پل زمانخان
پل تاریخی زمانخان پلی تاریخی روی زاینده رود، واقع در شهرستان سامان و استان چهارمحال و بختیاری است.
پل زمانخان | |
---|---|
نام | پل زمانخان |
کشور | ایران |
استان | استان چهارمحال و بختیاری |
شهرستان | شهرستان سامان |
اطلاعات اثر | |
سالهای مرمت | آخرین بار ۱۳۲۱ |
کاربری | پل، آسیاب |
کاربری کنونی | پل، گردشگری |
دیرینگی | ساسانیان |
اطلاعات ثبتی | |
شمارهٔ ثبت | ۱۷۴۴ |
ویژگیها
پل زمان خان یکی از بناهای با ارزش و قدیمی واقع در شهرستان سامان است که دارای دو دهانه، ۳۰ متر طول و ارتفاع ۱۲ متر است. پل زمانخان بر روی رودخانه زاینده رود بر روی سهپایه سنگی طبیعی بنا شده و در ۲۲ کیلومتری شمال شهرکرد قرار دارد.
کاربرد
در ادوار گذشته ایلات و عشایر و مسافران از روی آن عبور میکردند ولی در حال حاضر این پل بیشتر جنبه گردشگری دارد و مالک آن میراث فرهنگی استان چهارمحال و بختیاری است که هر سالِ آن را به بخش خصوصی واگذار میکنید. میتوان گفت بعد از کشاورزی، مهمترین منبع درآمد مردم محلی این شهرستان، جذب گردشگران به وسیله این پل تاریخی است. این پل تاریخی یکی از مهمترین نمادهای مردم محلی شهرستان سامان به حساب میآید.
قرار گرفتن پل زمانخان بر روی زاینده رود، این منطقه را مهمترین قطب گردشگری استان چهارمحال و بختیاری تبدیل کردهاست. اطراف پل مملو از باغهای فراوان با درختان گوناگون میوه همچون بادام و گردو میباشد که مناظر زیبایی را بوجود آوردهاست، منطقهای که پل زمانخان در آن قرار دارد در روزهای تعطیل پذیرای سیل گردشگران میباشد. در اطراف این پل شالیزارهای برنج محلی با عطر و بوی خاصی که به برنج لنجان معروف است به چشم میخورد. بیشتر ماهیان این رودخانه ماهی قزل آلای وحشی (گوشت صورتی) میباشد که افراد محلی و گردشگران به صورت تفریحی به جز فصل تولید مثل ماهیان اجازهٔ صید ماهی را دارند.
پیشینه تاریخی
این پل به دستور زمانخان یکی از سرداران ایل قشقایی و از سرداران معروف شاهان صفوی، زمانیکه دامنه کوچ آنها تا منطقه سامان میرسید، بر روی رودخانه زایندهرود احداث گردید.
مرمت و بازسازی
پل زمان خان سه بار یکی در سال ۱۲۰۲ توسط کارگزاران حکومت صفوی، بار دوم توسط خوانین روستای ایلبگی در سال ۱۳۲۹ هجری قمری و بار سوم در سال ۱۳۲۱ شمسی به وسیله حاج عبدالحسین قزوینی مالک قریه «چم عالی» بهطور کامل تعمیر و مرمت شد. استحکام این پل با احداث دیوار سنگی در طرفین آن، دو چندان شد.
منابع
- حمید امینی، ۱۳۸۱، راهنمای جهانگردی استان چهارمحال و بختیاری، ص ۴۲، سازمان ایرانگردی و جهانگردی.
- فارسنامه ناصری: جلد دوم صفحههای ۱۵۸۳–۱۵۸۴–۱۵۸۵
- هفته نامه عصرمرودشت شماره ۱۱۴ - فروردین ۱۳۹۱
- چهارمحال و بختیاری، آخوندی سورکی، ۱۳۸۵