زمان تقریبی مطالعه: 1 دقیقه
 

ظهور





ظهور یعنی دلالت لفظ بر معنای مقصود است.


۱ - معنای لغوی و اصطلاحی



ظهور مقابل خفا، در لغت به معنای آشکار بودن است. مقصود از ظهور در اینجا ظهور لفظی است. به معنایی که شنونده به عنوان یکی از افراد عرف از کلام گوینده می‌فهمد و کلام او بر آن به عنوان مقصود گوینده دلالت می‌کند، ظاهر گفته می‌شود؛ خواه دلالت لفظ بر آن معنا به اقتضای وضع لفظ بر آن معنا باشد یا به سبب قراینی که ذهن شنونده را به آن معنا منتقل می‌کند. چنان که به دلالت لفظ بر آن معنا ظهور گویند. در اصطلاح، ظهور مقابل نصّ به کار می‌رود.

۲ - تقاوت ظهور با نص



تفاوت آن دو، این است که دلالت نصّ بر معنای مقصود صریح است و احتمال خلاف در آن راه ندارد؛ بر خلاف ظهور که در مورد آن احتمال خلاف هرچند ضعیف می‌رود؛ بدین معنا که احتمال داده می‌شود مقصود گوینده غیر آن باشد. از عنوان یاد شده در اصول فقه سخن گفته‌اند.

۳ - پانویس


 
۱. لسان العرب، واژه «ظهر».    
۲. دروس فی علم الاصول، ج۲، ص۱۵۸.    
۳. تسدید الاصول، ج۲، ص۴۵.    
۴. دروس فی علم الاصول، ج۲، ص۱۵۸.    
۵. المحکم فی اصول الفقه، ج۳، ص۱۶۴.    


۴ - منبع


فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام، زیر نظر آیت‌الله محمود هاشمی‌شاهرودی، ج۵، برگرفته از مقاله «ظهور».    


رده‌های این صفحه : اصول فقه | حجیت ظواهر | مباحث الفاظ




آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.