اجازه کتبیاجازه کتبی، از اصطلاحات بکار رفته در علم حدیث بوده و به اذن نقل حدیث توسط استاد به صورت کتبی، گفته می‌شود. ۱ - توضیح اصطلاحاندیشمندان علوم حدیث اجازه را در یک نگاه به کتبی و شفاهی تقسیم کرده‌اند. اجازه کتبی آن است که شیخ اجازه برای کسی که خواستار اجازه نقل حدیث است بنویسد "اجزت لک ان تروی عنی مسموعاتی و مرویاتی" یا "اجزتک روایة مسموعاتی و مرویاتی" یعنی به تو اجازه دادم که مسموعات و مرویات مرا نقل کنی. ۲ - صور اجازه کتبیبرخی گفته‌اند: «اجازه به طور مطلق بر اجازه کتبی در روایت اطلاق می‌شود که: ا - مشتمل بر ذکر کتب و مصنفاتی است که اذن در روایت آن‌ها به صورت اجمال و یا تفصیل از سوی مجیز صادر شده است؛ ب - مشتمل بر ذکر مشایخی است که از سوی آن‌ها اذن در روایت برای مجیز صادر شده است؛ ج - مشتمل بر ذکر مشایخ این مشایخ است که هر طبقه پس از طبقه دیگر بیان شده به صورتی که اسناد به معصومین (علیهم‌السّلام) منتهی گشته است». ۳ - نکته مهمدانشمندان علوم حدیث برای اجازه کتبی عباراتی مانند "اخبرنا فلان کتابة" یا "اخبرنا فلان فی ما کتب الیّ" ذکر کرده‌اند. اجازه کتبی به اجازه مختصر، متوسط و کبیر (مبسوط) تقسیم شده است که توضیح هر یک از آن‌ها در جای گاه خود ذکر شده است. از این اصطلاح به اجازه تحریری نیز تعبیر شده است. [۳]
علامه نجفی، سیدضیاءالدین، ضیاء الدرایه، ص۵۸.
۴ - مستندات مقالهدر تنظیم این مقاله از منابع زیر استفاده شده است: • سبحانی، جعفر، اصول الحدیث و احکامه. • عاملی، علی بن احمد، الرعایة فی علم الدرایه. • علامه نجفی، سیدضیاءالدین، ضیاء الدرایه. • مامقانی، عبدالله، مستدرکات مقباس الهدایه. • صدر، سیدحسن، نهایة الدرایه. ۵ - پانویس
۶ - منبعپایگاه مدیریت اطلاعات علوم اسلامی، برگرفته از مقاله «اجازه کتبی»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۴/۱۴. رده‌های این صفحه : اصطلاحات حدیثی
|