افول (مفردات‌نهج‌البلاغه)افول از مفردات نهج البلاغه، به معنای غروب می‌باشد. امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) در بیانی غایب نشدن و زایل نشدن خدای متعال را با این واژه تبیین نموده است. ۱ - مفهومشناسیکلمهی افول به معنای غروب است. یعنی: «افل الشمس و القمر: غاب» ۲ - توصیف جاودانگی خداوندآن حضرت (علیه‌السلام) در رابطه با حق تعالی فرموده: «الذی لا یحول و لا یزول و لا یجوز علیه الافول؛ خدایی که تغییر پیدا نمی‌کند، زایل نمی‌شود، غائب شدن ندارد.» ۳ - توصیف نابودی دنیاو در وصف دنیا فرموده: «غرور حائل وضوء آفل و ظلّ زایل و سناد مائل؛ غروری است ناپایدار، روشنایی است غروب کننده، سایه‌ای است از بین رونده و ستونی است کج.» • این ماده فقط سه بار در «نهج البلاغه» یافت شده است؛ دو محل فوق و نیز خطبۀ ۱۶۳، در رابطه با غروب آفتاب. ۴ - پانویس
۵ - منبع• قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «افول»، ص۵۴-۵۵ |