نسبت اولینسبت اولی به نسبت دارای مصداق خارجی اطلاق می‌شود. ۱ - تعریفنسبت اولی، مقابل نسبت ثانوی بوده و به نسبتی گفته می شود که در بیرون از ذهن وجود دارد و سپس در ذهن نیز ایجاد می‌گردد، مانند:نسبت موجود در حروف و جملات ناقص، همچون:ظرفیت، ابتدائیت، انتهائیت، نسبت مکانی و استعلایی. ۲ - ویژگی نسبت اولیویژگی این نسبت‌ها این است که به طور مستقیم از خارج به ذهن می‌آید و نیز از نوع نسبت ناقص و تحلیلی شمرده می‌شود؛ یعنی در واقع نسبت نیست و در تحلیل ذهن، نسبت می‌شود؛ برای مثال، نسبت ظرفیت، امری است که در بیرون از ذهن می‌باشد و در ذهن یک مفهوم اسمی و مستقل دارد، بنابراین نمی‌تواند از مصادیق نسبت باشد، اما ذهن با تحلیل این مفهوم واحد مرکب، آن را به ظرف و مظروف و رابطه بین آن دو تحلیل می‌نماید و یک نسبت تحلیلی را پدید می‌آورد. ۳ - چند نکته در باب نسبت اولینکاتی در باب نسبت اولی بیان شده است که به شرح زیر می‌باشد: ۳.۱ - نکته اولنسبتهای اولی همانند معقولات اولی در منطق می‌باشد، زیرا آن‌ها نیز به طور مستقیم از خارج در ذهن نقش می‌بندد؛ به این صورت که ذهن با تحلیل صورت‌های جزئی موجود در ذهن، یک صورت کلی را به دست می‌دهد، مثل این که ذهن از تحلیل صورت عمرو، بکر، زید و غیره، مفهوم کلی» انسان » را به دست می‌آورد. ۳.۲ - نکته دومفرق میان نسب اولیه و ثانویه این است که در نسب اولیه، جایگاه اصلی نسبت در خارج است و ذهن آن را از خارج انتزاع می‌کند، مثل: نسبت ظرفیه ؛ اما در نسب ثانویه، جایگاه اصلی نسبت در ذهن است و نسبت در خارج وجود ندارد، ولی ذهن از همان نسبت ذهنی، نسبت دیگری را انتزاع می‌کند که به آن نسبت ثانویه می‌گویند، مثل:نسبت استثنائیت که در خارج موجود نیست و ذهن آن را از نسبت ذهنی میان مستثنا و مستثنامنه انتزاع می‌کند. ۴ - پانویس
۵ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۸۲۳، برگرفته از مقاله «نسبت اولی». رده‌های این صفحه : نسبت کلامی
|