کارداریگان (سده هفتم)

وقتی که خسرو پرویز (سلطنت از ۵۹۰–۶۲۸ میلادی) جنگی را علیه فوکاس (سلطنت از ۶۰۲–۶۱۰) اعلان کرد، در حوالی سال‌های ۶۰۷/۶۰۸ کارداریگان و شهربراز را برای مقابله علیه مواضع بیزانسی به ارمنستان و آناتولی فرستاد. بر طبق منبعی به زبان سریانی، که در رویدادنامه تئوفانس هم بازگو شده است، نیروهای کارداریگان شهرهای بسیاری را به تصرف خود در آوردند، ارمنستان را تسخیر کردند، و کاپادوکیه، گالاتیا و پفلاگونیا را طی کردند و در سال ۶۰۸ یا ۶۰۹، به خالیکدون، در آن سوی پایختن بیزانسی در قسطنطنیه رسیدند. با این حال، این اطلاعات توسط محقیقین امروزی نادرست دانسته شده‌اند.

کارداریگان مجدداً در سال ۶۲۶ میلادی به عنوان معاون شهربراز در ارتش ساسانی ظاهر می‌شود، که او در محاصره کنستانتینوپول به همراه آوارهای اوراسیایی هم شرکت می‌جوید. در این محاصره، یک ناوگان متعلق به اسلاوهای مطیع آوارها توسط بیزانسی‌ها، ایرانی‌ها را مجبور کرد تا نقشی منفعلانه در محاصره ایفا کنند، که در نهایت شکست خورد. در این برهه، خسرو پرویز نامه‌ای به کارداریگان فرستاد و به او دستور داد تا شهربراز را به قتل برساند، فرماندهی ارتش را بر عهده بگیرد، و به ایران برگردد. این نامه توسط بیزانسی‌ها قاپیده شد، آنها این نامه را تغییر دادند و در آن نوشتند که خسرو پرویز دستور داده ۴۰۰ نفر از افسران ارتش ایران به قتل برسند. این کار باعث شد شورشی علیه خسرو دربگیرد، و شهربراز و ارتشش تصمیم گرفتند با امپراتور بیزانسی، هراکلیوس (سلطنت از ۶۱۰–۶۴۱) متحد شوند.

کارداریگان از آن پس به طور وفادارانه‌ای از شهربراز در برابر خسروپرویز پشیبانی کرد. در سال ۶۲۹، پس از سرنگون شدن خسرو پرویز، شهربراز شاه مشروع ساسانی، اردشیر سوم (ساسانی) را به قتل رساند و خودش را شاه خواند. پس از این واقعه، کارداریگان به مقابله با فرمانده پیشین خود پرداخت، اما شکست خورد و کشته شد.