تبییت (اصطلاحات نظامی)تبییت، اصطلاحی در فقه نظامی است که به حمله شبانه به دشمن اطلاق می‌شود. در فقه اسلامی، تبییت و شبیخون زدن بر دشمن در صورتی که ضرورتی ایجاب نکند، مکروه است؛ اما طبق روایات در صورتی که ضرورت برداشته شود، قید کراهت برداشته می‌شود. ۱ - معنای لغویتبییت در لغت، شبیخون زدن و شبانه بر دشمن حمله کردن است. ۲ - معنای اصطلاحیدر اصطلاح به حمله شبانه به دشمن اطلاق می‌شود. ۳ - مصداق در قرآندر قرآن کریم کلمه بیات آمده است: «فَجاءَها بَاْسُنا بَیاتاً؛ عذاب ما شبانه بر قوم فرود آمد.» ۴ - حکم تبییتتبییت و شبیخون زدن بر دشمن در صورتی که ضرورتی ایجاب نکند، مکروه است. ۵ - دیدگاه علامه حلیعلامه حلّی در کتاب قواعد الاحکام می‌نویسد: «وَ یُکْرَهُ الْتَبْییتْ... لِغَیْرِ حاجَةٍ؛ شبیخون زدن بر دشمن بدون ضرورت، مکروه است.» گفتنی است که، در صورت ضرورت، قید کراهت از بین می‌رود. ۶ - روایتی از امام صادقامام صادق (علیه‌السّلام) فرمود: «ما بَیَّتَ رَسُولُ اللَّهُ عَدُوّاً قَطُّ لَیْلًا؛ هیچ‌گاه رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) شبانه بر دشمن شبیخون نزد.» البته این مساله قابل بحث است و جایش اینجا نیست. ۷ - پانویس۸ - منبع• جمعی از نویسندگان، پژوهشکده تحقیقات اسلامی، اصطلاحات نظامی در فقه اسلامی، ص۳۱. |