آیه 22 سوره نور

وَ لا يَأْتَلِ أُولُوا الْفَضْلِ مِنْكُمْ وَ السَّعَةِ أَنْ يُؤْتُوا أُولِي الْقُرْبى‌ وَ الْمَساكِينَ وَ الْمُهاجِرِينَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَ لْيَعْفُوا وَ لْيَصْفَحُوا أَ لا تُحِبُّونَ أَنْ يَغْفِرَ اللَّهُ لَكُمْ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ «22»

وَ لا يَأْتَلِ أُولُوا الْفَضْلِ مِنْكُمْ‌: و بايد سوگند نخورد صاحبان فضل از شما به حسب حسب و نسب، يا صاحبان ثروت و توانگرى از شما، وَ السَّعَةِ: و صاحبان دستگاه فراخى در جاه و مال و عزت، أَنْ يُؤْتُوا أُولِي الْقُرْبى‌: اينكه ندهند نفقه را، يا بايد تقصير نكنند اغنيا و اهل وسعت در آنكه انفاق كنند خويشان خود را، وَ الْمَساكِينَ‌: و فقرا را، وَ الْمُهاجِرِينَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ‌: و هجرت كنندگان در راه خدا. اين صفات موصوف واحد باشد، يعنى كسانى كه جامع اين صفات هستند؛ زيرا كلام در كسى است كه به اين صفات متصف باشد.

وَ لْيَعْفُوا: و بايد كه عفو كنند جرمى را كه از گناهان صادر شده، وَ لْيَصْفَحُوا: و بايد روى بگردانند از انتقام و اغماض فرمايند.

پس از غيبت به خطاب التفات نموده بر سبيل ترغيب بر غفران مى‌فرمايد: أَ لا تُحِبُّونَ أَنْ يَغْفِرَ اللَّهُ لَكُمْ‌: آيا دوست نمى‌داريد اينكه بيامرزد خدا مر شما را و

جلد 9 - صفحه 217

از گناه شما بگذرد، پس شما نيز از گناه ديگران درگذريد. وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ‌: و خدا آمرزنده است با وجود كمال قدرت بر انتقام، مهربان بر اصحاب جرايم و گناهكاران، پس شما نيز متخلق به اخلاق الهى شويد.

تنبيه: آيه شريفه شمه‌اى از مكارم اخلاق را بيان مى‌فرمايد از جمله آنكه:

صاحبان فضل به حسب و نسب و صاحبان دستگاه فراخى و وسعت، بايد قسم نخورند بر آنكه نفقه ندهند جامعين صفات سه گانه را كه هم خويشاوند باشند و هم فقير و هم مهاجر در راه خدا، زيرا عقلا و شرعا و عرفا اين اشخاص مورد ترحم خواهند بود. ديگر اينكه بايد عفو كنند گناهى را كه از ديگران صادر شده و چشم پوشى نموده در صدد انتقام برنيايند. و چون اين طريقه حسنه رضاى الهى است، از اين جهت براى ترغيب و تحريص فرمايد: آيا دوست نمى‌داريد اينكه خداى تعالى گناهان شما را بيامرزد و از گناهان شما بگذرد، شما هم از خطاى همدينان خود بگذريد و عفو نمائيد. و همين قدر در فضل و شرافت عفو و گذشت كافى است كه از صفات پروردگار عالم و در مقام ثنا و ستايش، ذات يگانه سبحانى را به اين صفت جميله ياد كنند: «يا عفوّ يا غفور».

در معراج السعاده از حضرت پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله مروى است كه فرمود: به خدائى كه جان من در قبضه قدرت اوست، سه چيز است كه اگر از من قسم خواهند بر آنها قسم مى‌خورم: 1- آنكه صدقه دادن از مال هيچ كم نمى‌كند. 2- آنكه هيچكس از ظلمى كه به او شده عفو نمى‌كند از براى خدا مگر اينكه خدا عزت او را در قيامت زياد مى‌فرمايد. 3- آنكه هيچكس نيست كه درى از سؤال را بر خود بگشايد مگر اينكه يك درى از فقر و احتياج بر او گشوده مى‌شود. «1» در كافى- فرمود حضرت پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله: الا اخبركم بخير اخلاق الدّنيا و الآخرة العفو عمّن ظلمك و تصل من قطعك و الاحسان الى من اساء اليك‌

«1». معراج السعاده، ملا احمد نراقى، باب چهارم، مقام سوّم، صفت دهم، فصل چهارم، ص 80 چاپ قديم.

جلد 9 - صفحه 218

و الاعطاء من حرمك.

مى‌خواهيد خبر دهم شما را به افضل اخلاق اهل دنيا و آخرت: نزديكى كن به هر كه از تو دورى كند، و بخشش كن به كسى كه تو را محروم سازد، و گذشت كن به كسى كه به تو ظلم نمايد، و نيكى كن به كسى كه به تو بدى نمايد. «1» و اخبار در اين قسمت بسيار است، و اگر شخص عاقل در اين آداب حسنه تأمل كند، هر آينه دريابد جامعيت و اكمليت شريعت حضرت خاتم صلّى اللّه عليه و آله را كه تمام جزئيات و فروعات عادات شريفه و آداب محسنه را بيان فرموده كه عمل به آنها موجب اتحاد و داد جامعه، و آسايش عموم را فراهم نمود.

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَتَّبِعُوا خُطُواتِ الشَّيْطانِ وَ مَنْ يَتَّبِعْ خُطُواتِ الشَّيْطانِ فَإِنَّهُ يَأْمُرُ بِالْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ وَ لَوْ لا فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَتُهُ ما زَكى‌ مِنْكُمْ مِنْ أَحَدٍ أَبَداً وَ لكِنَّ اللَّهَ يُزَكِّي مَنْ يَشاءُ وَ اللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ «21» وَ لا يَأْتَلِ أُولُوا الْفَضْلِ مِنْكُمْ وَ السَّعَةِ أَنْ يُؤْتُوا أُولِي الْقُرْبى‌ وَ الْمَساكِينَ وَ الْمُهاجِرِينَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَ لْيَعْفُوا وَ لْيَصْفَحُوا أَ لا تُحِبُّونَ أَنْ يَغْفِرَ اللَّهُ لَكُمْ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ «22» إِنَّ الَّذِينَ يَرْمُونَ الْمُحْصَناتِ الْغافِلاتِ الْمُؤْمِناتِ لُعِنُوا فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ وَ لَهُمْ عَذابٌ عَظِيمٌ «23» يَوْمَ تَشْهَدُ عَلَيْهِمْ أَلْسِنَتُهُمْ وَ أَيْدِيهِمْ وَ أَرْجُلُهُمْ بِما كانُوا يَعْمَلُونَ «24»

ترجمه‌

اى كسانيكه گرويديد پيروى مكنيد گامهاى شيطان را و كسيكه پيروى كند گامهاى شيطان را پس همانا او امر ميكند بكار زشت و ناپسند و اگر نبود فضل خدا بر شما و رحمتش پاك نميشد از شما هيچكس هرگز و لكن خدا پاك ميگرداند هر كه را ميخواهد و خدا شنواى دانا است‌

و نبايد سوگند خورند صاحبان فضل از شما و وسعت كه ندهند بصاحبان قرابت و درماندگان و هجرت كنندگان در راه خدا و بايد كه در گذرند و روى گردانند آيا دوست نميداريد كه بيامرزد خدا شما را و خدا آمرزنده مهربان است‌

همانا آنانكه نسبت‌

جلد 4 صفحه 17

زنا ميدهند بزنان عفيفه بيخبر با ايمان لعنت كرده شدند در دنيا و آخرت و از براى آنها است عذابى بزرگ‌

روزى كه گواهى دهد بر آنها زبانهاشان و دستهاشان و پاهاشان بآنچه بودند كه ميكردند.

تفسير

خداوند متعال بعد از بيان احكام و مواعظ سابقه ارشاد فرموده است اهل ايمان را بپرهيز از متابعت وسوسه دشمن داخلى خودشان كه شيطان رجيم است و در عروق بنى آدم مانند خون راه دارد باين تقريب كه اى اهل ايمان پيروى و متابعت نكنيد گامها و وسوسه‌هاى شيطان را چون كسيكه پيروى كند او را اگر چه بيك گام باشد امر ميكند او را و وادار مينمايدش بكارهاى زشت و قبيح عقلى يا شرعى و او بقدرى مسلط است در گمراه نمودن بنى آدم كه اگر فضل و رحمت خداوند شامل حال شما نبود بنگهدارى و ارشاد و ارائه صلاح و سداد پاك نميماند از شما احدى هرگز بلكه همه را آلوده بمعصيت ميكرد ولى خدا پاك ميكند هر كس را بخواهد بأعطاء ملكه عصمت و عدالت و توفيق صيانت و نگهدارى نفس امّاره از متابعت آن ملعون و اتباعش و در صورت تخلف بأرشاد نمودن بنده را بتوبه و قبول آن و خداوند ميشنود مقالات بندگانرا و ميداند نيّات آنها را و دفع ميكند بليات ايشانرا و در مجمع از امير المؤمنين عليه السّلام نقل نموده كه خطؤات بهمزه قرائت فرموده و بنابراين ظاهرا و او قلب بهمزه شده و زكّى بتشديد نيز قرائت شده مناسبت و لكنّ اللّه يزكّى و من در من احد زائده است و نبايد قسم بخورند يا نبايد كوتاهى كنند صاحبان ثروت از شما و وسعت مالى در دنيا كه انفاق نمايند از مال حلال خود بأقارب خودشان و فقراء و كسانيكه هجرت نمودند از اوطان خودشان براى رضاى خدا مانند مسطح بن اثاثه كه گفته‌اند پسر خاله ابو بكر و از جمله مهاجرين و اصحاب بدر و فقير بود پس جامع اين جهات بود نسبت باو و ابو بكر باو كمك مالى مينمود و چون عايشه را قذف كرد ديگر با او كمكى نكرد و اين آيه نازل شد چون قسم خورده بود كه تا عمر دارد با او كمكى نكند و بعد از اين آيه مرتدع شد لذا بعضى گفته‌اند مراد آنستكه نبايد قسم بخورند كه انفاق ننمايند و اين در صورتى است كه يأتل مأخوذ از اليّه بتشديد ياء باشد كه بمعناى سوگند است ولى اگر

جلد 4 صفحه 18

مأخوذ از ألو باشد كه بمعناى تقصير است محتاج بتقدير حرف نفى نيست و در جوامع نقل نموده كه نازل شد در باره جماعتى كه قسم خورده بودند كه صدقه ندهند بكسانيكه وارد شدند در صحبت افك و سخنى گفتند در خصوص تهمت و با آنها مواسات ننمايند و خداوند براى ردع آنها از عمل باين قسم باطل يا كوتاهى در امر انفاق فرموده و بايد عفو كنند و بايد رو بگردانند از تلافى و انتقام از خطا كاران و صرف نظر نمايند از تقصير آنها آيا دوست نداريد شما كه در مقام تلافى و انتقاميد كه خدا بيامرزد شما را پس شما هم بگذريد از خطاكاران و خدا آمرزنده و مهربان است شما هم بايد با گذشت و مهربان باشيد همانا آنانكه نسبت زنا ميدهند بزنان عفيفه‌اى كه از هيچ جا خبر ندارند و مرتكب امرى نشدند كه انتظار چنين نسبتى را داشته باشند و ايمان بخدا و پيغمبر و روز جزا دارند دور شدند از رحمت خدا در دنيا كه بايد حد قذف بخورند و رسوا و بى آبرو شوند و در آخرت كه براى آنها عذاب بزرگى است در روزى كه شهادت دهد بر ضرر آنها زبانهاشان كه من دروغ گفتم و تهمت زدم و دستهاشان كه من دزدى كردم يا ببدن نامحرم رسيدم و پاهاشان كه من از جنگ با كفار فرار نمودم يا از بلاد اسلام بدار الكفر رفتم خلاصه حال زبان كه معلوم است دست و پا را هم خداوند بقدرت كامله خود بنطق در ميآورد كه اقرار بمعاصى خود ميكنند و دهانشان هم بسته ميشود كه نميتوانند در حال اقرار دست و پا انكار كنند.

وَ لا يَأتَل‌ِ أُولُوا الفَضل‌ِ مِنكُم‌ وَ السَّعَةِ أَن‌ يُؤتُوا أُولِي‌ القُربي‌ وَ المَساكِين‌َ وَ المُهاجِرِين‌َ فِي‌ سَبِيل‌ِ اللّه‌ِ وَ ليَعفُوا وَ ليَصفَحُوا أَ لا تُحِبُّون‌َ أَن‌ يَغفِرَ اللّه‌ُ لَكُم‌ وَ اللّه‌ُ غَفُورٌ رَحِيم‌ٌ «22»

و قسم‌ نخورند صاحبان‌ فضل‌ و سعه اغنياء، ‌از‌ ‌شما‌ مؤمنين‌ بايد عطا كنند ‌يعني‌ بدهند ‌به‌ صاحبان‌ قرابت‌ و فقراء و مهاجرين‌ ‌در‌ سبيل‌ اللّه‌ و بايد عفو كنند و گذشت‌ كنند.

آيا دوست‌ نمي‌داريد اينكه‌ بيامرزد خداوند ‌براي‌ ‌شما‌ و حال‌ آنكه‌ خداوند آمرزنده‌ و رحيم‌ ‌است‌.

(وَ لا يَأتَل‌ِ) ‌يعني‌ قسم‌ ياد نكنند ‌که‌ بذل‌ نكنند كساني‌ ‌که‌ دارايي‌ دارند ‌که‌ بآنها

جلد 13 - صفحه 511

تفضل‌ ‌شده‌ و توسعه‌ داده‌ ‌شده‌ بايد بدهند باولي‌ القربي‌ و مساكين‌ و كساني‌ ‌که‌ مهاجرت‌ كردند ‌در‌ سبيل‌ الهي‌ و بايد عفو كنند ‌از‌ تقصيراتي‌ ‌که‌ ‌در‌ حق‌ ‌آنها‌ ‌شده‌ و بايد گذشت‌ كنند آيا دوست‌ نمي‌داريد ‌که‌ خداوند بيامرزد ‌شما‌ ‌را‌ و حال‌ آنكه‌ خداوند آمرزنده‌ و مهربان‌ ‌است‌.

(وَ لا يَأتَل‌ِ أُولُوا الفَضل‌ِ مِنكُم‌ وَ السَّعَةِ) مراد اغنياء هستند ‌که‌ بآنها مال‌ و ثروت‌ عنايت‌ ‌شده‌ ‌از‌ راه‌ تفضل‌ و توسعه‌ پيدا كردند قسم‌ نخورند ‌که‌ احسان‌ و انفاق‌ نكنند مثل‌ قارون‌ نباشند ‌که‌ باو گفتند (وَ أَحسِن‌ كَما أَحسَن‌َ اللّه‌ُ إِلَيك‌َ) جواب‌ داد.

(إِنَّما أُوتِيتُه‌ُ عَلي‌ عِلم‌ٍ عِندِي‌) قصص‌ آيه 77 و مثل‌ كساني‌ نباشيد ‌که‌ [إِذا قِيل‌َ لَهُم‌ أَنفِقُوا مِمّا رَزَقَكُم‌ُ اللّه‌ُ] جواب‌ دهند [أَ نُطعِم‌ُ مَن‌ لَو يَشاءُ اللّه‌ُ أَطعَمَه‌ُ] يس‌ آيه 47.

[أَن‌ يُؤتُوا أُولِي‌ القُربي‌] مفسرين‌ گفتند ‌ان‌ ‌لا‌ يؤتوا بوده‌ كلمه ‌لا‌ حذف‌ ‌شده‌ و جواب‌.

(وَ لا يَأتَل‌ِ) ‌است‌ لكن‌ جواب‌ ‌آن‌ محذوف‌ ‌است‌ بدلالت‌ جمله و ‌ان‌ يؤتوا ‌يعني‌ بايد و واجب‌ ‌است‌ اينكه‌ ‌به‌ اولي‌ القربي‌ عطا كنند و مفسرين‌ اولوا القربي‌ ‌را‌ ارحام‌ و خويشاوندان‌ گفتند ‌که‌ صله‌ رحم‌ ‌باشد‌ و لكن‌ صله‌ رحم‌ و ‌لو‌ عبادت‌ بسيار بزرگيست‌ و قطع‌ رحم‌ معصيت‌ كبيره‌ ‌است‌ و لكن‌ صله‌ واجب‌ نيست‌ و مراد چنانچه‌ ‌در‌ خبر ابي‌ الجارود ‌از‌ حضرت‌ باقر ‌عليه‌ ‌السلام‌ ‌است‌ ‌که‌ مراد اولي‌ القربي‌ حضرت‌ ‌رسول‌ ‌است‌ ‌که‌ اشاره‌ ‌به‌ خمس‌ ‌باشد‌ ‌که‌ ميفرمايد:

(وَ اعلَمُوا أَنَّما غَنِمتُم‌ مِن‌ شَي‌ءٍ فَأَن‌َّ لِلّه‌ِ خُمُسَه‌ُ وَ لِلرَّسُول‌ِ وَ لِذِي‌ القُربي‌ الاية) انفال‌ آيه 42.

(وَ المَساكِين‌َ) اشاره‌ بزكوة و صدقات‌ ‌است‌.

(وَ المُهاجِرِين‌َ فِي‌ سَبِيل‌ِ اللّه‌ِ) اشاره‌ ‌به‌ جهاد ‌است‌ (أَ لا تُحِبُّون‌َ أَن‌ يَغفِرَ اللّه‌ُ لَكُم‌)

جلد 13 - صفحه 512

‌که‌ ‌اينکه‌ بذلها باعث‌ مغفرت‌ ذنوب‌ ميشود (وَ اللّه‌ُ غَفُورٌ رَحِيم‌ٌ) ‌هم‌ مي‌آمرزد ‌هم‌ رحمت‌ شامل‌ حال‌ ‌آنها‌ ميشود.

]

اشاره

(آیه 22)

شأن نزول:

این آیه در باره گروهی از صحابه نازل شد که بعد از «داستان افک» سوگند یاد کردند که به هیچ یک از کسانی که در این ماجرا درگیر بودند و به این تهمت بزرگ دامن زدند کمک مالی نکنند، و در هیچ موردی با آنها مواسات ننمایند، آیه نازل شد و آنها را از این شدت عمل و خشونت باز داشت و دستور عفو و گذشت داد.

تفسیر:

مجازات هم حسابی دارد! قرآن می‌گوید: «و آنها که از میان شما دارای برتری (مالی) و وسعت زندگی هستند نباید سوگند یاد کنند (یا تصمیم بگیرند) که انفاق خود را نسبت به نزدیکان و مستمندان و مهاجران در راه خدا قطع نمایند» (وَ لا یَأْتَلِ أُولُوا الْفَضْلِ مِنْکُمْ وَ السَّعَةِ أَنْ یُؤْتُوا أُولِی الْقُرْبی وَ الْمَساکِینَ

ج3، ص285

وَ الْمُهاجِرِینَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ).

این تعبیر نشان می‌دهد که جمعی از کسانی که آلوده افک شدند از مهاجران در راه خدا بودند که فریب منافقان را خوردند، و خداوند به خاطر سابقه آنها اجازه نداد که آنان را از جامعه اسلامی طرد کنند و تصمیمهایی که بیش از حد استحقاق باشد در باره آنها بگیرند.

سپس برای تشویق و ترغیب مسلمانان به ادامه این گونه کارهای خیر اضافه می‌کند: «و باید عفو کنند و گذشت نمایند» (وَ لْیَعْفُوا وَ لْیَصْفَحُوا).

«آیا دوست نمی‌دارید خداوند شما را بیامرزد و خداوند آمرزنده و مهربان است» (أَ لا تُحِبُّونَ أَنْ یَغْفِرَ اللَّهُ لَکُمْ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحِیمٌ).

پس همان گونه که شما انتظار عفو الهی را در برابر لغزشها دارید باید در مورد دیگران عفو و بخشش را فراموش نکنید.

آیات فوق در حقیقت ترسیمی از تعادل «جاذبه» و «دافعه» اسلامی است آیات افک و مجازات شدید تهمت زنندگان به نوامیس مردم نیروی عظیم دافعه را تشکیل می‌دهد، و آیه مورد بحث که سخن از عفو و گذشت و غفور و رحیم بودن خدا می‌گوید بیانگر جاذبه است!