صفت نبرهصفت نبره: ادا شدن حرف با شدت، سنگینى، و بلندی است؛ ویکى از صفات فرعی حروف می باشد. ۱ - معنای لغوی نبره"نبر" بلند کردن صدا پس از پستى آن است . ۲ - معنای اصطلاحی نبرهاز نظر تجوید "نبر" یکى از صفات فرعى یا غیر متضاد و عارضى است که در آن، هنگام تلفظ، حرف با شدت، سنگینى و بلندى ادا مى شود. ۳ - حرف منبورهبه همزه که داراى این صفت است حرف "منبوره" گویند، که منظور تیزى و بلندی صدا است که در حرف همزه وجود دارد و بعضى ها آن را تسهیل مى کنند؛ یعنى بینا بین مى خوانند، نه همزه تمام و نه الف تمام. بعضى مى گویند: همزه را از آن رو "منبوره" گفته اند که نبر به معناى بلندى است و همزه بلندترین حروف است در صورت و در مقام ادا میل به بلندى و پهنى مى کند؛ پس به منظور تخفیف، به تسهیل قرائت مى کنند، مانند: "یشاء، أنباء و أنبئهم". نیز ر.ک: حرف منبوره ۴ - مستندات مقالهجمعی از محققان، مجله مبین، ص۸۷۵. ۱۳۷۷-خرمشاهی، بهاء الدین، دانش نامه قرآن وقرآن پژوهى، ص۲. بیگلری، حسن، سرالبیان فى علوم القرآن، ص۱۷۴. فاضل گروسی، عبد الحسین، تجویداستدلالى، ص۱۴۵-۱۴۷. دانی، عثمان بن سعید، التحدیدفى الاتقان والتجوید، ص۱۲۰. حمد، غانم قدوری، الدراسات الصوتیة عندعلماءالتجوید، ص۳۲۴. بستانی، بطرس، محیط المحیط قاموس مطول للغة العربیة، ص۸۷۵. ۵ - منبعمرکز اطلاعات ومدارک اسلامی. رده‌های این صفحه : تجوید | قرآن شناسی
|