آیه 2 سوره همزه

الَّذِي جَمَعَ مالاً وَ عَدَّدَهُ «2»

الَّذِي جَمَعَ مالًا: واى و ويل آن كسى را كه جمع نمود مال را،

«1» تفسير قمى (چ نجف 1387) ج 2 ص 7.

جلد 14 - صفحه 341

وَ عَدَّدَهُ‌: و شمرد آن را مرة بعد مرة، يا شماره آن را نگاهداشت به جهت شدت محبت و تعلق او به آن يا آن را عده گردانيد كه به آن دفع حوادث كند و دشمن را به آن مقهور گرداند. يا آنرا معد و آماده ساخته، براى رسيدن به حوادث.

چنانچه حضرت امير المؤمنين عليه السّلام فرمايد: بشّر مال البخيل بحادث او وارث. بشارت بده مال بخيل را به وارد شدن حادثى يا وارثى‌ «1».

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌

وَيْلٌ لِكُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ «1» الَّذِي جَمَعَ مالاً وَ عَدَّدَهُ «2» يَحْسَبُ أَنَّ مالَهُ أَخْلَدَهُ «3» كَلاَّ لَيُنْبَذَنَّ فِي الْحُطَمَةِ «4»

وَ ما أَدْراكَ مَا الْحُطَمَةُ «5» نارُ اللَّهِ الْمُوقَدَةُ «6» الَّتِي تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ «7» إِنَّها عَلَيْهِمْ مُؤْصَدَةٌ «8» فِي عَمَدٍ مُمَدَّدَةٍ «9»

ترجمه‌

واى بحال هر عيب جوى بد زبان سخن چين مردم آزار

آنكه جمع آورى نموده مالى را و مكرّر شمرده آن را

گمان ميكند كه مال او جاويد ميدارد او را

نه چنين است هر آينه انداخته خواهد شد در حطمه‌

و چه ميدانى تو كه چيست حطمه‌

آتش خدا است كه افروخته شده‌

آن آتشى كه مستولى شود بر دلها

همانا آن بر آنها از اطراف احاطه نموده‌

و مسدود شده به استوانه‌هاى كشيده شده.

تفسير

خداوند متعال در اين سوره شريفه تهديد فرموده كسانى را كه مغرور بثروت خود شدند و عادت ببدگوئى و عيبجوئى و هتك حرمت مردم بزبان و اشاره بچشم و ساير اعضاء نمودند چون اصل همز بمعناى كسر و اصل لمز بمعناى طعن است و شايع شده در متعرّض شدن عرض و شرف مردم بزبان و جوارح در غياب و حضور و اين عمل را بعضى بوليد بن مغيره نسبت داده‌اند كه در مكّه با پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم مينمود و اين سوره نازل شد و قمّى ره نقل فرموده كه همزه آنست كه برنجاند و ببدى ياد كند مردم را و اهانت نمايد از فقراء و لمزه كسى است كه بر ميگرداند گردن و سر خود را و غضب ميكند وقتى ببيند فقير وسائلى را و ظاهرا اين دو لفظ قريب المعنى و بجاى يكديگر استعمال ميشوند و مراد همان عيّاب و غيّاب و هتّاك و نمّام و مردم آزار در پرده و آشكار بزبان و جوارح و اعضاء است و شايد آنچه قمّى ره نقل فرموده اكثريّت داشته باشد خداوند ميفرمايد واى بحال چنين كسى كه‌

جلد 5 صفحه 433

جمع نموده مالى را از هر محلى كه بدست او آمده و مكرّر شمرده آنرا يا مهيّا و آماده نموده است براى نزول حوادث دهر بر خودش يا آن مال و قمّى ره نقل فرموده كه آماده نموده و كنار گذارده آنرا اين مرد احمق نفهم گمان ميكند كه مال او موجب خلود و بقائش در دنيا خواهد بود و گر نه چرا بايد چنين كارى كند نه چنين است كه او تصور نموده خواهد مرد و انداخته خواهد شد البته در حطمه كه نام جهنّم است و قمّى ره فرموده آتشى است كه خرد ميكند هر چيزى را و خداوند براى اهميّت آن به پيغمبر خود ميفرمايد و چه ميدانى تو كه چيست حطمه و خودش بيان ميفرمايد كه آن آتشى است كه خدا افروخته آنرا يعنى باقى است ببقاء خدا و كسى نميتواند آنرا خاموش نمايد و توصيف ميفرمايد آنرا كه مستولى ميشود بر دلها و بعضى گفته‌اند مراد آنست كه مشرف ميشود آتش از ظاهر بباطن و ميرسد بدلها اثرش و بنظر حقير چون مالى را بزحمت جمع آورى نموده و گذارده و رفته و از خيرش محروم شده دلش ميسوزد و جهنمش از آنجا شروع ميشود و شعله آن بساير اعضاء ميرسد و قمّى ره نقل فرموده كه مشتعل ميشود بر دلها و آن آتش بر آنها احاطه نموده و راه آن مسدود گردد و چون درهاى جهنم بسته شد براى استحكامش عمودهائى از آهن يا آتش بر روى درها كشيده ميشود كه ديگر كسى از آن بيرون نيايد و نيز نقل نموده كه چون عمودها كشيده شد بر آنها و اللّه ديگر خلود است يعنى اميد نجات براى كسى باقى نميماند و بعضى گفته‌اند سرادق و خيمه آتشين كه بر كفّار احاطه دارد چون خداوند فرموده انّا أعتدنا للظّالمين نارا احاط بهم سرادقها داراى عمودهائى است و چون عمودها از زير آنها كشيده شود خيمه بر سر آنها فرود آيد و راهها مسدود گردد و ديگر مفرّو راه نجاتى براى آنها پيدا نخواهد شد و در مجمع از امام باقر عليه السّلام روايتى نقل نموده كه خلاصه آن آنست كه خداوند اهل توحيد را بشفاعت شفعاء دسته دسته از جهنّم بيرون ميآورد و در آخر ارحم الرّاحمين تمامى را ميبخشد و بيرون ميآيند پس ستونها كشيده ميشود و آتش بر اهلش احاطه ميكند و درها مسدود ميگردد و قسم بخدا ديگر خلود است و بنظر ميآيد اين روايت كه مؤيّد بنقل قمّى و عيّاشى رحمهما اللّه هم ميباشد

جلد 5 صفحه 434

ناظر بقول اين بعض باشد كه ذكر شد و آن قول حسن است كه در مجمع و غيره نقل شده و از اينجا معلوم ميشود كه روى سخن در اين سوره با مشركين مكه است كه علاوه بر شرك داراى اخلاق ذميمه مذكوره در اوّل سوره هم بوده‌اند نه فقط صاحبان آن اخلاق چون صرف آن موجب خلود در آتش نيست در ثواب الاعمال و مجمع از امام صادق عليه السّلام نقل نموده كه كسيكه قرائت نمايد ويل لكل همزة لمزه را در يكى از نمازهاى واجب خود خداوند فقر را از او دور و روزى را بسوى او ميكشاند و مردن بد را از او دفع ميفرمايد و الحمد للّه رب العالمين.

جلد 5 صفحه 435

الَّذِي‌ جَمَع‌َ مالاً وَ عَدَّدَه‌ُ «2»

‌اينکه‌ همزه‌ لمزه‌ ‌آن‌ كسي‌ ‌است‌ ‌که‌ جمع‌ ميكند مال‌ ‌را‌ و تعداد ميكند، الَّذِي‌ جَمَع‌َ مالًا جمع‌ مال‌ ‌اگر‌ ‌از‌ ممر حرام‌ ‌باشد‌ ‌که‌ ‌آن‌ بآن‌ معصيت‌ ‌در‌ نامه عملش‌ مينويسند زيرا ‌هر‌ گونه‌ تصرفي‌ ‌در‌ ‌آن‌ بكند حرام‌ ‌است‌ و ‌اگر‌ تصرف‌ نكند امساك‌ ‌آن‌ ‌هم‌ حرام‌ ‌است‌ و واجب‌ فوري‌ ‌است‌ ‌که‌ رد بصاحبانش‌ بكند و ‌هر‌ چه‌ تأخير بيندازد معصيت‌ ‌است‌، و ‌اگر‌ ‌از‌ ممر حلال‌ ‌باشد‌ بايد حقوق‌ ‌آن‌ ‌را‌ رد كند مثل‌ زكاة و خمس‌ چون‌ بعين‌ تعلق‌ ميگيرد و ‌تا‌ رد نكرده‌ ‌هر‌ نوع‌ تصرفي‌ ‌در‌ ‌آن‌ حرام‌ ‌است‌ و تأخيرش‌ ‌هم‌ حرام‌ ‌است‌، و ‌اگر‌ حقوقش‌ ‌را‌ ‌هم‌ رد كرده‌ ‌اينکه‌ مال‌ جمع‌آوري‌ ‌او‌ باعث‌ ميشود ‌که‌ ‌از‌ وظائف‌ ديني‌ عقب‌ بيفتد و ‌در‌ ‌آنها‌ كوتاهي‌ كند مثل‌ تحصيل‌ علم‌ واجب‌

جلد 18 - صفحه 225

و اداء فرائض‌ و امثال‌ ‌آنها‌.

وَ عَدَّدَه‌ُ دو نحو تفسير كردند يكي‌ بمعني‌ شماره‌ و احصاء ‌که‌ همه‌ روزه‌ حساب‌ و رسيدگي‌ ميكند ‌که‌ چه‌ اندازه‌ ‌شده‌ و بچه‌ حد رسيده‌، و يكي‌ بمعني‌ اعداد ‌که‌ نگهداري‌ ميكند ‌براي‌ روز مبادا و خيال‌ ميكند ‌که‌ عمر طولاني‌ دارد و غافل‌ ‌از‌ اينكه‌ ‌اگر‌ روزگار برگردد تمام‌ زنجيرها بگسلد ‌که‌ گفتند:

]

(آیه 2)- سپس به سر چشمه این عمل زشت (عیبجوئی و استهزا) که غالبا

ج5، ص579

از کبر و غرور ناشی از ثروت مایه می‌گیرد پرداخته، می‌افزاید: «همان کسی که مال فراوانی جمع آوری و شماره کرده» بی‌آنکه مشروع و نامشروع آن را حساب کند (الذی جمع مالا و عدده).

آنقدر به مال و ثروت علاقه دارد که پیوسته آنها را می‌شمرد، و هر درهم و دیناری برای او بتی است، نه تنها شخصیت خویش که تمام شخصیتها را در آن خلاصه می‌بیند، و طبیعی است که چنین انسان گمراه و ابلهی مؤمنان فقیر را پیوسته به باد سخریه بگیرد.

به هر حال آیه ناظر به ثروت اندوزانی است که مال را نه به عنوان یک وسیله بلکه به عنوان یک هدف می‌نگرند، و در جمع آوری آن هیچ قید و شرطی قائل نیستند، از حلال و حرام و تجاوز بر حقوق دیگران، از طریق شرافتمندانه و یا طرق پست و رذیلانه آن را جمع‌آوری می‌کنند، و آن را تنها نشانه عظمت و شخصیت می‌دانند.

آنها مال را برای رفع نیازهای زندگی نمی‌خواهند، و به همین دلیل هر قدر بر اموالشان افزوده شود حرصشان بیشتر می‌گردد، و گر نه مال در حدود معقول و از طرق مشروع نه تنها مذموم نیست، بلکه در قرآن مجید گاهی از آن به عنوان «فضل اللّه» تعبیر شده، آنجا که می‌فرماید: «و ابتغوا من فضل الله و از فضل خدا بطلبید» (جمعه/ 10) و در جای دیگر از آن تعبیر به خیر می‌کند: «بر شما مقرر شده که وقتی مرگ یکی از شما فرا رسد اگر خیری از خود به یادگار گذارده وصیت کند».

(بقره/ 180).

چنین مالی مسلما نه مایه طغیان است، نه وسیله تفاخر، نه بهانه استهزای دیگران، اما مالی که معبود است و هدف نهائی ننگ است و ذلت، و مصیبت است و نکبت، و مایه دوری از خدا و خلود در آتش دوزخ است.

و غالبا جمع آوری مقدار زیادی از این مال جز با آلودگیهای فراوان ممکن نمی‌شود.

ج5، ص580

لذا در حدیثی از امام علی بن موسی الرضا علیه السّلام می‌خوانیم که فرمود: «مال جز با پنج خصلت در یکجا جمع نمی‌شود: بخل شدید، آرزوهای دور و دراز، حرص غالب، قطع رحم، و مقدم داشتن دنیا بر آخرت».