پیوند داتیو

به این دلیل که دو الکترون پیوندی بین اتم‌ها در تشکیل پیوند داتیو از یک اتم است، قطبیت این پیوند بیشتر از پیوندهای کووالانسی دیگر، که یک الکترون از هر اتم در پیوند مشارکت دارد، می‌باشد. اتم الکترون دهنده بعد از تشکیل پیوند به صورت کاتیون و اتم الکترون گیرنده به صورت آنیون در نمی‌آید بنابراین پیوند داتیو پیوند یونی نیست اما می‌توان مولکول تشکیل شده را به عنوان ترکیبی دارای کاتیون هم در نظر گرفت. پیوند داتیو در واقع پیوندی است که در آن یک اتم هر دو الکترون خود را به اشتراک می‌گذارد.

اتم‌های الکترون دهنده در پیوند داتیو باید جفت الکترون آزاد در لایه الکترونی (لایه والانس یا ظرفیت) خود داشته باشند. از نمونه این اتم‌ها می‌توان به اکسیژن (با دو جفت الکترون آزاد) و ازت (با یک جفت الکترون آزاد) اشاره کرد.

از عنصر هایی که در پیوند داتیو شرکت می‌کنند، می‌توان به آلومینیوم عنصر فلزی و بور عنصر شبه فلزی اشاره کرد که هر دو از گروه ۱۳ جدول تناوبی عناصر شیمیائی هستند. این دو به دلیل داشتن اوربیتال خالی با لیگاندهای دارای جفت الکترون آزاد پیوند داتیو می‌دهند.

• Integrated Approach to Coordination Chemistry: by Rosemary A. Marusak، Kate Doan، and Scott D. Cummings - 2007 - Wiley press- U.S.A