اصالت عدم تقدیرنفی احتمال کلمه یا جمله مقدّر در یک کلام می باشد. ۱ - کاربرد اصالت عدم تقدیراصالت عدم تقدیر یا اصالت عدم اضمار ، از اصول لفظی است و کاربرد آن در جایی است که احتمال داده شود کلمه یا جمله‌ای در یک کلام در تقدیر باشد، اما دلیلی بر این احتمال وجود نداشته باشد. در چنین مواردی اصل این است که شارع منظور خود را در قالب الفاظ بیان می‌کند و اگر از لفظ بیش از معنای ظاهری فهمیده نمی‌شود به دلیل اجرای اصالت عدم تقدیر است که به آن چه بیان می‌شود، عمل می‌گردد. به این اصل، هم در کلام شارع و هم در محاورات عرفی عمل می‌شود؛ از این رو معلوم می‌شود که شارع شیوه جدیدی را اختراع ننموده بلکه مطابق عرف رفتار کرده است. ۲ - مثالبرای مثال، خداوند در قرآن به نقل از فرعون می‌فرماید: (اَنَا رَبُّکُمُ الْاَعْلی). حال این احتمال وجود دارد که کلمه « عبد » در تقدیر باشد و در اصل، آیه شریفه به صورت «انا عبد ربکم الاعلی» بوده، اما به این احتمال اعتنا نمی‌شود و با اصالت عدم اضمار و عدم تقدیر، نفی می‌گردد. ۳ - نکته اولمدرک حجیت این اصل، همانند سایر اصول لفظی، بنای عقلا و عرف است. ۴ - نکته دومبرخی از اصولیون میان اصالت عدم اضمار و اصالت عدم تقدیر فرق گذاشته‌اند. ۵ - پانویس
۶ - منبعفرهنگ نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۱۹۹، برگرفته از مقاله «اصالت عدم تقدیر». رده‌های این صفحه : اصول لفظی
|