ژرژ پمپیدو
ژرژ ژان ریمون پُمپیدو (به فرانسوی: Georges Jean-Raymond Pompidou) (زاده ۵ ژوئیه ۱۹۱۱ – درگذشته ۲ آوریل ۱۹۷۴) نخست‌وزیر فرانسه در جریان جنبش دانشجویی-کارگری مه ۱۹۶۸ فرانسه و رئیس‌جمهور فرانسه از ۱۹۶۹ تا زمان مرگش در ۱۹۷۴ سیاستمدار و شخصیت ادبی فرانسوی بود.
ژرژ پمپیدو | |
|---|---|
| نوزدهمین رئیس‌جمهور فرانسه | |
| دوره مسئولیت ۲۰ ژوئن ۱۹۶۹ – ۲ آوریل ۱۹۷۴ | |
| پس از | شارل دوگل |
| پیش از | والری ژیسکار دستن |
| نخست‌وزیر فرانسه | |
| دوره مسئولیت ۱۴ آوریل ۱۹۶۲ – ۱۰ ژوئیه ۱۹۶۸ | |
| پس از | میشل دبره |
| پیش از | موریس کوو دو مورویل |
| اطلاعات شخصی | |
| زاده | ۵ ژوئیهٔ ۱۹۱۱ مون‌بودیف (Montboudif) |
| درگذشته | ۲ آوریل ۱۹۷۴ (۶۲ سال) پاریس |
| ملیت |  فرانسه |
| حزب سیاسی | اتحاد برای جمهوری جدید (پیش از ۱۹۶۸) اتحاد دموکرات‌ها برای جمهوری (۱۹۷۴–۱۹۶۸) |
| همسر(ان) | کلود کاهور پمپیدو (Claude Cahour) |
| پیشه | سیاستمدار |
| دین | کاتولیک رومی |
زندگی‌نامه
ژرژ پمپیدو در ۱۹۱۱ در منطقه مون‌بودیف (Montboudif) فرانسه به دنیا آمد. پدرش معلم بود و وی از دانشسرای عالی فرانسه در رشته ادبیات فارغ‌التحصیل شد. سپس در مارسی و پاریس به تدریس پرداخت. در زمان اشغال فرانسه در جنگ جهانی دوم به جنبش مقاومت فرانسه پیوست و از ۱۹۴۴ تا ۱۹۴۶ به عنوان مشاور ژنرال دوگل در امور آموزشی فعالیت نمود. در ۱۹۵۸ پس از آنکه دوگل دوباره قدرت را به دست گرفت، پمپیدو را به ریاست کابینه و رئیس شورای وزیران برگزید. پمپیدو نقش قابل ملاحظه‌ای در تشویق دوگل به اعطای استقلال به مردم الجزایر و امضای معاهده صلح اویان در ۱۹۶۲ ایفا کرد. او همواره ریاست هیئتهای دولتی فرانسه که به الجزایر عزیمت می‌کردند را در دوران حکومت ژنرال دوگل برعهده داشت. او از ۱۹۶۲ تا ۱۹۶۸ نخست‌وزیر فرانسه بود که این مدت، طولانی‌ترین دوره نخست‌وزیری در جمهوری پنجم فرانسه بود. در پانزدهم ژوئیه ۱۹۶۹ پس از استعفای ژنرال دوگل، ژرژ پمپیدو که در آن زمان رئیس مجلس فرانسه بود به عنوان کاندیدای گُلیستها به ریاست جمهوری رسید. وی در ۱۹۷۰ اصلاحات گسترده‌ای را در قوانین کارگری فرانسه به وجود آورد. ژرژ پمپیدو سرانجام در ساعت ۹ شب روز ۲ آوریل ۱۹۷۴ در دفتر کارش درگذشت و دوره ریاست جمهوری‌اش نیمه تمام ماند. ژرژ پمپیدو یکی از شخصیت‌های ادبی و هنری شاخص فرانسه است. مرکز ملی هنر و فرهنگ ژرژ پمپیدو در پاریس به افتخار او نامگذاری شده‌است.
جستارهای وابسته
منابع
- مشاهیر سیاسی قرن بیستم/احمد ساجدی/چاپ سوم:تابستان ۱۳۷۷/موسسه چاپ انتشاراتی سوره