پژواک‌یابی در جانوران

پژواک‌یابی در جانوران، که با نام‌های زیست‌سونار و بایوسونار نیز شناخته می‌شود، روشی مبتنی بر به کارگیری سونار توسط جانوران برای اهدافی چون موقعیت‌یابی، جهت‌یابی، و پیدا کردن طعمه است. جانورانی که پژواک‌یابی می‌کنند صدایی را به محیط دور خود گسیل می‌کنند و با گوش سپردن و تجزیه و تحلیل پژواک آن، موقعیت اشیا در محیط اطراف را متوجه می‌شوند.

پژواک‌یابی در آب‌بازسانان. بخش بادامی شکل که نقش اصلی در فشرده‌سازی و فرستادن صدا دارد ملون خوانده می‌شود.

چندین گونه جانور از پژواک‌یابی برای اهداف گوناگون بهره می‌گیرند. از جمله این جانوران می‌توان به خفاش‌ها و نهنگ‌های دندان‌دار اشاره کرد. دسته‌های کوچکتری از جانوران از جمله حشره‌خوران و دو گونه پرنده غارزی نیز توانایی به کارگیری پژواک‌یابی را دارند. این پرندگان نمونه‌های ساده‌تری از پژواک‌یابی را در مقایسه با آنچه خفاش‌ها و آب‌بازسانان دارا هستند، در هنگام پرواز میان درخت‌ها و غارهای محل زندگیشان به کار می‌برند.

منابع

↑ D. R. Griffin (۱۹۵۸). «Listening in the dark». New York: Yale University Press.
↑ Schevill, W.E. and McBride, A.F. (۱۹۵۶). «Evidence for echolocation by cetaceans». Deep Sea Research(۳). ص. ۱۵۳-۱۵۴.
↑ Thomas E. Tomasi (۱۹۷۹). «Echolocation by the Short-Tailed Shrew Blarina brevicauda». Journal of Mammalogy(۶۰). ص. ۷۵۱-۷۵۹.
↑ Jon Fjeldså and Niels Krabbe (۱۹۹۰). «Birds of the High Andes: a manual to the birds of the temperate zone of the Andes and Patagonia, South America». Apollo Books. شابک ۹۷۸۸۷۸۸۷۵۷۱۶۳.

[1] D. R. Griffin (۱۹۵۸). «Listening in the dark». New York: Yale University Press.

[2] Schevill, W.E. and McBride, A.F. (۱۹۵۶). «Evidence for echolocation by cetaceans». Deep Sea Research(۳). ص. ۱۵۳-۱۵۴.

[3] Thomas E. Tomasi (۱۹۷۹). «Echolocation by the Short-Tailed Shrew Blarina brevicauda». Journal of Mammalogy(۶۰). ص. ۷۵۱-۷۵۹.

[4] Jon Fjeldså and Niels Krabbe (۱۹۹۰). «Birds of the High Andes: a manual to the birds of the temperate zone of the Andes and Patagonia, South America». Apollo Books. شابک ۹۷۸۸۷۸۸۷۵۷۱۶۳.