عبدالمولی دلیجانی اصفهانیعبدالمولی دلیجانی اصفهانی، شاعر و خوشنویس قرن دوازدهم هجری در اصفهان بوده است. ۱ - معرفی اجمالیعبدالمولی دلیجانی اصفهانی متخلّص به «مولی»، شاعر و خوشنویس قرن دوازدهم هجری در اصفهان بوده است. وی خط نسخ و شکسته را خوب می‌نوشته و شعر را به حلاوت می‌گفت. چندین سال قبل از تذکره حزین به کهولت سن وفات یافت. [۱]
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، دانشمندان و بزرگان اصفهان ج۲، ص۷۹۸.
[۲]
حزین لاهیجی، محمدعلی، تذکره المعاصرین، ص۲۰۲.
ذر بیگدلی گوید: در زمان شاه سلطان حسین صفوی پا به دایره نظم گذاشته و به علوم رسمی مربوط و اکثر خطوط را نیکو می‌نوشت. در اواخر که سنین عمرش از شصت گذشته بود فقیر (لطفعلی بیگ آذر بیگدلی) به صحبت ایشان فایض شد. خالی از مولوّیتی نبود و در قریه دلیجان من اعمال اصفهان منزوی و کمتر از خانه بیرون می‌آمد. صحبتش به حدّی شیرین و سخنش به مرتبه‌ای نمکین بود که اگر هفته‌ای او را نمی‌دیدم عمری خود را ملامت می‌کردم. الحق طبعش وقاد و ذهنش نقّاد بود. شعر را نیکو می‌شناخت و گاهی شعر می‌گفت. امّا نظر به انقلاب زمانه، افکارش متداول نشد و در سنه ۱۱۶۲ق وفات یافت. از اشعار اوست: "شب‌ها در آب و آتشم از اشک و آه ••• خویش درمانده‌ام چو شمع به روز سیاه خویش". [۳]
بیگدلی شاملو، لطف‌علی‌بیگ، تذکره آتشکده، نیمه دوم، ص۶۵۲-۶۵۳.
[۴]
بیانی، مهدی، احوال و آثار خوشنویسان، ج۲، ص۴۱۵.
[۶]
سمرقندی، دولتشاه، تذکره الشّعراء، ص۱۳۰.
[۷]
دنبلی، عبدالرزاق، تذکره نگارستان دارا، ج۱، ص۲۵۹.
[۸]
دانشنامه هنرمندان ایران و جهان اسلام، ص۴۱۲.
[۹]
دهخدا، علی‌اکبر، لغت نامه دهخدا: ذیل «مولی»، ص۱۱۳.
[۱۰]
تفضلی، آذر، فرهنگ بزرگان اسلام و ایران، ص۳۲۳.
۲ - پانویس
۳ - منبعمهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۴، ص۳۸۴. رده‌های این صفحه : خوشنویسان اصفهان سده دوازدهم(قمری) | خوشنویسان ایران سده دوازدهم(قمری) | شاعران اصفهان سده دوازدهم (قمری) | شاعران ایران سده دوازدهم (قمری)
|