پادشاهی ریوکیو
پادشاهی ریوکیو (به ژاپنی: 琉球王国، ریوکیو اوکوکو) (به ریوکیویی: 琉球國، روچو کوکو) (چینی سنتی: 琉球國) (چینی ساده‌شده: 琉球国) (به پین‌یین: Liúqiú Guó) که با نام تاریخی انگلیسی Lewchew یا Luchu شناخته می‌شود یک پادشاهی مستقل بوده که بر بیشتر جزایر ریوکیو از قرن پانزدهم تا قرن نوزدهم میلادی فرمانروایی می‌کرده‌است. پادشاهان ریوکیو مردمان جزیره اوکیناوا را متحد کرده و قلمرو خود را تا جزایر آمامی (امروزه متعلق به استان کاگوشیمای ژاپن است) و جزایر ساکیشیما نزدیک تایوان گسترش دادند. با وجود اندازه کوچک، این پادشاهی نقش مهمی در تجارت دوران قرون وسطی شرق و جنوب‌شرق آسیا بر عهده داشت.
پادشاهی ریوکیو 琉球國 ریوکیو | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ۱۴۲۹–۱۸۷۹ | |||||||||||||||
| پایتخت | قلعه شوری ۲۶°۱۲′ شمالی ۱۲۷°۴۱′ شرقی / ۲۶٫۲۰۰°شمالی ۱۲۷٫۶۸۳°شرقی | ||||||||||||||
| زبان(های) رایج | زبان ریوکیویی (زبان‌های محلی), چینی سنتی | ||||||||||||||
| دین(ها) | ادیان ریوکیویی، بوداگرایی، کنفوسیونیسم، تائو | ||||||||||||||
| حکومت | پادشاهی | ||||||||||||||
| شاه(国王) | |||||||||||||||
• ۱۴۲۹–۱۴۳۹ | شو هاشی | ||||||||||||||
• ۱۴۷۷–۱۵۲۶ | شو شین | ||||||||||||||
• ۱۵۸۷–۱۶۲۰ | شو نی | ||||||||||||||
• ۱۸۴۸–۱۸۷۹ | شو تای | ||||||||||||||
| سسی (摂政) | |||||||||||||||
• ۱۶۶۶–۱۶۷۳ | شو شوکن | ||||||||||||||
| کوکوشی (国司) | |||||||||||||||
• ۱۷۵۱–۱۷۵۲ | سای اون | ||||||||||||||
| قوه مقننه | شوری اوفو (首里王府), سانشیکان (三司官) | ||||||||||||||
| تاریخ | |||||||||||||||
• اتحاد | ۱۴۲۹ | ||||||||||||||
• تاخت‌وتاز ساتسوما | ۵ آوریل ۱۶۰۹ | ||||||||||||||
• برافتادن سیستم هان | ۱۸۷۱ | ||||||||||||||
• پیوستن به پادشاهی ژاپن | ۱۱ مارس ۱۸۷۹ | ||||||||||||||
| مساحت | |||||||||||||||
| ۲٬۲۷۱ کیلومتر مربع (۸۷۷ مایل مربع) | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
تاریخچه
سرچشمه پادشاهی
در قرن چهاردهم میلادی، قلمروهای پراکنده جزایر اوکیناوا در سه قلمرو شاهزاده‌نشین متحد شدند: هوکوزان (北山، کوهستان شمالی)، چوزان (中山، کوهستان میانی) و نانزان (南山، کوهستان جنوبی). از این سه شاهزاده‌نشین با نام کلی دوران سه پادشاهی یا سانزان (三山، سه کوهستان) نام برده می‌شود. هوکوزان که بیش از نیمی از جزیره اوکیناوا را در اختیار داشت از لحاظ زمین و قدرت نظامی قویترین اما از لحاظ اقتصادی ضعیفترین بود. چوزان در مرکز و با پایتختی شوری قویترین از لحاظ اقتصاد بود. نانزان در جنوب نیز شامل بندرهای مهم ناها و کانه‌مورا بود که مرکز تحصیلات کلاسیک چینی بودند.
در این دوران چینی‌های زیادی برای تجارت یا خدمت به دولت به این جزایر نقل مکان کردند. بنا به درخواست پادشاه ریوکیو از دودمان مینگ، امپراتور هونگ‌وو در سال ۱۳۹۲ میلادی، ۳۶ خاندان چینی را برای ساماندهی به امور دریایی از فوجیان به ریوکیو انتقال داد. بسیاری از افسران ریوکیو از این خانواده‌های چینی بوده یا نسبشان به آنها می‌رسید. آنها به پیشرفت روابط دیپلماتیک و تکنولوژی ریوکیویی‌ها کمک کردند. پادشاه هاشی شاه چوزان در ۱۴۱۶ موفق به شکست هوکوزان و در ۱۴۲۹ موفق به شکست نانزان شد و برای اولین‌بار با ایجاد دودمان اول شو، توانست این جزایر را با یکدیگر متحد کند. در سال ۱۴۲۱ امپراتور مینگ به او لقب شو (به چینی: 尚، شانگ) را داد (و با نام شوهاشی یا 尚巴志 شناخته شد) و پیروزی او را به رسمیت شناخت.
شوهاشی سیستم سلسله‌مراتبی بارگاه چینی‌ها را برای خودش بکار برد و قلعه شوری و بندرگاه ناها را ساخت. در سال ۱۴۶۹، شو توکو، نوه شوهاشی، که جانشین مذکری نداشت مرد؛ یکی از خدمتکاران اربابان منطقه خود را فرزندخوانده شاه درگذشته نامید و توانست با گرفتن موافقت چینی‌ها به پادشاهی رسیده و دودمان دوم شو را پایه‌گذاری کند. دوره طلایی ریوکیو با به قدرت رسیدن دومین پادشاه دودمان دوم شو با نام شو شین آغاز شد که از ۱۴۷۸ تا ۱۵۲۶ بر سر کار بود.
در پایان قرن پانزدهم، پایین‌ترین جزیره‌های مجمع‌الجزایر ریوکیو به پادشاهی ریوکیو پیوستند. در سال ۱۵۷۱ جزایر آمامی-اوشیما در شمال و در نزدیکی کیوشو به این پادشاهی پیوستند.
رخدادهای مهم
- ۱۳۷۲ میلادی - فرستادگان دودمان مینگ از اوکیناوا که به سه پادشاهی تقسیم شده بود، دیدن کردند. دادن خراج به امپراتوری چین شروع شد.
- ۱۴۱۶ میلادی - چوزان به رهبری شو هاشی، ناکیجین گوسکو، پایتخت هوکوزان را به تصرف خود درآورد.
- ۱۴۲۹ میلادی - چوزان، شیماجیری اوساتو گوسوکو، پایتخت نانزان را به تصرف خود درآورد.
- ۱۴۷۰ میلادی - شو ان (کانمارو)، دومین دودمان شو را بنیان نهاد.
- ۱۴۷۷ میلادی - شو شی، پادشاه سوم بر تخت نشست و دوران طلایی پادشاهی شروع شد.
- ۵ آوریل ۱۶۰۹ میلادی - ارباب قلمروی ساتسوما، در جنوب کیوشو پادشاهی ریوکیو را شکست داده و آنرا خراجگزار ژاپن کرد.
- ۱۶۲۴ میلادی - حاکم ساتسوما جزایر آمامی را به خاک خود ضمیمه کرد.
- ۱۸۴۶ میلادی - دکتر برنارد ژان بتلهیم (فوت شده در ۱۸۷۰)، یک مبلغ آیین پروتستان، به پادشاهی ریوکیو آمد و اولین بیمارستان خارجی را در معبد نامینو گوکوکوجی ساخت.
- ۱۸۵۳ میلادی - ناخدا متیو پری از نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا از پادشاهی ریوکیو دیدن کرد. بتلهیم با او رفت.
- ۱۸۶۶ میلادی - آخرین هیئت اعزامی دودمان چینگ از این پادشاهی دیدن کرد.
- ۱۸۷۲ میلادی - دولت ژاپن بطور یکجانبه، پادشاهی ریوکیو را منحل اعلام کرده و شو تای (尚泰، آخرین پادشاه ریوکیو) را به عنوان سرپرست قلمروی ریوکیو (藩王 با تلفظ هان او) منصوب کرد.
- ۱۸۷۴ میلادی - آخرین مأمور خراجگزاری چین از ناها مرکز منطقه ریوکیو خارج شد.
- ۱۸۷۹ میلادی - ژاپن، منطقه ریوکیو را با استان اوکیناوا جایگزین کرده و این جزیره را بطور رسمی به خاک خود ضمیمه کرد. عنوان مارکیز (侯爵) را به آخرین شاه ریوکیو، شو تای دادند و او را مجبور به رفتن به توکیو کردند.
فهرست پادشاهان ریوکیو
| نام | کانجی | دوره | نسب یا دودمان | توضیح |
|---|---|---|---|---|
| Shunten | 舜天 | ۱۱۸۷–۱۲۳۷ | دودمان تنسون | |
| Shunbajunki | 舜馬順熈 | ۱۲۳۸–۱۲۴۸ | دودمان تنسون | |
| Gihon | 義本 | ۱۲۴۹–۱۲۵۹ | دودمان تنسون | |
| Eiso | 英祖 | ۱۲۶۰–۱۲۹۹ | دودمان اسو | |
| Taisei | 大成 | ۱۳۰۰–۱۳۰۸ | دودمان اسو | |
| Eiji | 英慈 | ۱۳۰۹–۱۳۱۳ | دودمان اسو |
| Tamagusuku | 玉城 | ۱۳۱۴–۱۳۳۶ | دودمان اسو | |
| Seii | 西威 | ۱۳۳۷–۱۳۵۴ | دودمان اسو | |
| Satto | 察度 | ۱۳۵۵–۱۳۹۷ | – | |
| Bunei | 武寧 | ۱۳۹۸–۱۴۰۶ | – | |
| Shō Shishō | 尚思紹 | ۱۴۰۷–۱۴۲۱ | اولین دودمان شو | |
| Shō Hashi | 尚巴志 | ۱۴۲۲–۱۴۲۹ | اولین دودمان شو | به عنوان شاه چوزان |
| نام | کانجی | دوره | نسب یا دودمان | توضیحات |
|---|---|---|---|---|
| Shō Hashi | 尚巴志 | ۱۴۲۹–۱۴۳۹ | اولین دودمان شو | به عنوان شاه ریوکیو |
| Shō Chū | 尚忠 | ۱۴۴۰–۱۴۴۲ | اولین دودمان شو | |
| Shō Shitatsu | 尚思達 | ۱۴۴۳–۱۴۴۹ | اولین دودمان شو | |
| Shō Kinpuku | 尚金福 | ۱۴۵۰–۱۴۵۳ | اولین دودمان شو | |
| Shō Taikyū | 尚泰久 | ۱۴۵۴–۱۴۶۰ | اولین دودمان شو | |
| Shō Toku | 尚徳 | ۱۴۶۱–۱۴۶۹ | اولین دودمان شو | |
| Shō En | 尚円 | ۱۴۷۰–۱۴۷۶ | دومین دودمان شو | با نام کانامارو اوشیما هم شناخته می‌شود |
| Shō Sen'i | 尚宣威 | ۱۴۷۷ | دومین دودمان شو | |
| Shō Shin | 尚真 | ۱۴۷۷–۱۵۲۶ | دومین دودمان شو | |
| Shō Sei | 尚清 | ۱۵۲۷–۱۵۵۵ | دومین دودمان شو | |
| Shō Gen | 尚元 | ۱۵۵۶–۱۵۷۲ | دومین دودمان شو | |
| Shō Ei | 尚永 | ۱۵۷۳–۱۵۸۶ | دومین دودمان شو | |
| Shō Nei | 尚寧 | ۱۵۸۷–۱۶۲۰ | دومین دودمان شو | ruled during Satsuma invasion; first king to be Satsuma vassal |
| Shō Hō | 尚豊 | ۱۶۲۱–۱۶۴۰ | دومین دودمان شو | |
| Shō Ken | 尚賢 | ۱۶۴۱–۱۶۴۷ | دومین دودمان شو | |
| Shō Shitsu | 尚質 | ۱۶۴۸–۱۶۶۸ | دومین دودمان شو | |
| Shō Tei | 尚貞 | ۱۶۶۹–۱۷۰۹ | دومین دودمان شو | |
| Shō Eki | 尚益 | ۱۷۱۰–۱۷۱۲ | دومین دودمان شو | |
| Shō Kei | 尚敬 | ۱۷۱۳–۱۷۵۱ | دومین دودمان شو | |
| Shō Boku | 尚穆 | ۱۷۵۲–۱۷۹۵ | دومین دودمان شو | |
| Shō On | 尚温 | ۱۷۹۶–۱۸۰۲ | دومین دودمان شو | |
| Shō Sei (r. ۱۸۰۳) | 尚成 | ۱۸۰۳ | دومین دودمان شو | |
| Shō Kō | 尚灝 | ۱۸۰۴–۱۸۲۸ | دومین دودمان شو | |
| Shō Iku | 尚育 | ۱۸۲۹–۱۸۴۷ | دومین دودمان شو | |
| Shō Tai | 尚泰 | ۱۸۴۸–۱۱ مارس ۱۸۷۹ | دومین دودمان شو | آخرین شاه ریوکیو |
| Shō Shōken | 向象賢 | ۱۶۶۶–۱۶۷۳ | سسی (نخست‌وزیر) | اولین تاریخدان ریوکیو، زندگی:۱۶۱۷–۱۶۷۵ |
| Sai On | 蔡温 | 1711–1752 | State instructor/regent | محقق و تاریخدان بزرگ اهل ریوکیو زندگی:۱۶۸۲–۱۷۶۱ |
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ Shih-shan Henry Tsai (1996). The eunuchs in the Ming dynasty (illustrated ed.). SUNY Press. p. 145. ISBN 0-7914-2687-4. Retrieved 2011-02-04.
- ↑ Angela Schottenhammer (2007). Angela Schottenhammer (ed.). The East Asian maritime world 1400–1800: its fabrics of power and dynamics of exchanges. Vol. Volume 4 of East Asian economic and socio-cultural studies: East Asian maritime history. Otto Harrassowitz Verlag. p. xiii. ISBN 3-447-05474-3. Retrieved 2011-02-04. ; ;
- ↑ Gang Deng (1999). Maritime sector, institutions, and sea power of premodern China. Vol. Volume 212 of Contributions in economics and economic history. Greenwood Publishing Group. p. 125. ISBN 0-313-30712-1. Retrieved 2011-02-04. ; ;
- ↑ Katrien Hendrickx (2007). The Origins of Banana-fibre Cloth in the Ryukyus, Japan. Leuven University Press. p. 39. ISBN 90-5867-614-5. Retrieved 2011-01-11. ;
- ↑ Matsuda. p. 16.
- ↑ Hamashita, Takeshi. Okinawa Nyūmon (沖縄入門, "Introduction to Okinawa"). Tokyo: Chikuma Shobō, 2000, pp. 207–13.
- ↑ Papinot, Jacques. (2003). Nobiliare du Japon – Sho, p. 56 (PDF@60); see also Papinot, Jacques Edmond Joseph. (1906) Dictionnaire d’histoire et de géographie du Japon.
منابع
- Kang, David C. (2010). East Asia Before the West: Five Centuries of Trade and Tribute. New York: Columbia University Press. /; /; OCLC 562768984
- Kerr, George H. (1958). Okinawa: the History of an Island People. Rutland, Vermont: Charles Tuttle Co. OCLC 722356
- ___________. (1953). Ryukyu Kingdom and Province before 1945. Washington, D.C. : National Academy of Sciences, National Research Council. OCLC 5455۵۸۲
- Matsuda, Mitsugu (2001) The Government of the Kingdom of Ryukyu, 1609–1872: a dissertation submitted to the Graduate School of the University of Hawaii in partial fulfillment of the requirements for the degree of Doctor of Philosophy, January 1967, Gushikawa: Yui Pub. , 283 p. , ISBN 4-946539-16-6
- Nussbaum, Louis-Frédéric. (2002). Japan Encyclopedia. Cambridge: انتشارات دانشگاه هاروارد. ; ; OCLC 48943301
- Smits, Gregory (1999) Visions of Ryukyu: identity and ideology in early-modern thought and politics, Honolulu: انتشارات دانشگاه هاوایی, 213 p. , شابک ۰−۸۲۴۸−۲۰۳۷−۱
پیوند به بیرون
- History of Okinawa
- 沖縄の歴史情報(ORJ) Many Ryukyu historical texts
- Brief History of the Uchinanchu (Okinawans)
- National Archives of Japan: Ryukyu Chuzano ryoshisha tojogyoretsu, scroll illustrating procession of Ryukyu emissary to Edo, Hōei 7 (1710)