بذخ (مفردات‌نهج‌البلاغه)بذخ (به فتح الف و ذال) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای دراز شدن می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص توصیف زمین، از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیبَذَخ (به فتح الف و ذال، بر وزن شرف) به معنای دراز شدن آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «بذخ الجبل بذخا: طال.» اسم فاعل این واژه باذخ و جمع آن «بُذّخ» (بضّم اوّل و تشدید دوم) است. ۲ - کاربردهاامام (علیه‌السلام) درباره زمین فرموده‌اند: «و حمل شواهق الجبال الشمّخ البذّخ علی اکتافها؛ یعنی سوار شدن کوه‌های شامخ و بلند بر کتف‌های زمین.» ۳ - تعدادکاربرداین لفظ یک‌بار در نهج البلاغه آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بذخ»، ص۱۲۲. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|