استنابهاستنابه، اصطلاحی در فقه نظامی است و به کسی گویند که بر او جهاد واجب عینی نیست، و از طرف خود و با هزینه شخصی، نایب بگیرد و به جنگ بفرستد. ۱ - معنای لغویاستنابه در لغت به معنی نایب گرفتن است. ۲ - معنای اصطلاحیدر اصطلاح فقهی در باب جهاد به این معنی است: کسی که بر او جهاد واجب عینی نیست، از طرف خود و با خرج و مال شخصی، نایب بگیرد و به جبهه جهت جنگ با دشمن بفرستد. ۳ - مصداق در حدیثریشه استنابه، حدیث زیر است: امام باقر (علیه‌السّلام) فرمود: «انَّ عَلِیًّا (علیه‌السّلام) سُئِلَ عَنِ الْاجْعالِ لِلْغَزْوِ؟ فَقالَ: لابَاْسَ بِهِ بِانْ یَغْزُوالرَّجُلُ عَنِ الرَّجُلِ وَ یَاْخُذَ مِنْهُ الْجُعُل» از حضرت علی (علیه‌السّلام) درباره قرار دادن فردی به جای خود جهت رفتن به جنگ با دشمن سؤال شد؟ حضرت فرمود: جایز است کسی از دیگری نیابت کند و به جهاد رود و از او طبق قرار داد اجرت و مزد بگیرد. ۴ - پانویس
۵ - منبع• از نویسندگان، پژوهشکده تحقیقات اسلامی، اصطلاحات نظامی در فقه اسلامی، ص۱۶. |