آیه 47 سوره انفال

وَ لا تَكُونُوا كَالَّذِينَ خَرَجُوا مِنْ دِيارِهِمْ بَطَراً وَ رِئاءَ النَّاسِ وَ يَصُدُّونَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ وَ اللَّهُ بِما يَعْمَلُونَ مُحِيطٌ (47)

وَ لا تَكُونُوا كَالَّذِينَ خَرَجُوا مِنْ دِيارِهِمْ‌: و نباشيد مانند كسانى كه بيرون شدند از شهرها و منازل خود، بَطَراً وَ رِئاءَ النَّاسِ‌: از روى سركشى و فخر و نمايش مردم. مراد اهل مكه‌اند كه به جماعت كاروان بيرون آمدند در جحفه.

سفير أبو سفيان رسيد كه باز گرديد، ما كاروان را به سلامت آورديم. پس مردم‌

جلد 4 صفحه 353

برگشتند. أبو جهل گفت: به بدر مى‌رويم مى‌رويم به شرب خمر مشغول، و مغنيان سرود كنند، و دف زنيم، و مردم را طعام دهيم تا آوازه ابهت و كرم ما در عرب منتشر، و از شجاعت ما حساب برند. پس حق تعالى فرمايد: اى مؤمنان شما بايد مثل كفار از شهر خود بيرون نرويد، زيرا آنها ياغى و مرائيند.

وَ يَصُدُّونَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ‌: و منع مى‌كنند و باز مى‌دارند مردم را از دين خدا كه راه حق است، وَ اللَّهُ بِما يَعْمَلُونَ مُحِيطٌ: و خداى تعالى به آنچه آنها مى‌كنند دانا است به نحوى كه احاطه كلى دارد به تمام جزئيات، پس بر آنها جزا خواهد داد. خلاصه أبو جهل و تابعان او كه به قصد سر كشى و تعيش به بدر آمدند، بجاى ميهمانى و كشتن شتر، خود را به كشتن دادند، و بجاى خمر، كاس مرگ چشيدند، و بجاى تغنى، بر آنها نوحه نمودند و مقابل طمع عزت، ذلت يافتند.

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذا لَقِيتُمْ فِئَةً فَاثْبُتُوا وَ اذْكُرُوا اللَّهَ كَثِيراً لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ (45) وَ أَطِيعُوا اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ لا تَنازَعُوا فَتَفْشَلُوا وَ تَذْهَبَ رِيحُكُمْ وَ اصْبِرُوا إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِينَ (46) وَ لا تَكُونُوا كَالَّذِينَ خَرَجُوا مِنْ دِيارِهِمْ بَطَراً وَ رِئاءَ النَّاسِ وَ يَصُدُّونَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ وَ اللَّهُ بِما يَعْمَلُونَ مُحِيطٌ (47)

ترجمه‌

اى آنكسانيكه ايمان آورديد چون ملاقات كنيد گروهى را پس ثابت باشيد و ياد كنيد خدا را بسيار اميد است كه شما رستگار شويد

و اطاعت كنيد خدا و پيغمبرش را و نزاع ننمائيد پس سستى كنيد و برود شوكت شما و صبر كنيد همانا خداوند با صابران است‌

و مباشيد مانند آنانكه بيرون آمدند از منزلهاشان با تكبّر و نشاط و براى وانمود بمردم و باز ميدارند از راه خدا و خدا بآنچه ميكنند احاطه دارد.

تفسير

امر است به ثبات قدم در مقابل لشگر مخالف با توسّل بدعا و توجّه بخدا و طلب نصرت از او كه موجب ظفر و رستگارى است و ارشاد است بوجوب اطاعت خدا و پيغمبر و امام و نهى است از نزاع و اختلاف داخلى كه موجب بد دلى بيكديگر و ضعف و سستى و كسر صولت و نقص دولت است چون ريح در كلام عرب كنايه از شوكت و دولت است براى مشابهت در نفوذ امر چنانچه باد در فارسى كنايه از تكبّر و نخوت است و گفته شده است كه هميشه فتح بعد از وزيدن نسيمى است كه بامر خدا مى‌وزد و باين جهت پيغمبر (ص) فرموده من نصرت يافتم بصبا و قوم عاد هلاك شدند بدبور كه بادى است از مغرب ميوزد مقابل صبا و بنابر اين ريح در معنى حقيقى خود استعمال شده است و مراد آنستكه كارى نكنيد كه نسيم فتح بر شما نوزد و صبر كنيد كه خداوند حافظ و ناصر صبر كنندگان است صبر و ظفر هر دو دوستان قديمند بر اثر صبر نوبت ظفر آيد و آنانكه بيرون آمدند از ديار خودشان اهل مكه بودند كه براى حمايت از كاروانشان و جنگ با مسلمانان حركت كردند با تمام لوازم عشرت و نشاط و نخوت و غرور و چون بجحفه كه يكى از مواقيت حجّ است در سه منزلى مكه رسيدند قاصد ابو سفيان رسيد و آنها را از سلامتى كاروان آگاه نمود و دستور مراجعت داد ولى أبو جهل ابا كرد و گفت ممكن نيست مگر آنكه ببدر رويم و شراب بنوشيم و زنان مغنّيه براى ما سرود بخوانند و اطعام نمائيم عرب را تا معروف‌

جلد 2 صفحه 540

بشجاعت و سماحت شويم و نگذاريم امر محمد (ص) نفوذ پيدا كند ولى تدبير آنها با تقدير الهى موافق نبود لذا بجاى شراب شربت ناگوار مرگ را چشيدند و بجاى تغنّى زنان بر آنها نوحه‌سرائى كردند و موّفق باطعام نشدند ولى طعمه شمشير مسلمانان شدند و نفوذ اسلام در جزيرة العرب منتشر گرديد و خداوند احاطه علمى دارد به نيّات و افعال آنها و بر طبق آن پاداش داده و خواهد داد ..

وَ لا تَكُونُوا كَالَّذِين‌َ خَرَجُوا مِن‌ دِيارِهِم‌ بَطَراً وَ رِئاءَ النّاس‌ِ وَ يَصُدُّون‌َ عَن‌ سَبِيل‌ِ اللّه‌ِ وَ اللّه‌ُ بِما يَعمَلُون‌َ مُحِيطٌ (47)

و نباشيد ‌شما‌ مسلمين‌ مثل‌ كفار قريش‌ ‌که‌ ‌از‌ مكه‌ و مركز ‌خود‌ خارج‌ شدند ‌با‌ زنهاي‌ مغنيّه‌ و شرب‌ خمر و ساز و آواز و ميخواستند بسائر ناس‌ عظمت‌ و شوكت‌ ‌خود‌ ‌را‌ بنمايند ‌با‌ اينكه‌ قلبا و باطنا بيم‌ و خوف‌ داشتند و ديگران‌ ‌را‌ منع‌ ميكردند ‌از‌ راه‌ حق‌ و دين‌ مقدس‌ اسلام‌ و حال‌ آنكه‌ خداوند بتمام‌ كارهاي‌ ‌آنها‌ احاطه‌ علمي‌ و قدرتي‌ دارد.

وَ لا تَكُونُوا كَالَّذِين‌َ خَرَجُوا مِن‌ دِيارِهِم‌ راجع‌ بمشركين‌ قريش‌ ‌است‌ ‌که‌

جلد 8 - صفحه 136

‌از‌ مكه‌ خارج‌ شدند ‌براي‌ حرب‌ مسلمين‌ و بطرف‌ بدر ‌که‌ مركز قافله‌هاي‌ اطراف‌ ‌بود‌ ‌براي‌ آنكه‌ ديگران‌ ‌را‌ ‌هم‌ ‌با‌ ‌خود‌ همراه‌ كنند بطرا بطر خوش‌گذراني‌ و مشتهيات‌ نفساني‌ و اشتغال‌ بملاهي‌ ‌است‌ چنانچه‌ ‌از‌ ‌إبن‌ عباس‌ نقل‌ ميكنند ‌که‌ ‌گفت‌ «نقيم‌ بها اي‌ ببدر ثلاثا و ننحر الجرز و نطعم‌ الطعام‌ و نسقي‌ الخمور و تغرف‌ علينا الغنان‌ (‌يعني‌ زنهاي‌ مغنيه‌) و تسمع‌ بها العرب‌» ‌که‌ سايرين‌ ‌هم‌ بهواي‌ ‌ما بيايند وَ رِئاءَ النّاس‌ِ ‌که‌ بجميع‌ قبائل‌ نشان‌ دهند و ظاهر كنند ‌که‌ ‌ما هيچ‌ بيم‌ و خوفي‌ ‌از‌ مسلمين‌ نداريم‌ و ‌آنها‌ يك‌ لقمه‌ ‌ما هستند ‌با‌ اينكه‌ باطنا خوف‌ و بيم‌ داشتند ‌که‌ يكي‌ ‌از‌ نصرتهاي‌ الهي‌ القاء رعب‌ ‌بود‌ ‌در‌ قلوب‌ كفار و پيغمبر صلّي‌ اللّه‌ ‌عليه‌ و آله‌ و سلّم‌ فرمود

نصرت‌ بالرعب‌

و معني‌ رياء همين‌ ‌است‌ ‌که‌ ظاهر ‌بر‌ خلاف‌ باطن‌ ‌باشد‌ وَ يَصُدُّون‌َ عَن‌ سَبِيل‌ِ اللّه‌ِ جمله‌ مستقله‌ ‌است‌ ‌تا‌ لازم‌ نيايد عطف‌ مضارع‌ بماضي‌ ‌که‌ اينها جلوگيري‌ ميكردند ‌از‌ تشرف‌ سايرين‌ بدين‌ مقدس‌ اسلام‌ وَ اللّه‌ُ بِما يَعمَلُون‌َ مُحِيطٌ معني‌ واضح‌ ‌است‌.

]

(آیه 47)- ششم: در این آیه مسلمانان را از پیروی کارهای ابلهانه و اعمال غرورآمیز و بی‌محتوا و سر و صداهای توخالی و بی‌معنی باز می‌دارد، و با اشاره به جریان کار ابو جهل و طرز افکار او و ادیانش می‌فرماید: «و مانند کسانی نباشید که از سرزمین خود از روی غرور و هوی پرستی و خود نمایی در برابر مردم (بسوی میدان بدر) خارج شدند» (وَ لا تَکُونُوا کَالَّذِینَ خَرَجُوا مِنْ دِیارِهِمْ بَطَراً وَ رِئاءَ النَّاسِ).

«همانها که (مردم را) از راه خدا باز می‌داشتند» و سر انجام شکست خوردند (وَ یَصُدُّونَ عَنْ سَبِیلِ اللَّهِ). هم هدفشان نامقدّس بود و هم وسایل رسیدنشان به این هدف.

«خداوند به کارهایی که این گونه افراد انجام می‌دهند محیط است و از اعمالشان باخبر» (وَ اللَّهُ بِما یَعْمَلُونَ مُحِیطٌ).