کنسرتو گروسو

کنسرتو گروسو یا کنچـِرتو گروسو (به ایتالیایی: concerto grosso) (معنای ایتالیایی: کنسرتِ بزرگ) فرمی از موسیقی باروک است که در آن زمان به وجود آمده‌است. این فرم بسیار شبیه به کنسرتو است، که بعد از کنسرتو گروسو توسعه یافت و بسیار مقبول‌تر شد. از نقاط برجسته آن گروه کوچک تکنوازان اجراکننده آن در مقابل یک ارکستر کامل است. این گروه کوچک معمولاً شامل دو ویولن، فاگوت و همچنین سازهای بادی بود. گروه دیگر که کمی بزرگتر بود شامل سازهای زهی نیز می‌شد. استفاده از این فرم در دوران کلاسیک کاهش یافت ولی در دوران رومانتیک و مدرن آهنگسازان دوباره آن را احیا کردند.