بادسیبادِسی، منسوب به بادِس که سه تن از بزرگان مراکش بدان نامیده شده‌اند. ۱ - بزرگان مراکشِ ملقّب به بادسی۱) ابو یعقوب یوسف زُهَیلی بادِسی، عارف و حکیم قرن هشتم، که در بیرون شهر مدفون است. مؤلف کتاب المقصدالشریف از او یاد کرده است. [۱]
المقصدالشریف، ص۱۴۶.
[۲]
المقصدالشریف، ص۲۱۸.
ابن خلدون او را آخرین عارف بزرگ مراکش می‌داند [۳]
ابن خلدون، مقدمه ابن خلدون، ج۲، ص۶۷۲. تاریخ بربرها، ج۱، ص۲۳۰
لئوی افریقایی به مزار او، که هنوز هم به نام سِیدی بویعقوب احترام می‌شود، اشاره می‌کند. ۲) عبدالحق بن اسماعیل بادِسی، که در ۷۲۲/۱۳۲۲ در قیدِ حیات بوده و مؤلف مجموعه‌ای در شرح احوال اولیاءِ ریف است. این مجموعه، موسوم به المقصد الشریف فی ذکر صلحاء الریف، در دو تحریر به دست ما رسیده است که از لحاظ الفاظ با یکدیگر آشکارا اختلاف دارند؛ ترجمه و تعلیق از این کتاب را در آرشیوهای مراکش می‌توان یافت. ۳) علی بن محمدالشیخ الوَطّاسی، که کنیه معمولی او ابوالحسن بود ولی با نام تحبیب آمیز ابوحَسّون خوانده می‌شد. در جوانی، پدرش او را به حکومت ریف منصوب کرد و او بادس را اقامت‌گاه خود قرار داد. پس از خلع از این مقام نیز این ایالت به اقطاع وی درآمد. در فاصله سال‌های ۹۳۲ـ۹۵۶ در بادس زیست و به همین دلیل بادسی لقب گرفته است. تاریخ‌نگاران اروپایی او را «سلطان وِلِز» خوانده‌اند. ۲ - فهرست منابع(۱) ابن خلدون، مقدمه ابن خلدون. ۳ - پانویس
۴ - منبعدانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «بادسی»، شماره۱۱۵. |