آیه 23 سوره اسراء

وَ قَضى‌ رَبُّكَ أَلاَّ تَعْبُدُوا إِلاَّ إِيَّاهُ وَ بِالْوالِدَيْنِ إِحْساناً إِمَّا يَبْلُغَنَّ عِنْدَكَ الْكِبَرَ أَحَدُهُما أَوْ كِلاهُما فَلا تَقُلْ لَهُما أُفٍّ وَ لا تَنْهَرْهُما وَ قُلْ لَهُما قَوْلاً كَرِيماً «23»

وَ قَضى‌ رَبُّكَ‌: و حكم فرمود پروردگار تو اى پيغمبر بر جميع مكلفان حكمى ثابت و محكم. أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِيَّاهُ‌: به آنكه مى‌پرستيد يعنى تو و امت تو پرستش منمائيد مگر ذات الهى را كه خداوند به حق است، زيرا عبادت غايت تعظيم، و آن سزاوار نيست مگر براى ذاتى كه در غايت عظمت باشد. وَ بِالْوالِدَيْنِ إِحْساناً: و حكم فرمود خدا به اينكه نيكوئى كنيد به پدر و مادر نيكوئى كردنى.

تبصره: وجه مناسب بين امر به عبادت خدا و برّ به والدين:

1- چون سبب وجود حقيقى انسانى، ايجاد سبحانى، و سبب تربيت ظاهرى، والدين باشند؛ لذا ابتدا امر به تعظيم موجد حقيقى، و بعد امر به تكريم موجب ظاهرى شد.

2- موجود، يا قديم يا محدث، و واجب است معامله انسان با خداوند قديم به تهليل و عبادت، و با محدث به تجليل و شفقت، و لذا فرمود پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم: التّعظيم لامر اللّه و الشّفقة على خلق اللّه، و سزاوارترين خلق به محبت، والدين باشند به سبب زيادتى انعام ايشان.

3- اشتغال به شكر منعم واجب باشد عقلا، و منعم حقيقى ذات احديت الهى و سپاسدارى او به عبادت است، و منعم مجازى والدين و شكر آنها به محبت باشد، و لذا فرمود پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم من لم يشكر النّاس لم‌

جلد 7 - صفحه 354

يشكر اللّه‌ «1» و هيچكس از خلايق ذيحق‌تر بر انسان در عالم طبيعت نباشد غير از والدين، و سير تربيت و نشو و نماى انسانى شاهد بزرگى است بر اين مطلب.

إِمَّا يَبْلُغَنَّ عِنْدَكَ الْكِبَرَ: اگر البته برسد نزد تو بزرگسالى و زيادتى سن و پيرى. أَحَدُهُما أَوْ كِلاهُما: يكى از پدر و مادر يا هر دو، يعنى به حدى پير شوند كه محتاج خدمت تو شوند. فَلا تَقُلْ لَهُما أُفٍ‌: پس نگوئيد مر ايشان را كلمه «اف» كه آن را مى‌گويد كسى كه از چيزى به تنگ آيد يا بر او گران گردد.

حاصل آيه آنكه: هرگاه رسيدند والدين نزد تو به حالت ضعف و عجز در آخر عمر، چنانچه تو بودى نزد آنها به اول عمر، در اين هنگام مكلف فرموده خداى تعالى در حق ايشان به پنج چيز:

1- آنكه «اف» نگوئيد، تخصيص نهى از «اف» به كبر سن با آنكه در جميع اوقات منهى است، به جهت آنست كه احتياج والدين به تعهد و تفقد در اين وقت بيشتر است، و هرگاه گفتن كلمه «اف» موجب عقوق باشد، پس دشنام دادن و زدن به طريق اولى حرام و منهى باشد به دليل مفهوم موافقت.

نوع دوم: وَ لا تَنْهَرْهُما: و زجر مكن و بانگ مزن بر ايشان، و سخن آنها را جواب درشت باز مده و مخالفت قولشان مكن بر وجه رد و تكذيب.

نوع سوم: وَ قُلْ لَهُما قَوْلًا كَرِيماً: و بگو مر ايشان را سخن نيكو از روى ادب و حرمت، يعنى ايشان را به اسم و نام مخوان، بلكه بگو پدر جان و مادر جان.

وَ قَضى‌ رَبُّكَ أَلاَّ تَعْبُدُوا إِلاَّ إِيَّاهُ وَ بِالْوالِدَيْنِ إِحْساناً إِمَّا يَبْلُغَنَّ عِنْدَكَ الْكِبَرَ أَحَدُهُما أَوْ كِلاهُما فَلا تَقُلْ لَهُما أُفٍّ وَ لا تَنْهَرْهُما وَ قُلْ لَهُما قَوْلاً كَرِيماً «23» وَ اخْفِضْ لَهُما جَناحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ وَ قُلْ رَبِّ ارْحَمْهُما كَما رَبَّيانِي صَغِيراً «24» رَبُّكُمْ أَعْلَمُ بِما فِي نُفُوسِكُمْ إِنْ تَكُونُوا صالِحِينَ فَإِنَّهُ كانَ لِلْأَوَّابِينَ غَفُوراً «25»

ترجمه‌

- و حكم كرد پروردگار تو كه عبادت نكنيد مگر او را و احسان كنيد بپدر و مادر احسان كردنى هر گاه برسد نزد توبه پيرى يكى از آن دو يا هر دوشان پس مگوى مر آن دو را اف و از خود مران آن دو را و بگوى مر آن دو را گفتارى پسنديده‌

و بزير آور براى آندو بال فروتنى را از مهربانى و بگو پروردگار من رحمت كن آندو را چنانچه تربيت نمودند مرا در كوچكى‌

پروردگار شما داناتر است بآنچه در باطن شما است اگر باشيد از شايستگان پس بدرستيكه او باشد مر باز گشت كنندگان را آمرزنده.

تفسير

- خداوند حكم قطعى فرموده بآنكه عبادت نكنند بندگان جز او را و بآنكه احسان نمايند بپدر و مادر احسانى را كه سزاوار باشد بمقام آن دو و اولاد چون بعد از حقّ خداوند حقّى ببزرگى حقّ آن دو نيست و فرموده اگر برسند يكى از آن دو يا هر دو به پيرى در حاليكه محتاج بكفالت و حمايت ولد باشند در

جلد 3 صفحه 352

مقابل آن دو كلمه اف را كه دلالت بر ملالت و كدورت دارد بر زبان جارى منما و مران آن دو را به بلند نمودن صوت خود از صوت آن دو و باجابت ننمودن ملتمس و متوقع آن دو و مجادله نمودن با آن دو و امثال اينها كه منافى با انتظار و توقعاتشان باشد بر حسب امكان بلكه گفتگو كن با ايشان بگفتار خوب خوش شايسته پسنديده نزد عقلاء و مردم با ادب و مانند مرغ كه جوجه خود را در زير بال جاى ميدهد فروتنى و ذلّت را شعار خود قرار ده براى پدر و مادر و آن دو را بمهربانى در كنار خود گير و در كنف حمايت خويش جاى ده و بگو پروردگارا رحم فرما بر آن دو برحمت باقيه خود و اكتفا نفرما برحمت فانيه خويش چنانچه آن دو مرا كه بنده توام تربيت نمودند و ارشاد كردند در كودكى برحمت و مهربانى در كافى و عيّاشى ره از امام صادق عليه السّلام نقل نموده كه چون بپدر و مادر نظر كنى مگشاى دو چشم خود را بروى آن دو مگر برحمت و رقت و بلند مكن صداى خود را از صداى آنها و نه دست خود را بالاى دست آنها و مگذار قدم خود را جلوتر از قدم آنها و فرمود اگر خدا ميدانست كمتر از كلمه اف را هر آينه نهى ميفرمود از آن و آن كمترين مرتبه عقوق است و در كافى زياد فرموده كه از عقوق آنستكه فرزند بر پدر و مادر به تندى نگاه كند و بقيّه اخبار اين باب در سوره بقره ذيل آيه الّذين ينقضون عهد اللّه گذشت پروردگار شما داناتر است از خود شما بآنچه در باطن نفوس شما است از قصد احسان و اسائه بپدر و مادر و حسن سلوك با آنها و اخلاص در اعمال و غير اينها و اگر در واقع خوش نفس و نيك اعتقاد و نيكو كردار و موصوف بصلاح باشيد و احيانا قصور يا تقصيرى در اداء وظائف براى شما روى دهد و توبه كنيد خداوند گناه توبه كنندگان را ميآمرزد و در مجمع از امام صادق عليه السّلام نقل نموده كه اوّاب توّاب متعبّد است كه از گناه خود رجوع نموده و نيز عيّاشى ره از آنحضرت نقل نموده كه آنها توبه كنندگان متعبّدانند و ذكر شرط صلاح ظاهرا براى اشاره بآنستكه حسن سلوك با پدر و مادر و رجوع از گناه ناشى از صلاح واقعى و طينت پاك است.

جلد 3 صفحه 353

وَ قَضي‌ رَبُّك‌َ أَلاّ تَعبُدُوا إِلاّ إِيّاه‌ُ وَ بِالوالِدَين‌ِ إِحساناً إِمّا يَبلُغَن‌َّ عِندَك‌َ الكِبَرَ أَحَدُهُما أَو كِلاهُما فَلا تَقُل‌ لَهُما أُف‌ٍّ وَ لا تَنهَرهُما وَ قُل‌ لَهُما قَولاً كَرِيماً «23»

و حكم‌ فرمود پروردگار تو و دستور داد ‌براي‌ جميع‌ مكلفين‌ اينكه‌ عبادت‌ نكنيد مگر ‌او‌ ‌را‌ و بوالدين‌ پدر و مادر احسان‌ كنيد و ‌هر‌ آينه‌ ‌اگر‌ نزد تو يكي‌ ‌از‌ ‌آنها‌ بپيري‌ و بزرگي‌ رسيدند ‌ يا ‌ ‌هر‌ دو ‌آنها‌ ‌پس‌ نگو بآنها كلمه‌ اف‌ ‌را‌ و ‌آنها‌ ‌را‌ دور ‌از‌ ‌خود‌ نكن‌ و بگو ‌از‌ ‌براي‌ ‌آنها‌ كلام‌ محترمانه‌ وَ قَضي‌ رَبُّك‌َ كلمه‌ قضي‌ ‌در‌ آيات‌ اطلاق‌ ‌بر‌ معاني‌ ‌شده‌ ‌من‌ جمله‌ بمعني‌ امر ‌است‌ مثل‌ ‌اينکه‌ مورد ‌يعني‌ امر فرمود و چنين‌ دستور ‌از‌ مقام‌ ربوبي‌ صادر شد أَلّا تَعبُدُوا إِلّا إِيّاه‌ُ ‌يعني‌ ‌او‌ ‌را‌ پرستش‌ كنيد ‌لا‌ ‌غير‌ ‌که‌ مفاد كلمه‌ طيبه‌ ‌لا‌ اله‌ الا اللّه‌ ‌است‌ ‌که‌ اولين‌ دستور جميع‌ انبياء بوده‌ و گفتيم‌ ‌اينکه‌ كلمه‌ توحيد سه‌ دلالت‌ دارد مطابقي‌ التزامي‌ اقتضايي‌ امّا مطابقي‌ توحيد عبادتيست‌ ‌که‌ پرستش‌ نكنيد جز ذات‌ مقدس‌ ‌او‌ ‌را‌ و التزامي‌ توحيد

جلد 12 - صفحه 238

ذاتي‌ و افعالي‌ و صفاتي‌ ‌است‌ زيرا ‌اگر‌ ‌غير‌ ‌او‌ واجب‌ الوجودي‌ ‌بود‌ ‌ يا ‌ خالق‌ و رازقي‌ ‌بود‌ آنهم‌ سزاوار پرستش‌ ‌بود‌ و اقتضايي‌ آنكه‌ بجميع‌ فرمايشات‌ ‌او‌ بايد معتقد باشند و باور كنند و عمل‌ نمايند ‌از‌ عقائد و اخلاق‌ و وظائف‌ ديني‌ وَ بِالوالِدَين‌ِ إِحساناً اولا اطاعت‌ والدين‌ ‌از‌ واجبات‌ مهمّه‌ شرعيه‌ ‌است‌ ‌در‌ جميع‌ امور مباحه‌ و مستحبه‌ و مكروهه‌ ‌که‌ ‌اگر‌ امر كردند واجب‌ ميشود و ‌اگر‌ نهي‌ كردند حرام‌ ميشود بلي‌ ‌اگر‌ امر ‌آنها‌ ‌بر‌ ترك‌ واجبي‌ ‌ يا ‌ فعل‌ حرامي‌ ‌است‌ نبايد اطاعت‌ كرد چنانچه‌ ميفرمايد:

وَ وَصَّينَا الإِنسان‌َ بِوالِدَيه‌ِ حُسناً وَ إِن‌ جاهَداك‌َ لِتُشرِك‌َ بِي‌ ما لَيس‌َ لَك‌َ بِه‌ِ عِلم‌ٌ فَلا تُطِعهُما عنكبوت‌ ‌آيه‌ 7.

و نيز ميفرمايد وَ وَصَّينَا الإِنسان‌َ بِوالِدَيه‌ِ حَمَلَته‌ُ أُمُّه‌ُ وَهناً عَلي‌ وَهن‌ٍ وَ فِصالُه‌ُ فِي‌ عامَين‌ِ أَن‌ِ اشكُر لِي‌ وَ لِوالِدَيك‌َ إِلَي‌َّ المَصِيرُ وَ إِن‌ جاهَداك‌َ عَلي‌ أَن‌ تُشرِك‌َ بِي‌ ما لَيس‌َ لَك‌َ بِه‌ِ عِلم‌ٌ فَلا تُطِعهُما وَ صاحِبهُما فِي‌ الدُّنيا مَعرُوفاً الاية لقمان‌ ‌آيه‌ 14.

و ثانيا ‌غير‌ ‌از‌ عنوان‌ اطاعت‌ بايد بآنها احسان‌ كرد چه‌ ‌در‌ امور دنيوي‌ و چه‌ اخروي‌ حيا و ميّتا.

إِمّا يَبلُغَن‌َّ عِندَك‌َ الكِبَرَ أَحَدُهُما أَو كِلاهُما فَلا تَقُل‌ لَهُما أُف‌ٍّ.

معني‌ ‌اينکه‌ نيست‌ ‌که‌ ‌اگر‌ بپيري‌ نرسيده‌اند جائز ‌باشد‌ گفتن‌ اف‌ّ بلكه‌ مراد اينست‌ ‌که‌ انسان‌ ‌در‌ پيري‌ بهانه‌ زياد دارد و توقعات‌ بسيار و اولاد ‌را‌ خسته‌ و ناراحت‌ ميكند ‌اگر‌ بخواهد تمام‌ توقعات‌ ‌آنها‌ ‌را‌ انجام‌ دهد ميفرمايد اظهار خستگي‌ و ناراحتي‌ نكن‌ و بزبان‌ فارسي‌ايش‌ نگو چون‌ آدم‌ پير زود دل‌ شكسته‌ ميشود ‌در‌ اخبار دارد ‌اگر‌ ‌از‌ كلمه‌ اف‌ّ چيزي‌ كمتر ‌بود‌ خداوند ‌از‌ ‌او‌ نهي‌ ميفرمود وَ لا تَنهَرهُما نهر كلمه‌ زجر ‌يعني‌ ‌لا‌ تزجرهما ‌آنها‌ ‌را‌ زجر نكن‌ و ناراحت‌ نكن‌ ‌که‌ ‌از‌ تو منزجر شوند وَ قُل‌ لَهُما قَولًا كَرِيماً ‌با‌ احترام‌ ‌با‌ ‌آنها‌ صحبت‌ كن‌ حرف‌ سبك‌ بآنها نزن‌ باصطلاح‌ معروف‌ ‌است‌ بنشين‌ و بفرما و بتمرگ‌ يك‌ معني‌ دارد لكن‌ بسيار تفاوت‌ ميكند.

239

]

(آیه 23)- بعد از اصل توحید به یکی از اساسی‌ترین تعلیمات انسانی انبیاء ضمن تأکید مجدد بر توحید اشاره کرده، می‌گوید: «و پروردگارت فرمان داده جز او را نپرستید و نسبت به پدر و مادر نیکی کنید»! (وَ قَضی رَبُّکَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِیَّاهُ وَ بِالْوالِدَیْنِ إِحْساناً).

قرار دادن توحید یعنی اساسی‌ترین اصل اسلامی در کنار نیکی به پدر و مادر تأکید دیگری است بر اهمیت این دستور اسلامی.

سپس به بیان یکی از مصداقهای روشن نیکی به پدر و مادر پرداخته، می‌گوید:

«هرگاه یکی از آن دو، یا هر دو آنها، نزد تو به سن پیری و شکستگی برسند (آن چنان که نیازمند به مراقبت دائمی تو باشند از هرگونه محبت در مورد آنها دریغ مدار، و کمترین اهانتی به آنان مکن، حتی) سبکترین تعبیر نامؤدبانه یعنی: اف به آنها مگو» (إِمَّا یَبْلُغَنَّ عِنْدَکَ الْکِبَرَ أَحَدُهُما أَوْ کِلاهُما فَلا تَقُلْ لَهُما أُفٍّ).

«و بر سر آنها فریاد مزن» (وَ لا تَنْهَرْهُما).

بلکه «با گفتار سنجیده و لطیف و بزرگوارانه با آنها سخن بگو» (وَ قُلْ لَهُما قَوْلًا کَرِیماً).

ج2، ص630