پوینت نوآر

نام پوینت نوآر ("نقطه سیاه") را دریانوردان پرتغالی بر این منطقه گذاشتند زیرا در سال ۱۴۸۴ پاره‌ای از صخره‌های سیاه را در برآمدگی ساحل سنگی آن دیدند و برای آنان تبدیل به یک نقطه مرجع دریانوردی شد. اصل نام آن به زبان پرتغالی Ponta Negra بود. این محل بعداً، در سال ۱۸۸۳، یک شکل یک دهکده ماهیگیری کوچک درآمد.

پس از امضای معاهده‌ای از سوی فرانسوی‌ها با مردم محلی (لاوئونگوها) در سال ۱۹۱۰، آفریقای استوایی فرانسه ایجاد شد و شرکت‌های فرانسوی اجازه بهره‌برداری از کنگوی میانه (کنگو برازاویل امروزی) را پیدا کردند. به زودی ساخت راه‌آهنی که برازاویل، یعنی پایانه کشتیرانی در رودخانه کنگو و رودخانه اوبانگی، را به ساحل اقیانوس اطلس متصل می‌کرد، ضروری شد.

از آنجایی که وجود تنداب‌ها حرکت در رودخانه کنگو را از کنار برازاویل غیرممکن می‌سازد، و محل پایانه ساحلی راه‌آهن باید امکان ساخت بندری با عمق کافی را فراهم می‌کرد، مقامات بر خلاف تصمیم قبلی، مکان پوینت نوآر را به جای لیبرویل انتخاب کردند.

پوینت نوآر در سال ۱۹۲۳، به عنوان پایانه راه‌آهن کنگو-به اقیانوس (CFCO) انتخاب شد و در سال ۱۹۲۷ برای حدود ۳۰۰۰ نفر سکنه آن زمان شهر، آب آشامیدنی فراهم شد.

• فهرست شهرهای جمهوری کنگو