الق (مفردات‌نهج‌البلاغه)الق یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای درخشش و درخشیدن می‌باشد که در بیان حضرت امیر (علیه‌السلام) در خصوص تبیین ویژگی‌های دو پرنده‌ی خفّاش و طاووس بکار رفته است. ۱ - مفهومشناسیالق به معنای درخشیدن آمده است. همچنان‌که گفته می‌شود: «الق البرق القا و ائتلاقا: لمع و اضاء.» ۲ - کاربردهاآن حضرت (علیه‌السلام) در رابطه با خفّاش فرموده است: «و اکنّها فی مکامنها عن الذهاب فی بلج ائتلاقها؛ یعنی نور آفتاب خفّاش‌ها را در مخفیگاه‌ها مستور کرده از راه رفتن و پرواز کردن در روشنایی و درخشیدن آفتاب.» واژه‌ی «بلج» (بر وزن صرد) به معنی نور و آشکار شدن است. همچنین آن وجود نورانی در رابطه با طاووس فرموده است: «فهو ببیاضه فی سواد ما هنالک یاتلق؛ آن به سبب سفیدی‌اش در کنار سیاهی‌ای که دارد می‌درخشد.» • از این ماده فقط دو لفظ فوق در «نهج البلاغه» آمده است. ۳ - پانویس۴ - منبع• قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «الق»، ص۵۹. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|