گوریل شرقی

حداقل دو زیرگونهٔ گوریل شرقی وجود دارد: گوریل کوهی در شیب‌های آتشفشانی رواندا، اوگاندا و کنگو؛ و گوریل شرقی زمینی که در نواحی پست شرق کنگو و اوگاندا می‌زید. یک جمعیت کوچک به نام گوریل بویندی در جنگل‌های نفوذناپذیر اوگاندا و نزدیک کنگو از نظر ژنتیکی از دو زیرگونهٔ نام‌برده متفاوتند و گاهی به عنوان یک زیرگونهٔ جدامحسوب می‌شوند.

گوریل‌های شرقی هومینیدهای بزرگی هستند که سرهای درشت، سینه‌های پهن و دست‌های درازی دارند. آن‌ها دارای بینی صاف و سوراخ‌های بینی بزرگی می‌باشد. صورت، دستان، پاها و سینه‌ها بدون مو است.

گوریل شرقی در نواحی پایین و دامنه‌های جنگل‌های بارانی شرق کنگو، جنوب غربی اوگاندا و رواندا پراکنده‌است. گوریل‌های شرقی جنگل‌های انبوه و پر از گیاه را ترجیح می‌دهند.

آنها گیاه‌خوار هستند و رژیم غذایی پر از برگ درختان دارند. آن‌ها روزفعال هستند ولی اغلب در صبح زود یا آخر بعد از ظهر به دنبال غذا می‌روند. شب‌ها لانه‌های خود را با خم کردن گیاهان روی زمین برای خود جای خواب درست می‌کنند.

گوریل‌های شرقی در گروه‌های مستحکم خانوادگی می‌زیند که توسط یک نر پشت‌نقره‌ای رهبری می‌شود. آن‌ها نسبت به خویشاوندان غربی خود دسته‌های بزرگتری دارند که تا ۳۵ عدد می‌رسد. فصل ویژه‌ای برای تولید مثل وجود ندارد و ماده‌ها به دلیل مدت زمان طولانی بزرگ کردن فرزند و بارداری طولانی ۸.۵ ماهه هر ۴-۳ سال می‌زایند. گوریل‌های تازه‌متولدشده پوستی صورتی مایل به خاکستری دارند و بعد از ۹ هفته می‌خزند؛ و تا ۳.۵ سالگی کاملاً از شیر گرفته نمی‌شوند. نرها با استفاده از هیکل بزرگ خود از ماده‌ها و فرزندانشان دفاع می‌کنند. این کار معمولاً با ترساندن با سینه به سینه شدن رخ می‌دهد.

از میان دو گونهٔ شرقی و غربی گوریل، نوع شرقی در معرض خطرترین است. شکار به منظور مقاصد اقتصادی و از میان رفتن زیست‌گاه در نتیجهٔ توسعهٔ کشاورزی و از بین رفتن جنگل‌ها از اصلی‌ترین تهدیدهای موجود هستند. در برخی پارک‌های ملی جستجو برای یافتن گوریل کوهی از جاذبه‌های توریستی است که هم برای حفاظت از این گونه مزایایی دارد (آگاهی محیط زیستی و کمک مالی) و همچنین مضراتی دارد (برهم زدن رفتار طبیعی).

• اطلاعات گوریل شرقی