پاسخ گذرا

گذرای سامانه‌های کنترلی عملی معمولاً به صورت نوسان میرا هستند. برای توصیف پاسخ گذرای یک سامانهٔ کنترلی به ورودی معمولاً از تعاریف زیر استفاده می‌شود:

زمان تأخیر (${\displaystyle t_d}$

)

زمان لازم برای اینکه پاسخ سیستم برای اولین بار به ۵۰٪ مقدار نهایی خود برسد.

زمان افزایش یا زمان صعود (${\displaystyle t_r}$

)

زمان لازم برای آنکه پاسخ سیستم از ۱۰٪ مقدار نهایی به ۹۰٪ برسد (معمولاً در سامانه‌های تندمیرا استفاده می‌شود). برای سامانه‌های زیرمیرا معمولاً از مقادیر ۰ تا ۱۰۰٪ استفاده می‌شود.

زمان اوج (${\displaystyle t_p}$

)

زمان لازم برای رسیدن به نخستین قلهٔ فراجهش.

درصد بیشینهٔ فراجهش (${\displaystyle M_p}$

)

بالاترین نقطهٔ منحنی پاسخ است و معمولاً به صورت درصد فاصلهٔ آن تا مقدار پاسخ حالت دائم سنجیده می‌شود.

زمان نشست (${\displaystyle t_s}$

)

زمان لازم برای اینکه دامنهٔ نوسان پاسخ گذرا به درصد مشخصی (معمولاً ۲ یا ۵ درصد) از پاسخ دائمی محدود شود و دیگر از آن تجاوز نکند.

• حالت گذرا

• دسور، چارلز؛ کوه، ارنست (۱۳۷۳). نظریه اساسی مدارها و شبکه‌ها - جلد اول. ترجمهٔ پرویز جبه دارمارالانی. دانشگاه تهران. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۰۳-۴۲۴۸-۰.
• Ogata, Katsuhiko (2010). Modern control engineering (به انگلیسی). Boston, MA: Prentice-Hall.