انی (مفردات‌نهج‌البلاغه)انی یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای نزدیک شدن و رسیدن می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص طلحه و زبیر و عامل جمع‌آوری زکات، از این کلمه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیانی (بر وزن فعل) به معنای نزدیک شدن و رسیدن می‌باشد. ۲ - کاربردها«استیناء» یکی از مشتقات این ماده، به معنی انتظار یعنی انتظار رسیدن و نزدیک شدن است. لذا امام (علیه‌السلام) درباره طلحه و زبیر فرموده است: «و لقد استثبتهما قبل القتال و استانیت بهما امام الوقاع؛ از آن‌ها قبل از جنگ خواستم که برگردند و انتظار کشیدم برای آن‌ها پیش از جنگ و عجله در جنگ نکردم.» همچنین به عامل صدقات می‌نویسد: «فاذا اخذها امینک فاوعز الیه الّا یحول بین ناقة و بین فصیلها ... و لیرّفه علی اللاغب و لیستان بالنقب و الظالع؛ آنگاه که نماینده تو زکات را می‌گیرد، بفهمان که میان ناقه و بچه‌اش جدایی نیاندازد، حیوان خسته را راحت کند، و نسبت به شتری که زیر پایش شکافته شده و یا از رفتن درمانده، انتظار بکشد و مدارا کند.» ۲.۱ - بیان مفردات۱ـ «نقب» (به فتح الف و کسر قاف)، به شتری که پنجه پایش سوراخ شده است؛ گفته می‌شود. ۲ـ «ظالع» به شتری که از رفتن عاجز شده است؛ گفته می‌شود. • از این ماده فقط دو مورد فوق در «نهج البلاغه» آمده است. ۳ - پانویس
۴ - منبع• قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «انی»، ص۹۰-۹۱. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|