گوریو

تائجو وانگ گیون در سال ۹۱۸ م. با فتح چول وون، پایتخت پادشاهی تائبونگ سلسله گوریو را به یاد پادشاهی باستانی گوگوریو تأسیس نمود. پس از وی پادشاهان زیادی از نسل تائجو بر تخت گوریو تکیه زدند که یکی از معروفترین آنان یک امپراتریس چونچو بود. او توانست پادشاهی گوریو را به اوج قدرت و شوکت برساند. در دوره‌ای از فرمانروایی گوریو بازماندگان پادشاهی شیلا قدرت زیادی پیدا کرده بودند که به وسیله چونچو جلوی همه آنان گرفته شد.

این حکومت تحت نفوذ اشراف و اعیان ایالات مختلف که از اعقاب شیلا بودند، قرار گرفت. با این حال پادشاهی گوریو تا سال ۱۲۳۱ میلادی، باقی‌ماند تا آنکه اقوام مغول، پس از حمله مغول به کره این کشور را تصرف کردند و به دنبال آن آئین کنفسیوس در کره رواج یافت. در سال ۱۳۵۶ میلادی، حکومت مغولان پایان یافت و حکومت گوریو دوباره برقرار گشت. پیروان دین کنفسیوس به دستگاه‌های دولتی راه یافتند و سرانجام در سال ۱۳۹۲، به ریاست ژنرال یی سونگ یی به حکومت گوریئو پایان دادند.

در بین سالهای ۹۹۴ تا ۹۹۸ پادشاهی گوریو در اوج قدرت بود در این دوره پادشاه گمجنگ جوان قدرت را دست داشت که در اصل مادرش ملکه چانچو حکومت می‌کرد وی قدرت ارتش را در دست داشت و توانست بخش زیادی از مناطق شمالی که به دست پادشاهی لیائو بود دوباره پس بگیرد. در این زمان مردی بنام کیم یانگ از شاهزاده‌های شیلا وارد دربار شد و به‌طور مخفی در صدد براندازی حکومت بود و چونچو این موضوع را فهمید و او را کشت.

بزرگ‌ترین تهدید برای پادشاهی گوریو از جانب ترکان ختای بود که با عنوان لیائو در منطقه عظیمی از شمال چین حکومت می‌کردند. گوریو در بیشتر جنگ‌ها مقاومت می‌کرد ولی به علت قدرت بزرگ لیائو همواره با انعقاد قرارداد صلح از خطر فروپاشی فرار می‌کرد. تنها جنگی که به نفع گوریو تمام شد به رهبری گنگ جو و گنگ گامچان بود که توانستند بسیاری از نیروهای لیائو را شکست دهند. در این زمان پادشاهی سونگ در چین متحد گوریو در جنگ‌ها بود ولی قبایل جورچن همواره مشکل ساز بودند و شورش می‌کردند.