آیه 142 سوره اعراف

وَ واعَدْنا مُوسى‌ ثَلاثِينَ لَيْلَةً وَ أَتْمَمْناها بِعَشْرٍ فَتَمَّ مِيقاتُ رَبِّهِ أَرْبَعِينَ لَيْلَةً وَ قالَ مُوسى‌ لِأَخِيهِ هارُونَ اخْلُفْنِي فِي قَوْمِي وَ أَصْلِحْ وَ لا تَتَّبِعْ سَبِيلَ الْمُفْسِدِينَ (142)

جلد 4 صفحه 187

بعد از آن بيان فرمايد تمام نعمت را كه:

وَ واعَدْنا مُوسى‌ ثَلاثِينَ لَيْلَةً: و وعده فرموديم موسى عليه السّلام را براى انزال تورات سى شبانه روز، وَ أَتْمَمْناها بِعَشْرٍ: و تمام نموديم آن سى روز را به ده روز كه چهل روز شد.

تبصره: اينكه ليلة فرمود نه يوم، براى آنكه حساب عرب بر هلال، و اهلّه در شب پيدا شود تا عالم شوند اين سى روز ماهى است از ماههاى عرب. و اينكه «ثلثين و عشرا» فرمود نه «اربعين» چند وجه ذكر شده:

1- در تفسير أبو الفتوح رازى رحمه اللّه آنكه: مراد حق تعالى يك ماه تمام بود از اول تا آخر به تتابع، و ده روز از ماه ديگر، و اين عده ذى القعده و دهه اول ذى الحجه بود. و اگر اربعين فرموده بود دانسته نمى‌شد كه ابتدا اول شهر و ايام هم متوالى و شهر هم به عينه، و اكثر مفسرين بر اين قولند.

2- آنكه حق تعالى موسى را سى وعده فرمود كه در آن روزه دارد، و آن ده روز عبادت ديگر، تا وقت مناجات، بنا به قولى عشره‌اى بود كه نزول تورات، و لذا بالا فراد ذكر فرمود.

3- در منهج- از حضرت باقر عليه السّلام: موسى عليه السّلام قوم را فرمود من غايب شوم از شما سى روز براى آن كه سهل باشد نسبت به آنها، بعد زياد نمود ده روز را برايشان و در اين خلف وعده نيست، زيرا وقتى غايب شود، چهل شب هر آينه غيبت نموده، سى شب قبل از آن.

4- آنكه اصل موعود چهل بود، منتها به اين صورت فرمود تا مخصص باشد آن ده روز كه عشر ذى حجه است به فضيلت و شرافت كه از جمله آن نزول تورات باشد.

فَتَمَّ مِيقاتُ رَبِّهِ أَرْبَعِينَ لَيْلَةً: پس تمام شد ميقات پروردگار موسى عليه السّلام چهل شب. ذكر اين كلام با دلالت بيان سابق بر اين عده، براى بيان و تفضيل است، و اگر ذكر نشده بود هر آينه متوهّمى توهّم مى‌نمود كه ده روز از

جلد 4 صفحه 188

سى روز و تدارك آن به اين عشر شد براى تكميل ثلثين، وَ قالَ مُوسى‌ لِأَخِيهِ هارُونَ‌: و فرمود موسى وقت خروج به ميقات، برادرش هرون را كه، اخْلُفْنِي فِي قَوْمِي‌: خليفه باش مرا در قوم من، وَ أَصْلِحْ‌: و اصلاح كن بين ايشان و جارى كن بر طريقه خود در صلاح. يا اصلاح نما فساد آنها را در غيبت من. يا وادار آنان را بر طاعت، وَ لا تَتَّبِعْ سَبِيلَ الْمُفْسِدِينَ‌: و متابعت مكن و سلوك منما طريقه عاصين را و مباش معين ظالم. و به اين كلام اراده فرمود اصلاح قوم را، اگرچه برادرش را مخاطب نمود.

تنبيه: امر حضرت موسى هارون را به خلافت و نيابت از او در قومش با اينكه هارون پيغمبر مرسل بود، براى آنست كه رياست تشريعى براى موسى بود بر هارون و قوم او. و جايز نيست كه گفته شود هارون هم مثل اين را دارا باشد، و در اين دلالتى است بر اينكه: منزلت امامت منفصل است از نبوت و داخل در او نيست، و بتحقيق هر دو مرجمع شود براى انبياء مخصوصين؛ زيرا اگر براى هارون قيام به امر امت از حيث نبوت بود، هر آينه محتاج به استخلاف موسى و قائم مقام نبودن او نبود.

و نيز آيه شريفه اشعار دارد به اينكه وقتى موسى عليه السّلام براى غيبت سى يا چهل روز، هارون عليه السّلام را خليفه قرار دهد و وصايت كند به اصلاح و افساد، بنابراين چگونه مى‌شود كه اشرف انبياء حضرت محمد مصطفى صلّى اللّه عليه و آله و سلّم بدون تعيين وصى و خليفه براى خود از دنيا رحلت نمايد و امر امت را مختل گذارد؛ حاشا و كلّا بلكه نقض غرض و منافى حكمت الهيه خواهد بود.

نعم ما قيل:

قبل تعيين وصى و وزير

من راى فات نبى و هجر

جلد 4 صفحه 189

سوره الأعراف «7»: آيات 141 تا 142

وَ إِذْ أَنْجَيْناكُمْ مِنْ آلِ فِرْعَوْنَ يَسُومُونَكُمْ سُوءَ الْعَذابِ يُقَتِّلُونَ أَبْناءَكُمْ وَ يَسْتَحْيُونَ نِساءَكُمْ وَ فِي ذلِكُمْ بَلاءٌ مِنْ رَبِّكُمْ عَظِيمٌ (141) وَ واعَدْنا مُوسى‌ ثَلاثِينَ لَيْلَةً وَ أَتْمَمْناها بِعَشْرٍ فَتَمَّ مِيقاتُ رَبِّهِ أَرْبَعِينَ لَيْلَةً وَ قالَ مُوسى‌ لِأَخِيهِ هارُونَ اخْلُفْنِي فِي قَوْمِي وَ أَصْلِحْ وَ لا تَتَّبِعْ سَبِيلَ الْمُفْسِدِينَ (142)

ترجمه‌

و هنگاميكه نجات داديم شما را از آل فرعون كه وارد ميكردند بر شما بدترين عذاب را ميكشتند پسران شما را و زنده ميگذاردند زنان شما را و در اين گرفتارى شما بلائى بود از پروردگارتان بزرگ‌

و وعده داديم موسى را سى شب و اتمام نموديم آنرا بده پس تمام شد وقت مقرر پروردگار او چهل شب و گفت موسى ببرادرش هرون كه جانشين شو مرا در قوم من و اصلاح كن و متابعت مكن راه مفسدان را.

جلد 2 صفحه 470

تفسير

خطاب به بنى اسرائيل است يعنى و ياد بياوريد وقتى را كه نجات داديم شما را و بعضى انجيكم قرائت كرده‌اند يعنى نجات داد خدا شما را و تفسير اين دو آيه در سوره بقره در ذيل آيه و اذ نجّيناكم من آل فرعون و آيه و اذ واعدنا موسى اربعين ليلة مفصّلا گذشت و اجمالش آنستكه ميقات اول سى روز ماه ذو القعده بود و بعد ده روز از اول ذو الحجة اضافه شد و در اينمدت حضرت هرون بجاى حضرت موسى براى اصلاح امور بنى اسرائيل بخلافت منصوب شد و فتنه سامرى روى داد و نكته تكرار تفصيل نعمت بر بنى اسرائيل و تكميل ميقات از سى بچهل است و بيان آنكه چهل عدد كامل و مكمّل است و در آيه دلالت است بر آنكه مقام ولايت فوق نبوت است زيرا حضرت هرون در زمان حضرت موسى پيغمبر مرسل بود ولى چون مقام ولايت را نداشت خليفه حضرت موسى شد و باين مقام فائز گشت و اگر مقام نبوّت ملازم با ولايت بود حاجت باستخلاف نبود و نهى از سلوك طريقه اهل فساد براى گوشزد آنها است و الّا مقام حضرت هرون اجلّ از اين قبيل نواهى بود و احتياج نداشت و كسيكه در دهه اول ذو الحجه بين نماز مغرب و عشاء دو ركعت نماز بخواند و بعد از قرائت حمد و سوره توحيد در هر ركعت آيه دوم را قرائت نمايد خداوند او را در ثواب با حجّاج بيت اللّه شريك فرمايد انشا اللّه تعالى.

وَ واعَدنا مُوسي‌ ثَلاثِين‌َ لَيلَةً وَ أَتمَمناها بِعَشرٍ فَتَم‌َّ مِيقات‌ُ رَبِّه‌ِ أَربَعِين‌َ لَيلَةً وَ قال‌َ مُوسي‌ لِأَخِيه‌ِ هارُون‌َ اخلُفنِي‌ فِي‌ قَومِي‌ وَ أَصلِح‌ وَ لا تَتَّبِع‌ سَبِيل‌َ المُفسِدِين‌َ (142)

و وعده‌ گرفتيم‌ ‌ما موسي‌ ‌را‌ سي‌ شب‌ و تمام‌ كرديم‌ بده‌ شب‌ ‌پس‌ موسي‌ تمام‌ نمود ميقات‌ پروردگار ‌خود‌ ‌را‌ چهل‌ شب‌ و فرمود موسي‌ ‌از‌ ‌براي‌ برادرش‌ هارون‌ ‌که‌ جانشين‌ ‌من‌ باش‌ ‌در‌ قوم‌ ‌من‌ و اصلاح‌ كن‌ و متابعت‌ نكن‌ راه‌ اهل‌ فساد ‌را‌، وَ واعَدنا مُوسي‌ ثَلاثِين‌َ لَيلَةً مواعده‌ ‌بين‌ الاثنين‌ ‌يعني‌ يكي‌ ديگري‌ ‌را‌ دعوت‌ ميكند و طرف‌ ‌هم‌ قبول‌ ميكند مي‌گويي‌ ‌من‌ ‌با‌ فلاني‌ مواعده‌ كرده‌ايم‌ ‌يعني‌ يكي‌ ديگري‌ ‌را‌ دعوت‌ كرده‌ و ديگري‌ اجابت‌ نموده‌ خداوند دعوت‌ فرمود و موسي‌ اجابت‌ نمود اشكال‌‌-‌ چرا ‌از‌ ابتداء نفرمود اربعين‌ ليلة چنانچه‌ ‌در‌ سوره‌ بقره‌ فرمود وَ إِذ واعَدنا مُوسي‌ أَربَعِين‌َ لَيلَةً ‌آيه‌ 48.

جواب‌‌-‌ دو دعوت‌ ‌بود‌ ابتداء سي‌ شب‌ ‌پس‌ ‌از‌ ‌آن‌ ده‌ شب‌ اضافه‌ شد ‌که‌ فرمود وَ أَتمَمناها بِعَشرٍ ‌که‌ ‌اينکه‌ اضافه‌ ‌ يا ‌ ‌براي‌ نزول‌ الواح‌ تورات‌ بوده‌ ‌ يا ‌ ‌براي‌ امتحان‌ بني‌ اسرائيل‌ ‌که‌ ‌در‌ ‌اينکه‌ مدت‌ ده‌ شب‌ دستگاه‌ گوساله‌پرستي‌ و سامري‌ اتفاق‌ افتاد چنانچه‌ بيايد.

سؤال‌‌-‌ چرا نفرمود اربعين‌ يوما و فرمود فَتَم‌َّ مِيقات‌ُ رَبِّه‌ِ أَربَعِين‌َ لَيلَةً

جلد 7 - صفحه 448

جواب‌‌-‌ مسلّما رفتن‌ موسي‌ بميقات‌ روز بوده‌ و مراجعت‌ ‌هم‌ روز بوده‌ ‌اگر‌ فرموده‌ ‌بود‌ اربعين‌ يوما دلالت‌ نميكرد ‌بر‌ چهل‌ روز تمام‌ ‌يعني‌ چهل‌ شبانه‌ روز لذا ليلة فرمود ‌که‌ چهل‌ شبانه‌ روز كامل‌ ‌باشد‌ و روز چهل‌ و يكم‌ مراجعت‌ نمود و ميقات‌ اسم‌ مكان‌ ‌است‌ محليست‌ ‌که‌ جعل‌ ‌شده‌ ‌براي‌ عبادت‌ مثل‌ مواقيت‌ حج‌ ‌براي‌ احرام‌ چنانچه‌ مسجد ‌براي‌ محل‌ سجده‌ و محراب‌ ‌براي‌ حرب‌ ‌با‌ شيطان‌ و موقف‌ مثل‌ عرفات‌ و مشعر و مني‌ ‌براي‌ اعمال‌ حج‌ و مقام‌ ابراهيم‌ ‌براي‌ نماز طواف‌ و ميقات‌ موسي‌ ‌براي‌ عزلت‌ ‌از‌ قوم‌ و فراغت‌ ‌براي‌ عبادت‌ ‌از‌ صيام‌ و صلوة و مناجات‌ ‌با‌ پروردگار ‌خود‌، و ميقات‌ ‌با‌ وقت‌ تفاوت‌ دارد وقت‌ اسم‌ زمان‌ ‌است‌ ‌در‌ مدت‌ معيني‌ وقت‌ چهل‌ شب‌ ميقات‌ محلي‌ ‌که‌ ‌در‌ ‌اينکه‌ مدت‌ معين‌ ‌شده‌.

اشكال‌‌-‌ حضرت‌ موسي‌ بقوم‌ خبر داده‌ ‌که‌ ‌من‌ سي‌ شب‌ دعوت‌ شده‌ام‌ ‌براي‌ عبادت‌ و سپس‌ چهل‌ شب‌ توقف‌ نمود و ‌اينکه‌ باعث‌ سوء ظن‌ بآن‌ حضرت‌ شد.

جواب‌‌-‌ موسي‌ نفرمود ‌که‌ ‌من‌ ‌پس‌ ‌از‌ سي‌ شب‌ ميآيم‌ بلكه‌ فرمود سي‌ شب‌ دعوت‌ شده‌ام‌ و ده‌ شب‌ ديگر دعوت‌ ثانوي‌ ‌بود‌ كذبي‌ و سوء ظني‌ ‌در‌ ‌بين‌ نبود وَ قال‌َ مُوسي‌ لِأَخِيه‌ِ هارُون‌َ اخلُفنِي‌ فِي‌ قَومِي‌ مقام‌ خلافت‌ منافي‌ مقام‌ نبوت‌ نيست‌ چنانچه‌ اكثر اوصياء انبياء اولو العزم‌ مثل‌ نوح‌، ابراهيم‌، موسي‌ و عيسي‌ بلكه‌ آدم‌ داراي‌ مقام‌ نبوت‌ ‌هم‌ بودند ‌از‌ ‌خود‌ شريعتي‌ نياوردند ‌حتي‌ مثل‌ داود و سليمان‌ فقط چون‌ ‌بعد‌ ‌از‌ نبيّنا صلّي‌ اللّه‌ ‌عليه‌ و آله‌ و سلّم‌ ديگر نبي‌ نخواهد آمد و نيامده‌ اوصياء ‌آن‌ حضرت‌ مقام‌ نبوت‌ نداشتند چنانچه‌ ‌در‌ حديث‌ منزلت‌ ميفرمايد

(علي‌ّ منّي‌ بمنزلة هارون‌ ‌من‌ موسي‌ الّا انّه‌ ‌لا‌ نبي‌ّ بعدي‌)

و گفته‌ايم‌ ‌در‌ مقام‌ ‌خود‌ ‌که‌ مقام‌ ولايت‌ كليه‌ ‌بر‌ تمام‌ افراد امّت‌ بالاتر ‌از‌ مقام‌ نبوت‌ ‌است‌ و حضرت‌ رسالت‌ و انبياء اولو العزم‌ مثل‌ نوح‌ و ابراهيم‌ و موسي‌ و عيسي‌ ‌هم‌ داراي‌ مقام‌ نبوت‌ و رسالت‌ بودند و ‌هم‌ داراي‌ مقام‌ ولايت‌ و امامت‌ النَّبِي‌ُّ أَولي‌ بِالمُؤمِنِين‌َ مِن‌ أَنفُسِهِم‌ احزاب‌ ‌آيه‌ 6

جلد 7 - صفحه 449

(‌من‌ كنت‌ مولاه‌ فعلي‌ مولاه‌)

6حديث‌ غدير، و حضرت‌ هارون‌ قبل‌ ‌از‌ جعل‌ خلافتش‌ داراي‌ مقام‌ نبوت‌ ‌بود‌ ولي‌ داراي‌ مقام‌ ولايت‌ نبود ولايت‌ مختص‌ بموسي‌ ‌بود‌ و ‌پس‌ ‌از‌ جعل‌ خلافت‌ داراي‌ مقام‌ ولايت‌ و امامت‌ ‌هم‌ شد ‌پس‌ اشكالي‌ ‌که‌ بعض‌ مفسرين‌ كردند ‌که‌ هارون‌ داراي‌ مقام‌ نبوت‌ ‌بود‌ چه‌ معني‌ دارد ‌که‌ موسي‌ بفرمايد اخلفني‌ ‌في‌ قومي‌ بسيار واهي‌ و فاسد ‌است‌.

وَ أَصلِح‌ مراد اينست‌ ‌که‌ اصلاح‌ فرما مفاسد بني‌ اسرائيل‌ ‌را‌ نه‌ اينكه‌ صالح‌ شو ‌که‌ بعضي‌ توهم‌ كردند زيرا صالح‌ ‌بود‌ وَ لا تَتَّبِع‌ سَبِيل‌َ المُفسِدِين‌َ ‌اينکه‌ ‌هم‌ مراد ‌اينکه‌ نيست‌ ‌که‌ راه‌ مفسدين‌ ‌را‌ نپيما زيرا مسلما هارون‌ براه‌ فساد نميرود بلكه‌ اينكه‌ مفسدين‌ ‌را‌ بخود وامگذار و جلوگيري‌ كن‌ ‌از‌ فساد ‌آنها‌ و شاهد ‌بر‌ ‌اينکه‌ معني‌ مؤاخذه‌ حضرت‌ موسي‌ ‌بود‌ ‌که‌ ‌در‌ چند ‌آيه‌ ديگر ميآيد ‌از‌ هارون‌ ‌که‌ چرا گذاردي‌ بني‌ اسرائيل‌ گوساله‌ پرست‌ شوند و حضرت‌ هارون‌ عذر ‌خود‌ ‌را‌ بيان‌ كرد ‌که‌ گفتم‌ بآنها ميخواستند مرا بكشند.

اشاره

(آیه 142)- وعده‌گاه بزرگ! در این آیه اشاره به یکی دیگر از صحنه‌های زندگی بنی اسرائیل و درگیری موسی با آنها شده است و آن جریان رفتن موسی به میعادگاه پروردگار و گرفتن تورات از طریق وحی و تکلم با خدا می‌باشد، که به دنبال آن داستان گوساله پرستی بنی اسرائیل و انحراف از مسیر توحید ذکر شده است.

نخست می‌گوید: «ما با موسی (ع) سی شب وعده گذاشتیم، سپس با ده روز دیگر آن را کامل ساختیم، و وعده خدا با او در چهل شب پایان یافت» (وَ واعَدْنا مُوسی ثَلاثِینَ لَیْلَةً وَ أَتْمَمْناها بِعَشْرٍ فَتَمَّ مِیقاتُ رَبِّهِ أَرْبَعِینَ لَیْلَةً).

این چهل روز از آغاز ذیقعده شروع، و به دهم ذیحجه (عید قربان) ختم گردیده است.

سپس چنین نقل می‌کند که: «موسی به برادرش هارون گفت: در میان قوم من جانشین من باش و در راه اصلاح آنها بکوش و هیچ گاه از طریق مفسدان پیروی مکن» (وَ قالَ مُوسی لِأَخِیهِ هارُونَ اخْلُفْنِی فِی قَوْمِی وَ أَصْلِحْ وَ لا تَتَّبِعْ

ج2، ص89

سَبِیلَ الْمُفْسِدِینَ)

حدیث «منزلت»:

بسیاری از مفسران اهل تسنن و شیعه در ذیل آیه مورد بحث اشاره به حدیث معروف منزلت کرده‌اند، با این تفاوت که مفسران شیعه آن را به عنوان یکی از اسناد زنده خلافت بلافصل علی علیه السّلام گرفته، ولی بعضی از مفسران اهل تسنن ضمن عدم قبول آن، تاخت و تاز بی‌رحمانه و تعصب آمیزی به شیعه دارند.

متن این حدیث چنین است: عده زیادی از صحابه پیامبر صلّی اللّه علیه و آله در باره جریان جنگ تبوک چنین نقل کرده‌اند:

«پیامبر صلّی اللّه علیه و آله به سوی تبوک حرکت کرد و علی علیه السّلام را به جای خود قرار داد، علی علیه السّلام عرض کرد آیا مرا در میان کودکان و زنان می‌گذاری (و اجازه نمی‌دهی با تو به میدان جهاد بیایم) پیامبر صلّی اللّه علیه و آله فرمود: آیا راضی نیستی که نسبت به من همانند هارون نسبت به موسی (ع) باشی جز این که پیامبری بعد از من نخواهد بود».

و پیامبر صلّی اللّه علیه و آله این سخن را تنها در جنگ تبوک نفرمود، بلکه در چندین مورد دیگر نیز این جمله از او شنیده شده است، از جمله این که:

1- پیامبر روزی به «امّ سلیم» فرمود: ای امّ سلیم! «علی گوشتش از گوشت من، و خونش از خون من، و او نسبت به من همانند هارون است نسبت به موسی».

2- ابن عباس می‌گوید: روزی عمر بن خطاب گفت: من و ابو بکر و جمعی از اصحاب پیامبر صلّی اللّه علیه و آله نزد او بودیم و پیامبر صلّی اللّه علیه و آله تکیه بر علی علیه السّلام کرده بود، دست بر شانه او زد سپس فرمود: «ای علی! تو نخستین مردی هستی که به خدا ایمان آوردی و نخستین کسی هستی که اسلام را پذیرفتی، تو نسبت به من همانند هارون به موسی هستی».

به هر حال اگر با بی‌نظری حدیث فوق را بررسی کنیم از این حدیث استفاده می‌شود که علی علیه السّلام تمام مناصبی را که هارون نسبت به موسی (ع) و در میان بنی اسرائیل داشت- به جز نبوت- داشته است.