پنام

پَنام پارچه ای بوده که آن را روی دهان آویخته و با دو نوار پشت سر گره می زدند. این پارچه در وقتی به کار می رفته که موبد در مقابل آتش و انجام آیین دینی بوده که از آلودگی نفس و بخار دهان برکنار باشد. صورت اوستایی آن «پئیتی دان» است.