آلبرتوس ماگنوس

آلبرت کبیر (۱۱۹۳؟ -۱۲۸۰) که در زبان‌های اروپایی با نام لاتین آلبرتوس ماگنوس Albertus Magnus شناخته می‌شود، بزرگ‌ترین فیلسوف آلمان در سده‌های میانه بود و به عقیده بسیاری از مورخان او نخستین زمینه ساز رنسانس در اروپا شناخته می شود . او یکی از ۳۳ نفری است که از سوی واتیکان لقب دکتر کلیسا گرفته‌اند. «کبیر» در نام او نوعی لقب نیست و ترجمهٔ لاتینی نام خانوادگی او de Groot است که معنی بزرگ یا کبیر دارد. او بشدت شیفته و تحت تاثیر تمدن اسلامی قرار داشت و غالباً لباس عربی به تن می کرد و به زبان عربی تسلط کامل داشت.

آلبرتوس ماگنوس در لاوینگن، بر کرانه رود دانوب در ایالت بایرن، به دنیا آمد. برای تحصیلات به پادوا در ایتالیا رفت و با آثار ارسطو آشنا شد. در همین دوره مدّعی دیدن مریم مقدس شد و به سلک راهبان فرقه دومینیکن درآمد. آثاری فلسفی در رد ابن رشد نوشت. توماس آکویناس شاگرد او بود و آلبرت آثاری در دفاع از راست‌کیشی او نوشت. یکی از کارهای بزرگ او در علم شیمی اکتشاف زرنیخ (سولفید آرسنیک) در سال ۱۲۵۰ م است.

دانته از پیروان او بود و در کمدی الهی از او و توماس آکویناس نام می‌برد.