آیه 17 سوره محمد

وَ الَّذِينَ اهْتَدَوْا زادَهُمْ هُدىً وَ آتاهُمْ تَقْواهُمْ «17»

وَ الَّذِينَ اهْتَدَوْا: و آنانكه قبول كردند هدايت و ايمان را، زادَهُمْ هُدىً‌:

زياد نمايد خدا، يا قول پيغمبر، يا قرائت قرآن بصيرت و يقين كه مستلزم هدايتند،

«1» مجمع البيان (1403 ق- قم) ج 5 ص 102. (نقل به مضمون همراه با توضيحات)

جلد 12 - صفحه 115

وَ آتاهُمْ تَقْواهُمْ‌: و عطا فرمايد ايشان را پرهيزكارى، يا توفيق مى‌دهد ايشان را در تقوى، يا مبين مى‌سازد براى ايشان آنچه به آن پرهيزكارى حاصل آيد.

وَ مِنْهُمْ مَنْ يَسْتَمِعُ إِلَيْكَ حَتَّى إِذا خَرَجُوا مِنْ عِنْدِكَ قالُوا لِلَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ ما ذا قالَ آنِفاً أُولئِكَ الَّذِينَ طَبَعَ اللَّهُ عَلى‌ قُلُوبِهِمْ وَ اتَّبَعُوا أَهْواءَهُمْ «16» وَ الَّذِينَ اهْتَدَوْا زادَهُمْ هُدىً وَ آتاهُمْ تَقْواهُمْ «17» فَهَلْ يَنْظُرُونَ إِلاَّ السَّاعَةَ أَنْ تَأْتِيَهُمْ بَغْتَةً فَقَدْ جاءَ أَشْراطُها فَأَنَّى لَهُمْ إِذا جاءَتْهُمْ ذِكْراهُمْ «18» فَاعْلَمْ أَنَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ اللَّهُ وَ اسْتَغْفِرْ لِذَنْبِكَ وَ لِلْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِناتِ وَ اللَّهُ يَعْلَمُ مُتَقَلَّبَكُمْ وَ مَثْواكُمْ «19» وَ يَقُولُ الَّذِينَ آمَنُوا لَوْ لا نُزِّلَتْ سُورَةٌ فَإِذا أُنْزِلَتْ سُورَةٌ مُحْكَمَةٌ وَ ذُكِرَ فِيهَا الْقِتالُ رَأَيْتَ الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ يَنْظُرُونَ إِلَيْكَ نَظَرَ الْمَغْشِيِّ عَلَيْهِ مِنَ الْمَوْتِ فَأَوْلى‌ لَهُمْ «20»

جلد 5 صفحه 8

ترجمه‌

و بعضى از آنها كسانى باشند كه گوش ميدارند بتو تا چون بيرون روند از نزد تو گويند بآنانكه داده شدند علم را چه گفت در اين وقت آنگروهند آنانكه مهر نهاد خدا بر دلهاشان و پيروى كردند خواهشهاى نفس خود را

و آنانكه هدايت يافتند زياد گرداند هدايت آنان را و دادشان پرهيزكارى‌

پس آيا انتظار ميكشند جز قيامت را كه آيد آنها را ناگاه پس بتحقيق آمد نشانه‌هايش پس از كجا باشد براى آنها وقتى كه آمد آنها را پند گرفتنشان‌

پس بدان بدرستيكه نيست معبودى جز خدا و آمرزش‌خواه براى گناهت و از براى گروندگان از مردان و زنان گرونده و خدا ميداند منازل پيمودنى شما و جايگاه ماندنى شما را

و ميگويند آنانكه ايمان آوردند چرا نبايد فرستاده شود سوره‌اى پس چون فرستاده شود سوره‌اى واضح و متين و ذكر شود در آن كارزار مى‌بينى آنانرا كه در دلهاشان مرض است مينگرند بسوى تو نگريستن كسى كه بيهوش شده از ترس مرگ پس واى بحال آنها.

تفسير

- بعضى از كفّار سابق الذّكر كه بنفاق در بين مسلمانان زيست كرده بودند ميآمدند و بمواعظ و نصايح و بيانات پيغمبر صلى اللّه عليه و آله و سلّم گوش ميدادند و چون از نزد آنحضرت بيرون ميرفتند بمسلمانان با علم و ايمان ميگفتند چه گفت پيغمبر در زمان سابق يا در اين زمان يعنى وقتى مشغول بتكلّم بود و مقصودشان ظاهرا اين بود كه ما نفهميديم چه گفت چون قابل فهميدن نبود و اين سخن را براى توهين بامثال امير المؤمنين عليه السّلام و سلمان و أبو ذر كه كاملا در مقام فهم و حفظ بيانات آنحضرت بودند ميگفتند لذا خداوند فرموده اين اشخاص كسانى هستند كه خدا مهر نفهمى را بر دلهاى آنها نهاده و خيالات مشوّش هواپرستى مانع آنها از ادراك معانى و حقائق شده و امّا آنكسانى كه بهدايت الهيّه مهتدى شده‌اند اين مواعظ و بيانات موجب مزيد هدايت و درايت و ثبات بر تقوى و پرهيزكارى آنان خواهد بود و محتمل است واقعا گوش نداده و نفهميده باشند چون بقصد تعلّم و اتّعاظ حاضر

جلد 5 صفحه 9

نشده بودند و خواسته باشند دانشمندان بيانات را ثانيا براى آنها تقرير كنند تا بكلّى از عمل بآن ظاهرا باز نمانند چنانچه قمّى ره از امام باقر عليه السّلام نقل نموده كه پيغمبر صلى اللّه عليه و آله و سلّم دعوت بحق ميفرمود اصحابش را پس كسيكه خدا براى او خير خواسته بود گوش ميداد و ميفهميد مواعظ آنحضرت را و كسيكه خدا براى او شر خواسته بود مهر مينهاد بر دلش گوش نميداد و نمى‌فهميد و آن قول خداوند است اولئك الّذين طبع اللّه على قلوبهم و اتّبعوا اهوائهم و ظاهرا مهر الهى همان نفهمى است كه در نتيجه انس بلهو و لعب و اعراض از علم و ادب براى انسان حاصل ميشود و نيز خداوند فرموده آيا اين قبيل اشخاص هواپرست منتظر چيزى جز آمدن ناگهانى قيامت ميباشند كه بملاحظه عواقب و خيمه امم سابقه كه با انبياء و اوليا مخالفت نمودند. اكتفا نكردند و بمواعظ و نصايح پيغمبرشان متنبّه نشدند با آنكه علائم و آثار قيامت ظاهر شده پيغمبر آخر الزّمان كه دين و كتابش ناسخ اديان و كتب سماوى است آمده و بعد از اين بتدريج ظاهر ميگردد علائم بسيارى كه در روايات ائمه اطهار مفصّلا ذكر شده و جامع آنها اقبال مردم بدنيا و اعراض از آخرت است پس كجا و كى مهلت تذكّر و توبه پيدا ميكنند وقتى قيامت برپا شود و چه فائده‌ئى بحال آنها دارد تذكّر بعد از انقضاء زمان تكليف و چون معلوم شد كه سعادت در ايمان است به پيغمبر خود دستور فرموده كه ثابت باشد بر عقيده توحيد و ساير عقائد حقّه و استغفار نمايد براى قصور امكانى خود و تقصير اهل ايمان از مرد و زن تا آنها باو تأسّى نمايند و از ذكر خدا غافل نباشند و اين موجب تذكر و كمال نفس آنان گردد و شرط ادب از بنده در پيشگاه حضرت احديّت كه اعتراف بقصور و تقصير است بعمل آمده باشد چون بنده بهر مقامى نائل شود باز در اداء شكر نعمت بى‌منتهاى خداوند قاصر يا مقصّر است و خداوند ميداند تمام مراحل زندگى بندگانرا در دنيا و تغييراتى را كه در گردش روزگار در منازل آنها روى ميدهد و جايگاه ابدى آنانرا در آخرت از بهشت و دوزخ و غيره در كافى از امام صادق عليه السّلام نقل نموده كه پيغمبر (ص) فرمود استغفار و قول لا اله الا اللّه بهترين عبادت است و باين آيه استدلال فرمود و بنظر حقير با قطع نظر از روايات و اقوال مفسّرين محتمل‌

جلد 5 صفحه 10

است مراد از ساعت زمان مرگ باشد كه ناگهان گريبان منافقين مشار اليهم را بگيرد و مراد از علائم و آثار آن از قبيل سفيدى مو و كسر قواء باشد كه در آنها ظاهر بوده و معلوم است كه تذكر بعد از مرگ فائده ندارد و بنابراين ذكر ثبات در دين حق كه توحيد است و توبه و استغفار أنسب بمراد و بيان علم الهى بمراحل زندگى و جايگاه ابدى ملايم با مقصود است و معمولا اهل ايمان صدر اسلام مانند مردم اينزمان ميگفتند چرا سوره و آيه‌اى نازل نميشود كه در آن حكم بجهاد با كفّار شود و ما اطاعت كنيم و بعزّت دارين نائل شويم ولى چون سوره يا آيه صريح غير قابل ترديدى نازل ميشد كه در آن حكم بجهاد شده بود دلهاى مريض اهل نفاق بطپش مى‌افتاد و مانند شخص محتضر به پيغمبر (ص) نگاه ميكردند از ترس لذا خداوند فرموده پس واى بر آنها عقوبت و عذاب براى آنها چون جمله اولى لهم گفته‌اند در اينمقامات استعمال ميشود و بعضى آنرا مربوط بآيه بعد دانسته‌اند و كلمه اولى را بمعناى شايع خود باقى گذارده‌اند چنانچه بيايد انشاء اللّه تعالى و بنظر حقير مراد آنستكه پس مرگ سزاوارتر است از زندگى براى چنين كسانى كه منافق و جبونند و اللّه اعلم.

وَ الَّذِين‌َ اهتَدَوا زادَهُم‌ هُدي‌ً وَ آتاهُم‌ تَقواهُم‌ «17»

و كساني‌ ‌که‌ هدايت‌ شدند زياد ميفرمايد خداوند متعال‌ هدايت‌ ‌آنها‌ ‌را‌ و عنايت‌ ميفرمايد ‌آنها‌ ‌را‌ تقوي‌ و پرهيزگاري‌ ‌آنها‌ وَ الَّذِين‌َ اهتَدَوا اهتداء قبول‌ هدايت‌ ‌است‌، هادي‌ خداي‌ متعال‌ ‌که‌ نور ايمان‌ ‌را‌ ‌در‌ قلوب‌ ‌آنها‌ قذف‌ ميكند و قلب‌ ‌آنها‌ روشن‌ مي‌شود. و اهتداء پذيرفتن‌ و فعل‌ قلب‌ ‌است‌ ‌که‌ بكمال‌ شوق‌ اتخاذ مي‌كنند ‌که‌ گفتيم‌ ايمان‌ پنج‌ چيز لازم‌ دارد:

اول‌‌-‌ تخم‌ ايمان‌ ‌را‌ ‌از‌ مركز صحيح‌ اتخاذ كند خدمت‌ پيغمبر و ائمه‌ هدي‌ و علماء اعلام‌ ‌از‌ روي‌ دليل‌ و برهان‌.

دوم‌‌-‌ زمين‌ قلب‌ ‌را‌ آماده‌ كند باخلاق‌ حميده‌ و ازاله صفات‌ خبيثه‌ سوم‌‌-‌ آبياري‌ كند باعمال‌ صالحه‌ و عبادت‌ و اطاعت‌.

چهارم‌‌-‌ آفات‌ ايمان‌ مثل‌ زنگ‌ و شفته‌ و كرم‌ و امثال‌ ‌آنها‌ ‌را‌ ‌از‌ درخت‌ ايمان‌ برطرف‌ كند بتقواي‌ ‌از‌ معاصي‌ ‌که‌ يكي‌ ‌از‌ ضررهاي‌ معاصي‌ ضعف‌ ايمان‌ ‌است‌ چنانچه‌ يكي‌ ‌از‌ فوائد عبادات‌ رشد و تقويت‌ ايمان‌ ‌است‌.

جلد 16 - صفحه 177

پنجم‌‌-‌ دشمنان‌ ايمان‌ ‌را‌ مثل‌ شيطان‌ و شياطين‌ انسي‌ و ارباب‌ ضلال‌ ‌را‌ ‌از‌ ‌خود‌ دور كند ‌که‌ القاء شبهه‌ ميكنند و ايمان‌ ‌را‌ ميربايند.

زادَهُم‌ هُدي‌ً روز بروز رشد ايمانش‌ زياد مي‌شود ‌که‌ فرمود:

«ويل‌ لمن‌ ساواه‌ يومان‌»

بعكس‌ امروز ‌که‌ روز بروز ضعف‌ ايمان‌ مي‌شود بكثرت‌ معاصي‌ و ترك‌ فرائض‌.

وَ آتاهُم‌ تَقواهُم‌ مراتب‌ تقوي‌ ‌را‌ مكرر بيان‌ كرده‌ايم‌: تقواي‌ ‌از‌ عقايد فاسده‌، ‌از‌ اخلاق‌ رذيله‌ ‌از‌ معاصي‌ كبار، ‌از‌ كليه معاصي‌، ‌از‌ علاقه‌ بدنيا زائد ‌بر‌ مقدار ضرورت‌.

]

(آیه 17)- نقطه مقابل آنها مؤمنان راستین هستند که آیه شریفه در باره آنها می‌گوید: «و کسانی که هدایت یافته‌اند خداوند بر هدایتشان می‌افزاید، و روح تقوا و پرهیز کاری به آنها می‌بخشد» (وَ الَّذِینَ اهْتَدَوْا زادَهُمْ هُدیً وَ آتاهُمْ تَقْواهُمْ).

آری! آنها نخستین گامهای هدایت را شخصا برداشته، و عقل و خرد و فطرت خویش را در این راه به کار گرفته‌اند، سپس خداوند طبق وعده‌ای که داده است مجاهدان راهش را هدایت و راهنمائی بیشتر می‌کند.