بهظ (مفردات‌نهج‌البلاغه)بَهظ(بر وزن عقل) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای ثقل و سختی می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه‌ای به معاویه از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیبَهظ (بر وزن عقل) به معنای ثقل و سختی آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «بهظنی الامر: اثقلنی.» ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) در نامه‌ای به معاویه می‌نویسد: «و انّک اذ تحاولنی الامور و تراجعنی السطور، کالمستثقل النائم تکذبه احلامه و المتحّیر القائم یبهظه مقامه لا یدری اله ما یاتی‌ام علیه؛ تو آنگاه که کارهایی (نظیر ولایت شام) از من می‌خواهی و می‌طلبی سطرها و نامه‌ها را، مانند کسی هستی که به خواب عمیقی رفته و خواب‌هایش به او دروغ می‌گوید: (در خواب خیالاتی می‌بیند که بعد از بیدار شدن سرابی بیش نیست) یا مانند ایستاده حیرانی که ایستادن بر او سخت است و نمی‌داند آن‌چه می‌آید نفع اوست یا ضرر او.» ۳ - تعداد کاربرداین واژه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بهظ»، ص۱۵۸. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|