ورنر هرتسوک
ورنر هرتسوک (به آلمانی: Werner Herzog) [ʋɛɐ̯nɐ ˈhɛɐ̯tso:k] (زادهٔ ۵ سپتامبر ۱۹۴۲) کارگردان، فیلمنامهنویس، رماننویس، بازیگر، کارگردان اپرا و تهیهکننده آلمانی است. او از فیلمسازان نسل جدید آلمان بهشمار میآید. آثار او از سوی محافل هنری بسیاری مورد ستایش قرار گرفتهاند.
هرتسوک بهخاطر استفاده از نابازیگران بومی بهویژه در فیلمهای مستندش شهرت دارد. نخستین فیلم بلند این فیلمساز به نام نشانههای زندگی، جایزه معتبر خرس نقرهای جشنواره فیلم برلین را در سال ۱۹۶۸ نصیبش کرد. مهمترین دستاورد سینمایی او، کسب جایزه بهترین کارگردانی جشنواره فیلم کن در سال ۱۹۸۲ برای فیلم فیتزکارالدو بود. او در سال ۱۹۷۵ نیز به خاطر فیلم معمای کاسپار هاوزر برنده جایزه ویژه هیئت داوران از جشنواره کن شده بود.
| ورنر هرتسوک | |
|---|---|
هرتسوک در بروکسل، ۲۰۰۷ | |
| زادهٔ | ۵ سپتامبر ۱۹۴۲ (۸۰ سال) مونیخ، آلمان |
| ملیت |  آلمان |
| پیشه | کارگردان، فیلمنامهنویس، بازیگر، تهیهکننده، رماننویس |
| سالهای فعالیت | ۱۹۶۲ - اکنون |
| همسر(ها) | لنا هرتسوک (۱۹۹۹ - اکنون) |
| وبگاه | |
آخرین ساخته او به نام «پسرم، پسرم، چه کردهای» در سال ۲۰۰۹ در شصت و ششمین دوره جشنوارهرتسوک فیلم ونیز مورد توجه و ستایش بسیار قرار گرفت.
او تاکنون افزون بر ساخت فیلمهای مستند، کوتاه و بلند سینمایی، بیش از ۲۰ فیلم کوتاه و مستند برای تلویزیون نیز ساختهاست. او در طول چند دهه فعالیت هنری خود، جوایز زیادی را از جشنوارههای سینمایی آلمان، فرانسه، آمریکا، استرالیا، کانادا، هلند و … به دست آوردهاست.
هرتسوگ در ژوئن ۲۰۲۲ نخستین رمانش به نام جهان تاریکروشن (به انگلیسی: The Twilight World) را منتشر کرد. این رمان در واقع روایتی داستانی از زندگی هیرو اونودا بود. اونودا ستوان دوم ژاپنی بود که در واحد اطلاعات ارتش امپراتوری ژاپن کار میکرد. در اواخر جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۴ برای مأموریت جاسوسی از نیروهای آمریکایی به فیلیپین فرستاده شد و مسئولیت حفظ و مراقبت از یک جزیره را «تا زمانی که مافوقش به او رسماً فرمان بدهد» به او سپردند. به این ترتیب او علیرغم پایان جنگ تا ۳۰ سال با پنهان شدن در جنگل کار خود را ادامه داد و تلاش افراد و نیروهای مختلف برای این که به او بقبولانند جنگ پایان یافته و میتواند پستش را ترک کند ناموفق باقی ماند. سرانجام در مارس سال ۱۹۷۴ پس از ملاقات با افسر فرمانده سابق خود از مخفیگاهش خارج شد و به ژاپن بازگشت.
این کتاب تنها با گذشت چند ماه از انتشار آن به انگلیسی توسط نشر کراسه با ترجمهی ابراهیم عامل محرابی به فارسی منتشر شد.
زندگینامه
ورنر هرتسوک اشتیپتیچ در ۵ سپتامبر ۱۹۴۲ در مونیخ دیده به جهان گشود. مادرش کروات تبار بود و پدر نژادی آلمانی داشت. کودکی ورنر در روستایی کوهستانی نزدیک مرز اتریش سپری شد. در ۱۴ سالگی به قصد رفتن به آلبانی، ایالت باواریا را ترک کرد و با پای پیاده بیش از ۲۰۰۰ کیلومتر را طی کرد. او خود این سفر را یکی از دلایل فیلمساز شدنش میداند.
فیلمشناسی
کارگردانی فیلم بلند سینمایی
- نشانههای زندگی (۱۹۶۸)
- حتی کوتولهها در آغاز کوچک بودند (۱۹۷۰)
- سراب (۱۹۷۱)
- آگیره، خشم پروردگار (۱۹۷۲)
- معمای کاسپار هاوزر (۱۹۷۴)
- قلب شیشهای (۱۹۷۶)
- اشتروشک (۱۹۷۷)
- وویتسک (۱۹۷۹)
- نوسفراتوی خونآشام (۱۹۷۹)
- فیتزکارالدو (۱۹۸۲)
- جایی که مورچههای سبز خواب میبینند (۱۹۸۴)
- کبرا ورده (۱۹۸۷)
- فریاد سنگ (۱۹۹۱)
- شکستناپذیر (۲۰۰۱)
- آبی وحشی دوردست (۲۰۰۵)
- سپیدهدم رهایی (۲۰۰۷)
- ستوان بد: بندر نیواورلئان (۲۰۰۹)
- پسرم، پسرم، چه کردهای؟ (۲۰۰۹)
- شهبانوی بیابان (۲۰۱۵)
- خانواده ی رمانتیک (۲۰۱۹)
کارگردانی فیلم کوتاه
- هرکول (۱۹۶۲)
- آخرین واژگان (۱۹۶۷)
- درسهای تاریکی (۱۹۹۲)
- هیچکس با من بازی نخواهد کرد (۱۹۷۶)
- آمادهباش در برابر تندروها (۱۹۶۹)
- دفاعهای بینظیر دژ دوچکروز (۱۹۶۶)
کارگردانی مستند
- سرزمین سکوت و ظلمت (۱۹۷۱)
- پژواکهای امپراتوری تاریکی (۱۹۹۰)
- صدای زنگ از ژرفنا (۱۹۹۳)
- دیتر کوچولو باید پرواز کند (۱۹۹۷)
- بهترین دوست من (۱۹۹۹)
- چرخ زمان (۲۰۰۳)
- الماس سفید (۲۰۰۴)
- مرد خرس قهوهای (۲۰۰۵)
- ملاقاتهایی در انتهای جهان (۲۰۰۷)
- غار رویاهای فراموششده (۲۰۱۰)
- مردمان شادمان: یک سال در تایگا (۲۰۱۰)
بازیگری
- چه رویاهایی که میآیند (۱۹۹۸)
- جولین کلهخر (۱۹۹۹)
- بابای آمریکایی! (۲۰۱۲)
- جک ریچر (۲۰۱۲)
کتابشناسی
- جهان تاریکروشن (۲۰۲۲)، به فارسی: ابراهیم عامل محرابی، نشر کراسه، اسفند ۱۴۰۱
پانویس
- ↑ «به مناسبت ۶۸ سالگی «ورنر هرتزوگ»». ایسنا. دریافتشده در ۱۳ شهریور ۱۳۸۹.
- ↑ «هرتسوگ؛ آزاد برای دیوانگی». مجله ادبستان فرهنگ و هنر، شماره ۲۹. اردیبهشت ۱۳۷۱.
- ↑ تام بیسل (اردیبهشت ۱۳۸۷). «سرابهای ورنر هرتسوگ». ترجمهٔ هادی همامی. مجله گلستانه شماره ۸۸.