Š

پیشینهٔ استفاده از این حرف به سدهٔ پانزدهم میلادی باز می‌گردد که یان هوس آن را برای الفبای چک طرح‌ریخت. سپس در الفبای کروات از آن بهره گرفته‌شد و آنگاه به تدریج در الفباهای بوسنیایی، وپس، مونه‌نگروئی، مقدونی، لیتوانیایی، سربی، زبان‌های سامی، کارلیایی، اسلوونیایی، سربی، اسلواک، استونیایی، لتونیایی و صورت‌هایی از بلغاری مورد استفاده قرارگرفت. š در الفباهای استونیایی در وام واژگان دیده می‌شود. گاه در زمان تایپ‌کردن، هنگامی که ابزار نگارش š فراهم نباشد، به جای آن از sh بهره‌می‌برند.

برخی از زبان‌های بومی قاره آمریکا مانند زبان کری و زبان شاینی نیز از این نویسه بهره‌می‌برند. همچنین برای نگارش برخی زبان‌های آفریقایی مانند سوتوی شمالی و سونگای نیز از š استفاده‌می‌کنند.

دیگر کاربردها

• در نویسه‌گردانی الفبای سیریلیک به لاتین معمولاً Š از برای نمایش ш بهره‌می‌برند.
• در نویسه‌گردانی خط میخی سومری و اکدی از این حرف برای نمایش آوای ʃ یا /t͡ʃ/ استفاده می‌شود. همچنین در نویسه‌گردانی حرف شین زبان‌های سامی از این نویسه استفاده می‌شود.