زمان تقریبی مطالعه: 2 دقیقه
 

رافعیت





رافعیت به معنی اعتبار رافع بودن چیزی برای مأمورٌبه است.


۱ - تعریف رافعیت



رافعیت، از اقسام احکام وضعی، و به معنای اعتبار رافع بودن چیزی برای مامور به است، و به چیزی رافع گفته می شود که مقتضی را از بین می برد، مانند: حایض شدن بعد از آغاز وقت نماز، که رافع وجوب نماز است.
بنابراین رافع همیشه بعد از وجود مقتضی معنا پیدا می کند، زیرا قابلیت بقای مقتضی را از بین می برد.، خواه رافعیت آن شرعی باشد، مثل: " حرج " و " ضرر " و خواه عقلی مثل: " تعذر و محال بودن کاری و یا عدم قدرت مکلف بر انجام دو امر متزاحم "
[۴] الاستصحاب فی الشریعة الاسلامیة، کوثرانی، محمود، ص ۱۶۷-۱۶۸.


۲ - پانویس


 
۱. المحکم فی اصول الفقه، حکیم، محمد سعید، ج ۱، ص ۷۵.    
۲. اجود التقریرات، نائینی، محمد حسین، ج ۲، ص ۱۷۰.    
۳. مصباح الاصول، خویی، ابوالقاسم، ج ۲، ص ۲۵۷.    
۴. الاستصحاب فی الشریعة الاسلامیة، کوثرانی، محمود، ص ۱۶۷-۱۶۸.
۵. المحکم فی اصول الفقه، حکیم، محمد سعید، ج ۴، ص ۲۹۰.    
۶. ایضاح الکفایة، فاضل لنکرانی، محمد، ج ۵، ص ۳۱۸.    
۷. ایضاح الکفایة، فاضل لنکرانی، محمد، ج ۵، ص ۳۲۰.    


۳ - منبع


فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۴۸۰، برگرفته از مقاله «رافعیت».    






آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.