امانت (مفردات‌نهج‌البلاغه)امانت یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای چیزی است که انسان را نسبت به آن، امین و مورد اعتماد شمرده‌اند و لازم است در زمان مقرر به امانت‌گذار بازپس داده شود. حضرت علی (علیه‌السلام) در بیانی خطاب به یکی از کارگزاران حکومت این کلمه را در همین معنی بکار برده است. ۱ - مفهومشناسیامانت به معنای چیزی که انسان را به آن امین کرده‌اند و واجب الرّد است؛ می‌باشد. ۲ - کاربردهاآن حضرت به اشعث بن قیس فرماندار آذربایجان در همین خصوص، چنین نوشته است: «و انّ عملک لیس لک بطعمة و لکنّه فی عنقک امانّة و انت مسترعی لمن فوقک؛ بدان کار و حکومت تو طعمه و خوردنی نیست بلکه در گردن تو امانت است ما فوق تو (امام علیه‌السلام) مراقب توست.» امین: به کسی که نسبت به عمل او اطمینان و ایمنی هست؛ گفته می‌شود. همچنین آن حضرت (علیه‌السلام) در رابطه با رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرموده‌اند: «امین وحیه و خاتم رسله و بشیر رحمته و نذیر نقمته.» ۳ - پانویس
۴ - منبع• قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «امن»، ص۸۱. رده‌های این صفحه : اخلاق اسلامی | اخلاق سیاسی در نهج البلاغه | مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|