امر به طبیعتامر به طبیعت امر به ذات ، بدون لحاظ افراد آن است. ۱ - تعریفمراد از «امر به طبیعت» این است که آمر هنگام امر کردن، « طبیعت مامور به» را در نظر گرفته و به افراد توجهی ندارد. در تعلق امر به طبیعت یا فرد، میان اصولی‌ها اختلاف است، و در این باره سه دیدگاه وجود دارد: ۱. متعلق اوامر، طبایع است؛ ۲. متعلق اوامر، افراد خارجی است؛ ۳. متعلق اوامر، طبایعی است که مرآت (آینه) برای افراد (حصه‌ای از طبیعت) می‌باشد. ۱.۱ - نکته اولثمره نزاع در تعلق امر به طبیعت یا افراد، در مواردی هم چون اجتماع امر و نهی ظاهر می‌شود، مثل: نماز در مکان غصبی که در صورت تعلق امر به طبیعت، اجتماع امر و نهی جایز و در صورت تعلق آن به افراد، اجتماع امر و نهی ممتنع است. ۱.۲ - نکته دومبرخی از اصولی‌ها مثل مرحوم « محقق اصفهانی » معتقدند نزاع تعلق امر به طبیعت یا فرد، فلسفی است، اما برخی دیگر مانند مرحوم « امام خمینی » اعتقاد دارند نزاع عرفی است. [۸]
فاضل لنکرانی، محمد، کفایة الاصول، ج۲، ص ۴۸۶- ۴۷۹.
۲ - عناوین مرتبطامر به افراد ۳ - پانویس۴ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۲۵۲، برگرفته از مقاله «امر به طبیعت». رده‌های این صفحه : اوامر
|