پندنامه انوشیروان

موضوع شعری ابومحمد بدیع بلخی و یادآور پندهایی است که از بزرگان ایران باستان به جای مانده و خود شاعر هم روایت‌های گوناگونی را از زبان شخصیت‌های اساطیری و تاریخی بیان کرده است.

این اثر که در بحر متقارب سروده شده، نخستین منظومه مستقل فارسی در موضوع اخلاق و تعلیم است.

سعید نفیسی در سال ۱۳۱۲ شمسی این کتاب را پس از تصحیح و ویرایش منتشر کرد.

• هدایت (چاپ سنگی، ج ۱، ص ۱۷۴، چاپ مصفا، ج ۱، ص ۴۵۶)
• (نفیسی، ص ۱۸۱ـ ۱۸۲، و نقل از وی در هدایت، چاپ مصفا، ج ۱، ص ۴۵۷ـ۴۵۹، حاشیه).
• ادوارد گرانویل براون، تاریخ ادبی ایران، ج ۱: از قدیمترین روزگاران تا زمان فردوسی، ترجمه و تحشیه و تعلیق علی پاشا صالح، تهران ۱۳۵۶ ش، ص ۶۷۹؛ محمد دبیرسیاقی، پیشاهنگان شعر فارسی، تهران ۱۳۷۰ ش، ص ۱۷۵؛ راحة الانسان، یا، پندنامة انوشیروان، درCharles Schefer, Chrestomatie Persane , vol. I, Paris 1883;