کاشیکاری
کاشیکاری به معنی پر کردن یک صفحه با مجموعهای از اشکال هندسی است، به نحوی که این اشکال نه برهم برآیند و نه شکافی بینشان ایجاد شود. کاشیکاری میتواند تنها بخشی از سطح یک صفحه، یا دیگر سطوح هندسی را در بر بگیرد. تعمیم کاشیکاری به ابعاد بالاتر نیز ممکن است.
کاشیکاری ایرانی از نمونههای برجسته این هنر است. در غرب، کاشیکاری پیوسته در کارهای هنری موریس اشر نمود مییافت و در تمام طول تاریخ هنر، چه در آثار معماری و چه در هنر نوگرا به چشم میخورد.
کاشیبندی اگر بر روی زمین و برای سنگفرش راهها انجام شود بیشتر به موزائیککاری معروف است و اگر بر روی بام خانهها انجام شود به آن سوفالکاری هم میگویند. به برخی انواع کاشیکاری هنری معرقکاری گفته میشود.
در نقشهبرداری این مفهوم در مورد یک صفحه، به مجموعهشکلهایی گفته میشود که صفحه را بدون همپوشانی و بدون جاافتادگی پر کند. در نقشهبرداری برای اشاره به آن «پارهبندی» هم گفته میشود.