وزغ طلایی

این وزغ نخستین بار در ۱۹۶۶ و توسط خزنده‌شناسی به‌نام جی سوج شناسایی شد. سوج در ابتدا آنها را غیرواقعی پنداشت و چنین گمان برد که کسی آنها را در رنگ لعابدار انداخته باشد.

طول قورباغهٔ طلایی نر بالغ به زحمت به ۵ سانتی‌متر می‌رسید، رنگش نارنجی مایل به طلایی بود و برعکس بیشتر وزغ‌ها، پوستی روشن و براق داشت. قورباغهٔ طلایی ماده ولی ظاهری کاملاً متفاوت داشت. جثهٔ ماده‌ها بزرگتر از نرها بود و به جای رنگ نارنجی روشن، پوستی زیتونی تیره تا سیاه رنگ با نقطه‌های قرمز و حاشیه‌ای زرد رنگ داشتند.

از ۱۱ مه ۱۹۸۹ دیگر وزغ طلایی در هیچ‌کجای جهان مشاهده نگردیده‌است و همین امر سبب شده تا اتحادیه بین‌المللی حفاظت از محیط زیست (IUCN) آن را در فهرست گونه‌های منقرض شده قرار دهد. زیست‌شناسان و IUCN، دلایل احتمالی انقراض این دوزیست را تغییرات آب و هوایی، گرم شدن زمین، آلودگی هوا، افزایش اشعهٔ فرابنفش، کاهش سطح pH، داشتن زیستگاهی محدود و بیماری‌های قارچی و انگلی ذکر نموده‌اند.