ثعجر (مفردات‌نهج‌البلاغه)ثَعْجَرْ (به فتح ثاء) یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای ریختن، که حضرت علی (علیه‌السلام) نسبت به عجائب آفرینش هستی و قدرت خدای تعالی از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیثَعْجَرْ (به فتح ثاء) به معنای ریختن آمده است. چنان‌که در لغت، آمده است: «ثعجر الدم و غیره: صبّه.» ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) در عجائب خلقت فرموده: «و ارسی ارضا یحملها الاخضر المثعنجر و القمقام المسخر؛ ثابت کرد زمینی را که دریای سیال و اقیانوس تسخیر شده آن‌را حمل می‌کند.» اشاره به مرکز مذاب زمین است و زمین در روی آن مرکز مذاب ایستاده است. ۳ - تعداد کاربرداین واژه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ثعجر»، ص۱۸۴. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|