پیمان اتاوا

در هنگام جنگ جهانی دوم برای نخستین بار از مین استفاده شد. در ۱۹۷۷ (میلادی) بندی به کنوانسیون ژنو افزوده شد که از کاربرد مین برای کشتن غیرنظامیان جلوگیری می‌کرد. از ۱۹۸۰ (میلادی) آسیب‌هایی که مین‌های ضد نفر پس از پایان درگیری‌های نظامی برای افراد غیرنظامی (به ویژه کودکان) وارد می‌نمود باعث شد که جمعی از کشورها به فکر محدود کردن و منع استفاده از مین‌های زمینی ضد نفر بیافتند. سرانجام در دسامبر ۱۹۹۷ در شهر اتاوای کانادا گردهم آمدند و مواردی را به تصویب رساندند که به پیمان اتاوا معروف شد.

در این پیمان کشورهای عضو بر منع بکارگیری مین‌های ضد نفر، انهدام ذخایر مین‌های ضد نفر، جلوگیری از گسترش، تولید، فروش یا جابجایی مستقیم و غیر مستقیم به دیگر کشورها تأکید کردند.

معاهده اتاوا مین‌های ضد تانک؛ که دارای قدرت انفجاری بیشتری هستند را شامل تحریم‌ها نمی‌داند.

تاکنون ۱۶۴ کشور جهان به این پیمان پیوسته‌اند.

اما ۳۱ کشور عضو سازمان ملل متحد از جمله ایالات متحده آمریکا، روسیه، چین، ایران، امارات متحده عربی، اسرائیل، هند، عربستان سعودی و… عضو پیمان اتاوا نیستند.

• فهرست کشورهای امضا کننده و تصویب کننده پیمان اتاوا بایگانی‌شده در ۳ فوریه ۲۰۲۱ توسط Wayback Machine در وبگاه سازمان ملل متحد

• متن پیمان اتاوا به زبان‌های گوناگون در وبگاه وبگاه کارزار بین‌المللی منع مین
• وبگاه کارزار بین‌المللی منع مین
• مفاد پیمان منع مین ضد نفر در وبگاه کمیته بین‌المللی صلیب سرخ
• وبگاه جنبش ضد مین در وبگاه سازمان ملل متحد
• وبگاه جنبش ضد خشونت با جنگ‌افزار