چهار ترانه آخر

اشتراوس با شعر «غروب آفتاب» یوزف فرایهر فن آیشندرف آشنا بود و احساس می‌کرد که دارای معنی ویژه‌ای برای اوست. او در مه ۱۹۴۸ متن این شعر را به موسیقی تبدیل کرد. اشتراوس همچنین یک نسخه از تمام شعرهای هرمان هسه را دریافت کرده بود و به شدت تحت تأثیر آن‌ها قرار گرفته بود. دوست اشتراوس، ارنست روث که در ۱۹۵۰ میلادی و پس از مرگ آهنگساز این کارها را منتشر کرد، ترتیب «بهار»، «سپتامبر»، «زمان به خواب رفتن»، و «غروب آفتاب» را در نظر گرفت. این ترتیب نه با ترتیب تصنیف ترانه‌ها و نه با ترتیب نخستین اجرایشان همخوانی نداشت. با این وجود، امروزه بیشتر اجراها از این ترتیب پیروی می‌کنند.

یکی از آخرین خواسته‌های ریشارد اشتراوس این بود که کریستن فلاگستاد تک‌خوانی سوپرانو را در معرفی چهار ترانه بر عهده گیرد. اشتراوس ترانه‌ها را در ۱۹۴۸ به پایان رساند که درست یک سال پیش از مرگش در ۸۵ سالگی بود. اشتراوس در نامه‌ای به فلاگستاد نوشت: «می‌خواهم اجرای ترانه‌ها با اجرای تو و در اجرایی جهانی با رهبر و ارکستری ممتاز را ممکن کنم.»

همهٔ این ترانه‌ها به جز «بهار» دربارهٔ مرگ هستند و اندکی پیش از مرگ خود آهنگساز ساخته شده‌اند. آن‌ها دارای حسی از آرامش، پذیرش، و تکامل هستند. تک‌خوان سوپرانو ملودی‌های غمناکی را در مقابل یک ارکستر کامل می‌خواند.

این ترانه‌ها برای فلوت پیکولو، ۳ فلوت، ۲ ابوا، کر آنگله، ۲ کلارینت، کلارینت باس، ۲ فاگوت، کنترفاگوت، ۴ کر، ۳ ترومپت، ۳ ترومبون، توبا، تیمپانی، چنگ، سلستا، و سازهای زهی.