اوّه (مفردات‌نهج‌البلاغه)اوّه (به فتح الف) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای تاسف واژه‌ای است که در هنگام نالیدن از درد و فشار به زبان رانده می‌شود. لذا حضرت علی (علیه‌السلام) در هنگام ایّام منتهی به شهادتش از یاران خویش چون عمّار، ابن تیهان و... اظهار آه و ناله نموده و از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیاَوّه (به فتح الف) به معنای تاسف، کلمه‌ای است که در مقام نالیدن از درد و فشار گفته می‌شود. ۲ - کاربردهااین واژه در «نهج البلاغه» یک مرتبه بکار رفته است. آن‌جا که امام (علیه‌السلام) در چندین روزی که به شهادتش مانده، خطبه‌ای می‌خواند و از رجالی مانند عمار، ابن تیهان و ذوالشهادتین که در صفین شهید شده بودند یاد کرد و با سینه‌ای گداخته در حالی که دست به محاسنش زده و اشک چشمش جاری بود فرمود: «اوّه علی اخوانی الذین تلوا القرآن فاحکموه و تدّبروا الفرض فاقاموه، احیوا السّنة و اماتوا البدعة، دعوا للجهاد فاجابوا؛ تاسف و حسرت بر برادرانی که قرآن را خوانده و آن‌را جدی گرفتند و در واجب فکر کرده و عمل نمودند، بدعت را میرانده و سنّت را احیاء کردند، به جهاد دعوت شدند و اجابت نمودند.» ۳ - پانویس
۴ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اوّه»، ص۱۰۴. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|