آتش غیرمستقیم

آتش غیر مستقیم مهمترین جنبهٔ تحول نظامی عمیقی بود که به جنگ جهانی اول منجر شد هرچند پیامدهای آن کمتر مورد توجه مورخین قرار گرفته‌است. تا قبل از آن توپخانه‌ها اصولاً امکان شلیک به اهدافی که در دید آن‌ها نبود را نداشتند. البته توپخانه‌های محاصره‌گر و دژکوب از قرن‌ها پیش از سیستم‌های ابتدایی برای آتش مستقیم بهره می‌بردند که شامل خطی از علامت‌ها بین توپ و نقطه‌ای می‌شد که از آنجا می‌شد هدف را دید. توپخانه دژکوب ارتش روسیه در جریان محاصره سواستوپول در جنگ‌های کریمه با استفاده از یک سیستم بسیار کارآمد علامت‌دهی توانست نیروهای بریتانیایی را زمین‌گیر کند.

اما در جنگ فرانسه و پروس در سال‌های ۱-۱۸۷۰ بود که برای نخستین بار نیاز به پنهان کردن توپ‌ها احساس شد. اختراع باروت‌های بدون دود پیشرفته و هسته‌ای جدید باعث شده بود تا دودی که به مخفی کردن توپ‌ها کمک می‌کرد از بین برود و در نتیجه توپخانه در دید کامل تفنگداران و مسلسلچی‌های دشمن قرار می‌گرفت. هرچند بُرد توپ‌ها افزایش یافته بود اما محدودیت‌های بینایی انسان و ناهمواری‌های زمین مانعی برای بمباران مسافت‌های دور بود.

سیستم‌های علامت‌دهی برای جنگ‌های محاصره‌ای مناسب بود اما برای استفاده در زمین‌های باز کاملاً بی‌فایده می‌نمود. در چنین جنگ‌هایی نیاز بود که امکان تغییر جهت سریع توپ وجود داشته باشد و برای این کار به اطلاعات نقشه‌ای یا دستورهای افسر ناظر در نیروهای پیش‌رو نیاز بود. برای اجرای این راه حل از دهه ۱۸۹۰ توپخانه‌های اروپایی از دیدهای عقربه‌ای ابتدا به صورت نیم‌دایره و سپس دایره کامل برای توپ‌های خود و ترکیب آن با هدف‌گیری نقطه قابل دید از موقعیت توپ استفاده کردند. اصلاح آتش توسط ناظر پیشرو هم ابتدا با استفاده از پرچم و در جنگ روسیه و ژاپن با ارتباط تلفنی انجام می‌شد و از آن زمان توپخانه‌ها با استفاده از یک راه حل ساده امکان شلیک به سوی هر هدفی را که در برد آن‌ها قرار داشت پیدا کردند.