پلوتونیم-۲۴۰
پلوتونیم-۲۴۰ یکی از ایزوتوپ‌های پلوتونیم است که با گرفتن یک نوترون توسط پلوتونیوم-۲۳۹ تشکیل می‌شود. ردیابی شکافت خود به خود این ایزوتوپ منجر به کشف آن در سال ۱۹۴۴ در آزمایشگاه لس آلاموس شد و پیامدهای مهمی برای پروژه منهتن به همراه داشت.
| عمومی | |
|---|---|
| نماد | Pu |
| نام‌ها | پلوتونیم-۲۴۰، Pu-۲۴۰ |
| پروتون‌ها | ۹۴ |
| نوترون‌ها | ۱۴۶ |
| اطلاعات هسته | |
| فراوانی طبیعی | %۰ (مصنوعی) |
| نیمه‌عمر | (۷)۶۵۶۱ سال |
| جرم ایزوتوپ | (۲۰)۲۴۰٫۰۵۳۸۱۳۵ u |
| حالت‌های واپاشی | |
| حالت واپاشی | انرژی واپاشی (MeV) |
| واپاشی آلفا | (۱۴)۵٫۲۵۵۷۵ |
| ایزوتوپ‌های پلوتونیم جدول کامل نوکلیدها | |
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ Audi, Georges; Bersillon, Olivier; Blachot, Jean; Wapstra, Aaldert Hendrik (December 2003). "The Nubase evaluation of nuclear and decay properties". Nuclear Physics A. 729 (1): 3–128. Bibcode:2003NuPhA.729....3A. CiteSeerX 10.1.1.692.8504. doi:10.1016/j.nuclphysa.2003.11.001.
- ↑ Audi, Georges; Wapstra, Aaldert Hendrik; Thibault, Catherine (December 2003). "The Ame2003 atomic mass evaluation". Nuclear Physics A. 729 (1): 337–676. Bibcode:2003NuPhA.729..337A. doi:10.1016/j.nuclphysa.2003.11.003.
- ↑ Farwell, G. W. (1990). "Emilio Segre, Enrico Fermi, Pu-240, and the atomic bomb". Symposium to Commemorate the 50th Anniversary of the Discovery of Transuranium Elements.