دودمان چینگ
دودمان چینگ (چینی:清朝) که با نام‌های پادشاهی چینگ بزرگ، چینگ بزرگ، یا دودمان منچو نیز شناخته می‌شود، آخرین سلسله پادشاهی در چین بود که از سال ۱۶۴۴ تا ۱۹۱۲ میلادی بر چین حکمرانی می‌کرد. این دودمان با براندازی دودمان مینگ به قدرت رسید و با تشکیل جمهوری چین عمر این سلسله پایان یافت.
سلسله چینگ بزرگ 大清  دودمان چینگ | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ۱۶۴۴–۱۹۱۲ | |||||||||
|
پرچم دودمان چینگ (۱۹۱۲–۱۸۸۹) | |||||||||
سرود: Gong Jin'ou 鞏金甌 "Cup of Solid Gold" | |||||||||
امپراتوری چینگ در سال ۱۸۹۰. | |||||||||
| پایتخت | پکن ۳۹°۵۴′ شمالی ۱۱۶°۲۳′ شرقی / ۳۹٫۹۰۰°شمالی ۱۱۶٫۳۸۳°شرقی | ||||||||
| زبان(های) رایج | ماندارین، چینی، منچو، مغولی، تبتی، اویغوری، فارسی تاجیکی، زبان‌های منطقه‌ای و گویش‌های چینی متعدد | ||||||||
| دین(ها) | آسمان‌پرستی، شامانیسم، بودیسم، تائوئیسم، اسلام، مسیحیت، ادیان قومی چینی، دین‌های دیگر | ||||||||
| حکومت | پادشاهی مطلقه (۱۶۴۴–۱۹۰۸) پادشاهی، نخبه سالاری (۱۹۰۸–۱۹۱۲) | ||||||||
| امپراتور | |||||||||
• ۱۶۴۴–۱۶۶۱ | امپراتور شون ژی | ||||||||
• ۱۹۰۸–۱۹۱۲ | امپراتور شوان تونگ | ||||||||
| نایب‌السلطنه | |||||||||
• ۱۹۰۸–۱۹۱۲ | لونگیو | ||||||||
| نخست‌وزیر | |||||||||
• ۱۹۱۱ | ییکوانگ | ||||||||
• ۱۹۱۱–۱۹۱۲ | یوان شیکای | ||||||||
| دوره تاریخی | دوران امپراتوری | ||||||||
| ۲۵ آوریل ۱۶۴۴ | |||||||||
| ۲۴ مه ۱۶۴۴ | |||||||||
| ۱ اوت ۱۸۹۴ – ۱۷ آوریل ۱۸۹۵ | |||||||||
| ۱۰ اکتبر ۱۹۱۱ | |||||||||
| ۱۲ فوریه ۱۹۱۲ | |||||||||
| مساحت | |||||||||
| 1760 est. | ۱۳٬۱۵۰٬۰۰۰ کیلومتر مربع (۵٬۰۸۰٬۰۰۰ مایل مربع) | ||||||||
| 1790 est. (incl. vassals) | ۱۴٬۷۰۰٬۰۰۰ کیلومتر مربع (۵٬۷۰۰٬۰۰۰ مایل مربع) | ||||||||
| جمعیت | |||||||||
• ۱۷۴۰ | ۱۴۰٬۰۰۰٬۰۰۰ | ||||||||
• ۱۷۷۶ | ۲۶۸٬۲۳۸٬۰۰۰ | ||||||||
• ۱۷۹۰ | ۳۰۱٬۰۰۰٬۰۰۰ | ||||||||
| واحد پول | تائل (Tls.) | ||||||||
| |||||||||
این سلسله توسط قبیله خانوادهٔ جورچن آیسین گیورو منچو در منچوری واقع در شمال شرقی چین کنونی بنیان گذاشته شد. این امپراتوری در قرن ۱۸ به اوج خود رسید و از آن زمان رو به افول نهاد. دوران این سلسله همزمان با آغاز مدرن‌سازی چین و همچنین دخالت‌ها و کشمکش‌ها با دولت‌های استعماری بود. آخرین پادشاه این سلسله پویی در ۱۲ فوریه ۱۹۱۲ از سلطنت خلع شد. یک رئیس قبیله کوچک جورچین-آیسین جیورو-به نام نورهاچی فردی که در واقع تابع مینگ بود، در اواخر قرن شانزدهم میلادی شروع به متحد کردن خانواده‌های جورچن به سیستمی نظامی به نام بنرها کرد و به مرزهای مینگ، مغولان و کره هجوم آورد.
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ Samuel Wells Williams (1848). The Middle kingdom: a survey of the … Chinese empire and its inhabitants ... Vol. 1 (1 ed.). New York: Wiley & Putnam. p. 489.
- ↑ Mark C. Elliott. The Manchu Way: The Eight Banners and Ethnic Identity in Late Imperial China'. Stanford, CA: Stanford University Press, 2001. pp. 290-291.[۱]
- ↑ Turchin, Peter; Adams, Jonathan M.; Hall, Thomas D (December 2006). "East-West Orientation of Historical Empires" (PDF). Journal of world-systems research. 12 (2): 219–229. ISSN 1076–156x. Archived from the original (PDF) on 22 February 2007. Retrieved 12 August 2010.
- ↑ *"History of China" from the University of Maryland web site. Retrieved on 2010-12-23.
- ↑ عزیزی، سعید (۱۳۹۷). تاریخ چین از آغاز تا قرن 21. یزد: انتشارات سید علی‌زاده. صص. ۳۲۳. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۸۸۱۰-۳۲-۲.