کربن-۱۴
کربن-۱۴ (انگلیسی: Carbon-14) یا رادیوکربن یک ایزوتوپ پرتوزای کربن است که هسته اتم آن دارای ۶ پروتون و ۸ نوترون است. وجود کربن-۱۴ در مواد ارگانیک پایه و اساس روش تاریخ‌گذاری رادیوکربن است که توسط ویلارد لیبای و همکارانش در سال ۱۹۴۹ جهت تعیین سن نمونه‌های باستان‌شناسی، زمین‌شناسی و آب‌زمین‌شناسی معرفی شد. کربن-۱۴ در ۲۷ فوریه ۱۹۴۰ توسط مارتین کامن و سم روبن در آزمایشگاه ملی لارنس برکلی در برکلی، کالیفرنیا کشف شد. وجود کربن-۱۴ در سال ۱۹۳۴ توسط فرانز کوری پیش‌بینی شده بود.
| عمومی | |
|---|---|
| نماد | C |
| نام‌ها | کربن-۱۴، C-۱۴، رادیوکربن |
| پروتون‌ها | ۶ |
| نوترون‌ها | ۸ |
| اطلاعات هسته | |
| فراوانی طبیعی | ۱ بخش در میلیارد |
| نیمه‌عمر | ۵٬۷۳۰ ± ۴۰ سال |
| جرم ایزوتوپ | ۱۴٫۰۰۳۲۴۱ u |
| اسپین | ۰+ |
| حالت‌های واپاشی | |
| حالت واپاشی | انرژی واپاشی (MeV) |
| Beta | 0.156476 |
| ایزوتوپ‌های کربن جدول کامل نوکلیدها | |
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ Waptstra, A.H.; Audi, G.; Thibault, C. "AME atomic mass evaluation 2003". Archived from the original on 23 September 2008. Retrieved 2007-06-03.