کلاوس شولتز

دهه ۱۹۷۰

در سال ۱۹۷۰، کلاوس شولتز که به عنوان نوازنده درامز به همراه ادگار فروسه و کنراد شنیتزلر در گروه تنجرین دریم بود، پس از انتشار اولین آلبوم گروه با نام «الکترونیک مدیتیشن»، گروه را ترک کرد و به همراه مانوئل گوتشنیگ گروه اش را تمپل را تشکیل داد. اما او پس از انتشار اولین آلبوم، این گروه را نیز ترک کرد تا به صورت انفرادی به آهنگسازی بپردازد.

شولتز اولین آلبوم انفرادی خود را در سال ۱۹۷۲ تحت عنوان «ایرلیشت» منتشر کرد. در این آلبوم او از ارگ و صدای ضبط و فیلتر شدهٔ یک ارکستر -به طوری که قابل تشخیص نیست- بهره جست. آلبوم بعدی او «سایبرگ» نام داشت که بسیار شبیه اولین آلبوم اوست، ولی اینبار او از سینت سایزر ای ام اس سینتی آ نیز استفاده کرد.

آثار او از این مقطع بسیار پیشرو و متعالی شد. از مهم‌ترین آلبوم‌های او می‌توان به «سحرگاه ماه» در سال ۱۹۷۶ (اولین آلبومی که در آن، شولتز از سینت سایزر موگ مدولار استفاده کرد)، «سراب» در سال ۱۹۷۷ و «شن روان» در سال ۱۹۷۹ (با همکاری آرتور براون به عنوان خواننده در آهنگ «سایه‌های جهالت» ) اشاره کرد. او همچنین در سال ۱۹۷۶ به گروه آهنگساز و نوازنده پرکاشن ژاپنی، سومو یاماشتا پیوست. (در این گروه نوازنده‌های دیگری نیز از جمله مایکل شرایو، استیو وین وود و ال دی مئولا حضور داشتند)

در موسیقی شولتز، بیشتر از هر موسیقیدان الکترونیک دیگری در آن عصر، صداهای آلی شنیده می‌شود، حتی هنگامی که از سازهای غیر الکترونیکی استفاده می‌کند، مانند گیتار آکوستیک و صدای خواننده مرد در آلبوم "رقص سیاه" یا ویولن سل در آلبوم‌های "شن روان" و "ترنسفر" در سال ۱۹۸۱. او صدای سینت سایزر مینی موگ را در آهنگ‌های خود به گونه‌ای توسعه داد که به صدای گیتار الکتریک شبیه می‌شد، که این صدا به صدای تأثیرگذاری در اجراهای زنده و آلبوم‌های استودیویی او تبدیل شد. در سال ۱۹۷۸ آلبوم "X" را منتشر کرد (نام آلبوم بیانگر دهمین آلبوم او نیز هست)، آلبومی که به اشخاص مهمی ارجاع داده شده‌است. از جمله: فردریش نیچه، لودویک دوم باواریا و ویلهلم فریدمن باخ. در سال ۱۹۷۹ او نام مستعار ریچارد وانفرید را نیز برای خود برگزید که بیانگر علاقه او به موسیقیدان آلمانی ویلهلم ریچارد واگنر است.

دهه ۱۹۸۰

در این دهه او از سازهای آنالوگ دور شد و به سازهای دیجیتال روی آورد و کمتر از دهه قبل به تجربه گرایی پرداخت. گرچه نشانه‌های این تغییرات در آلبوم «این را حفر کن» که در سال ۱۹۸۰ منتشر شد به چشم می‌خورد، اما با انتشار آلبوم «ترنسفر» بود که در آهنگسازی او فراگیر شد. این آلبوم متکی بر تکنیک سیکوانسینگ بود که نتیجه آن اوج گرفتن‌های متناوب و پایان ناپذیر است. این سبک جدید در آلبوم «آودنتیتی» به شکل متعالی خود شنیده می‌شود (بخصوص در دو آهنگ اول آلبوم). این روند در سال ۱۹۸۴ با آلبوم «بیم» که برای موسیقی متن فیلمی به همین نام، به کارگردانی جرالد کارگل ساخته شد، ادامه یافت. در این آلبوم شولتز از صداهای خشن دوری ورزید و بر پایه سیکونسر ، صداهایی بیشتر شبیه صداهای آلی سال‌های اولیه فعالیت خود، تولید کرد.

دهه ۱۹۹۰

در دهه ۱۹۹۰ کلاوس شولتز به سمپلینگ روی آورد و از صداهای از پیش ضبط شده، همچون صدای «زار زدن زنانه» در آلبوم‌های استودیویی و همچنین اجراهای زنده خود استفاده کرد. در سال ۱۹۹۵ با بهره‌گیری از این تکنیک و با همکاری مانوئل گوتشینگ به عنوان نوازنده گیتار، آلبوم «در غم» را منتشر کرد. در این دهه او تعداد زیادی از قطعات منتشر نشده‌استودیویی و زنده خود را بر روی چند مجموعه سی دی منتشر کرد.

دهه ۲۰۰۰

در این دهه شولتز بیشتر به ترکیب عناصر موسیقی جز، کلاسیک، ترنس و تکنو پرداخت. او همچنین به همراه لیزا جرارد به عنوان خواننده، یک آلبوم استودیویی و دو آلبوم اجرای زنده را منتشر کرد.

ریچارد وانفرید (به انگلیسی: Richard Wahnfried) یا به اختصار «وانفرید» (بعد از سال ۱۹۹۳)، تنها نام مستعار هنری شناخته شده کلاوس شولز است، که به عنوان پروژه جانبی، بین سال‌های ۱۹۷۹ و ۱۹۹۷، هفت آلبوم را منتشر کرده‌است.

از مشخصه‌های اصلی موسیقی وانفرید (بر خلاف آثار معمول شولتز) می‌توان به:

• گرایش به به سبک‌های معمول موسیقی راک، ترنس و تکنو
• همکاری بیشتر با نوازنده‌های شناخته شده و گاه نا شناخته، در کنار نوازندگی سینت سایزر شولتز

نام "ریچارد وانفرید" نشان از علاقه اوست به موسیقیدان آلمانی ویلهلم ریچارد واگنر:

• ریچارد، (که ناگفته مشهود است) نام میانی واگنر است. شولتز، همچنین این نام را برای نام اولین فرزند پسر خود برگزید.
• وانفرید (در آلمانی به معنی "آرامش در نتیجه توهم یا جنون" می‌باشد) نامیست که واگنر برای ویلای خود واقع در بایرویت، آلمان برگزید، جایی که بعدها واگنر در آن به خاک سپرده شد. علاقه شولتز نسبت به واگنر، به سال‌های قبل از شروع پروژه "وانفرید" برمیگردد. او در آلبوم "باد زمان" که در سال ۱۹۷۵ به بازار آمد، آهنگی بانام "وانفرید ۱۸۸۳" ساخته بود (اشاره به مرگ و محل خاک سپاری واگنر در سال ۱۸۸۳). آهنگ دیگر این آلبوم نیز "بازگشت بایرویت" نام دارد. بعد از سال ۱۹۹۳ آلبوم‌های ریچارد وانفرید، تنها تحت عنوان "وانفرید" منتشر شدند، با اشاره به نام "کلاوس شولتز" به عنوان تهیه‌کننده یا آهنگساز افتخاری.

شولتز در ۲۶ آوریل ۲۰۲۲در پی یک بیماری طولانی درگذشت. آخرین آلبوم او «خدا آراکیس» تاریخ انتشار ۱۰ ژوئن بود.

استودیو و اجرای زنده

با نام ریچارد وانفراید

مجموعه سی دی‌ها

یادداشت

^  شامل Siver Edition ,Historic Edition ,Jubilee Edition و ۵ سی دی دیگر.

^  بعلاوهٔ یک سی دی جایزه که تنها ۳۳۳ کپی رسمی از آن منتشر شده‌است.

نیمه تاریک موگ

این پروژه محصول همکاری مشترک کلاوس شولتز و پیت نملوک است (و بیل لسول در شماره‌های ۴ و ۷ این پروژه). اسامی آلبوم‌ها تغییر یافته اسامی آلبوم‌ها و آهنگ‌های گروه پینک فلوید هستند.

همکاری با دیگران

آهنگهای تکی

این آهنگ‌ها در هیچ‌یک از آلبوم‌های کلاوس شولتز منتشر نشده‌اند.

یادداشت

^  در آلبوم Sehnsucht از گروه شیلر

^  بهمراه لیزا جرارد

پاورقی‌ها

1. ^ Tangerine Dream
2. ^ Ash Ra Tempel
3. ^ Edgar Froese
4. ^ Conrad Schnitzler
5. ^ Electronic Meditation
6. ^ Manuel Göttsching
7. ^ Irrlicht
8. ^ Cyborg
9. ^ EMS Synthi A
10. ^ Moondawn
11. ^ Moog Modular
12. ^ Mirage
13. ^ Dune
14. ^ Arthur Brown
15. ^ Shadows of Ignorance
16. ^ Stumo Yamashta
17. ^ Michael Shrieve
18. ^ Steve Winwood
19. ^ Al DiMeola
20. ^ Blackdance
21. ^ Trancefer
22. ^ Minimoog
23. ^ Dig It
24. ^ Sequencing
25. ^ Audentity
26. ^ Angst
27. ^ Gerald Kargl
28. ^ Sequencer
29. ^ Sampling
30. ^ In Blue
31. ^ TImwind
32. ^ Wahnfried ۱۸۸۳
33. ^ Bayreuth Return
34. ^ Pete Namlook
35. ^ Bill Laswell
36. ^ Schiller

http://en.wikipedia.org/wiki/Klaus_Schulze

http://www.klaus-schulze.com